Er zijn momenteel 0 gebruikers en 0 gasten online.
In de knoop...
Hier ben ik weer...
Vorige week nog dacht ik dat het allemaal goed verliep, maar nu de laatste paar dagen is het weer een chaos.
Dinsdag heb ik mijn computer weer eens aangezet, na 2 weken, en heb ik op facebook jouw foto's verwijderd. Alle berichten waar 'liefje' of 'schatje' in voorkwam of waarin jij was gelinkt, heb ik ook allemaal verwijderd. Op het moment zelf voelde ik er niet veel bij, maar nu achteraf voel ik me er wel klote door. Van wat ik op zijn facebook kon zien, had hij ook de foto's al verwijderd. Dat doet toch wel pijn om te zien.
Ik ben toen muziek gaan luisteren. Alleen toen het nummer 'love is a battlefield' van Pat Benatar voorbij kwam kreeg ik een enorme huilbui (ik kan geen Engels en weet wel dat de titel betekent: liefde is een slagveld.) Maar wat ze verder zingt, geen idee. Hij is op internet alleen maar letterlijk vertaald. Ook bij het nummer 'een wereld zonder jou' van Marco Borsato kon ik niet stoppen met huilen.
Hij zit 24/7 in m'n hoofd en ik krijg 'm er met geen mogelijkheid uit vandaan. Ik ben weer terug bij af voor mijn gevoel, ik huil mezelf alweer in slaap, net als aan het begin. Die dromen over hem (dat we weer samen zijn) blijven ook maar iedere nacht aanhouden.
Het frustreert mij dat hij helemaal nog niets heeft laten horen. Ik denk dat ik langzaamaan een beetje boos word over het feit dat hij me in de steek heeft gelaten. Ook natuurlijk omdat hij niets van zich laat horen. Zo komt het op mij over dat hij hier totaal niet mee zit of mee bezig is.
Ik wil nog steeds dat hij terugkomt, dat hij zijn gevoelens op een rijtje heeft en erachter is gekomen dat zijn gevoelens voor mij er nog steeds zijn. Hoe groot is de kans dat hij terugkomt? Ik wil alleen zelf het initiatief niet nemen, omdat het aan zijn gevoelens lag en niet aan het mijne. Ik ben bang als ik dat wel doe, dat ik hem verder weg duw, en dat is het laatste wat ik wil..
Pff, ik weet het echt niet meer! 
- BLUExCHICK's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Hey blue
Wat waardeloos dat je zo'n terugval hebt... ik kan het me levendig voorstellen hoe het voelt.
Normaal luister ik nooit heel erg naar teksten van muziek, maar sinds anderhalve maand juist wel en heel heel erg veel liedjes gaan over ldvd, pijn en verdriet en die raken mij dan ook keihard...
Of hij er echt niet mee zit, of toch wel, of hij al verder is, of ook wacht op jou... dat soort dingen zijn heel moeilijk in te schatten, vooral als je totaal geen contact meer hebt, want dan weet je het gewoon echt niet uiteraard...
Jouw verdriet komt volgens mij nu van twee kanten... gedeeltelijk van het al afscheid nemen (dingen verwijderen etc.) en gedeeltelijk van de onzekerheid en nog geen definitieve richting hebben...
Als je je maand van no-contact hebt vol gemaakt, dan denk ik dat je best een mail of brief kunt sturen of hem kunt bellen om te horen hoe de zaken er nu voor staan, weet hij het dan nog niet... tja dan zul je een beslissing moeten nemen, nog langer wachten (maar jah... hoe lang en waarop...) of ook het lange moeilijke traject van echt loslaten beginnen, darain heb je dan wel een kleine voorsprong omdat je al een maand geen contact hebt en ook al deels aan het loslaten bent...
Op zich denk ik dat het helemaal niet erg is voor het proces dat je nu even erg emotioneel bent... je hebt je al zo lang groot en sterk gehouden, zo af en toe moet de ellende er ook ff uit he...
Sterkte blue, je weet waar je terecht kunt als je wilt praten he?
@Just a guy
Ja het moet er inderdaad uit, daar heb je gelijk in. Ik heb nu eigenlijk een beetje het gevoel dat ik mijn verdriet heb verwaarloosd. Ik zocht overal afleiding voor..
Het is zo moeilijk te geloven dat het echt over is, en dat wil ik eigenlijk nog steeds niet.
Ik zit nu op dag 26 zonder contact, dus ik moet nog 4 dagen voordat ik mijn e-mail mag sturen, maar wat nou als ie niet terug stuurt? Is het eigenlijk wel zo verstandig? Dan ben ik alsnog de eerste die wat laat horen..
Ik vind het zo moeilijk...
Hoi Blue
Het afleiding zoeken en het verdriet verwaarlozen doen we allemaal zo af en toe, de laatste week heb ik ook het idee mn verdriet meer te verdringen dan te verwerken en dat komt dan nu keihard terug in een droom (zie mn laatste blog)
Je wilt er emotioneel gewoon niet aan dat het over is he... in jouw geval is het ook erg lastig omdat je door het no-contact geen definitief antwoord hebt.
Je zegt het ook precies zoals het is...
Het is zo moeilijk te geloven dat het echt over is, en dat wil ik eigenlijk nog steeds niet.
Je WIL het niet geloven, maar je zult (hoogstwaarschijnlijk) wel MOETEN en die twee dingen zijn zo met elkaar in conflict van binnen, daar komt dat ellendige gevoel en het verdriet en de pijn echt vandaan heb ik bij mezelf heel sterk het gevoel, het conflict van je ratio en je emotie.
Wel of niet die e-mail versturen is idd een hele lastige beslissing, waarbij je een boel dingen moet afwegen... welk antwoord hoop ik op, welk antwoord ga ik waarschijnlijk krijgen, hoe reageer ik op de verschillende mogelijke antwoorden, hoe reageer ik als ik idd geen antwoord krijg, hoe reageer ik als ik geen bericht stuur, kan ik het dan loslaten, maar wat nou als hij juist op een eerste stap van mij zit te wachten... echt al dat soort dingen spoken door je hoofd... en maken je gek...
Wat je ook beslist.... ik wens je heel erg veel sterkte en kracht toe blue
Antwoorden
Het is niet zo zeer dat ik bepaalde antwoorden verwacht, want ik heb echt geen flauw idee. Ik kan die vragen zelf ook echt niet beantwoorden.
En idd, ik moet het gaan geloven, dat weet ik ook wel, maar ik wil gewoon niet dat het echt over is..
Ik heb van mijn verstand geen duidelijk beeld van hoe en wat. Ik heb echt alleen maar vraagtekens. Ik ben wel ontzettend bang dat het niet meer goed zal komen.
Gister kreeg ik een berichtje van een 'gezamelijke' vriendin, om te vragen of ze het goed gezien had dat het uit is. Ik toegegeven. Zij ook, net als de anderen ontzettend verbaasd. En dat maakt mijn eigen ongeloof ook weer sterker.
Zo moeilijk...
Hoi Blue
Dat is het lastige he, dat je emoties je wijs maken dat als je iets maar had genoeg wilt of juist niet wilt... dat het dan heel misschien... etc. etc. gek wordt je van die sluimerende hoop, ik betrap me zelf er ook steeds op dat ik er maar niet teveel en te diep over nadenk zodat mn emoties nog lekker kunnen blijven fantaseren dat het allemaal nog niet hopeloos verloren is...
En uiteraard is jouw situatie weer heel anders, maar echt blue... je moet ook proberen zo af en toe even serieus over dat scenario na te denken, hoe moeilijk en pijnlijk ook, dat maakt je sterker voor het moment dat het misschien echt zover is, want dan heb je er al vast wat over nagedacht...
Bij ons zag ook niemand onze breuk aankomen, het kwam bij iedereen totaal onverwacht, opmerkingen als... jullie leken altijd zo gelukkig samen... pijnlijke opmerkingen zijn dat nu achteraf...
Maarja dat niemand het zag aankomen veranderd natuurlijk niets aan de realiteit, de enige die kan bepalen of er nog toekomst is, dat is de ex... in mijn geval is die toekomst er niet meer, dat heeft ze heel duidelijk aangegeven, dat moet ik nu alleen nog "even" emotioneel accepteren...
In jouw geval... van wat ik van je weet... ik hoop het voor je, maar ben ook bang dat het wat je ex betreft echt over is... ik weet dat dat niet is wat je wilt horen en uiteraard, wie ben ik, ik kan er volkomen naast zitten, maar probeer er toch vast rekening mee te houden...
Sterkte blue...
Rekening houden met..
Klopt, ik moet er juist rekening mee houden dat het niet meer goed zal komen, maar ik geloof het zelf niet. We zullen elkaar sowieso nooit meer zomaar tegen komen, dus de vonk zal niet meer overslaan. Tenzij ik hem ooit via skype zie op de webcam, zo was het ook begonnen. Maar goed, hij zat natuurlijk wel met de afstand tussen ons, dat heen-en-weer gereis. Maar echte liefde zou dit dan toch gewoon overwinnen?
In ieder geval zal hij al z'n problemen eerst moeten oplossen, voordat er überhaupt wat gebeurd. Maarja, meneer loopt weg voor problemen, dus ik kan niet anders dan zelf doorgaan met m'n eigen leven. Alleen is die zo niet mijn keuze..
Ik twijfel overigens niet aan zijn liefde, in de tijd van onze relatie. Hoe kunnen die gevoelens zomaar weg gaan? Ik begrijp er totaal niets van.. of komt dat echt door zijn thuissituatie (wat echt heftig is, wat ook al jaren speelt, maar die hij al die tijd heeft genegeerd en er nooit over gepraat heeft).
Liefde is gewoon zo moeilijk, omdat je niet in je eentje ben. Pffff..
Hey blue
Een lange afstand relatie heeft absoluut zo z'n uitdagingen, maar onoverkomelijk is het idd niet, wellicht dat het tot op zekere hoogte heeft meegespeeld in zn besluit, maar het zal niet de enige reden zijn.
Wat zn redenen verder zijn... tja naar zoiets kun je allleen maar raden (of het op de man af vragen)
Het voelt zo fout he... als het niet jouw keuze was, maar toch de brokstukken van je leven moet opvegen en weer moet proberen er iets van te maken.
Je stelt nu waarom vragen... heel verleidelijk, maar ze zijn zinloos en doen je alleen maar pijn, ik probeer ze zo min mogelijk te stellen al speelt het uiteraard ook wel door mijn hoofd... waarom houdt ze opeens niet meer genoeg van me om het nog te proberen etc. maar we moeten accepteren dat het zo is, onze ex wou, om welke reden dan ook, niet meer verder met ons...
Liefde is zeker moeilijk, idd vooral omdat het van beide kanten moet blijven komen... ik heb het gevoel dat ik genoeg liefde in mij heb om aan ieder mens op de wereld te geven... maar hoeveel liefde ik ook heb, als mn ex niet meer hetzelfde voelt houdt het simpelweg op...
Sterkte blue, sterkte met alle pijn en verdriet...