Tijdje over nagedacht.... Ik ga even een gokje wagen

Ik vertrek vanuit het belang van het kind, vermits evolutie draait rond voortplanting in de eerste plaats.

De mens is als pasgeborene zéér fragiel, zéér zwak en kwetsbaar. Daarom is het noodzakelijk - in tegenstelling tot de meeste dieren waar pasgeborenen reeds vroeg mee kunnen in de kudde/overleven apart - dat ook het mannetje (de vader) zich ontfermt over de pasgeborene.

Wanneer bij de mens de relatie goed zit, is er geen nood aan een emotionele boost om het mannetje in de buurt te houden.
Wanneer echter bij de mens de relatie afspringt, dan zal er een emotionele boost plaatsvinden, opdat het koppel terug kan herenigd worden en de bescherming van het kind wordt gevrijwaard.

Scenario 1 :
De dumper (mannetje) zal niet zoveel leed voelen als de gedumpte (vrouwtje), omdat het mannetje zijn taak wilt ontlopen. Het gedumpte vrouwtje zal de bescherming van het mannetje kwijt zijn, en daarom leed voelen (alleen op de wereld).

Scenario 2 :
De dumper (vrouwtje) zal niet zoveel leed voelen als de gedumpte (mannetje), omdat het vrouwtje het mannetje niet in staat acht het jong te beschermen (slechte kwaliteiten v mannetje) en dus op zoek gaan naar een ander mannetje. Het gedumpte mannetje zal wild rond zich heen beginnen slagen, omdat hij territoriaal is.

Feit blijft dat beiden steeds wel ergens leed voelen bij een break-up, en dit zodoende het samenblijven te stimuleren, ten voordele van de pasgeborene. Moet ook beseffen dat een pasgeboren mensenjong (omwille van buitenbaarmoederlijke verdere ontwikkeling omwille van grote schedelinhoud - zie geboorte met open schedel) zéér irritant is, wat dus gecompenseerd moet worden met zoiets als liefde tussen vader en moeder.

Deze liefde vindt je vooral terug bij mensen, maar ook bvb bij pinguins waar de jongen de bescherming van de vader en de moeder (warmte garanderen & ondertussen voedsel gaan zoeken) nodig hebben (zo zijn pinguins ook op zoek naar een match-made-in-heaven voor de rest van hun leven).

Ook tonen zoogdieren meer liefde dan andere diersoorten zoals vogels. Vissen, insecten, amfibiën en reptielen vertonen zowat geen liefde. Ook dit is evolutionair te verklaren denk ik.
Zo zijn zoogdieren de meest recente diersoort, met de grootste intelligentie (wat buitenbaarmoederlijke of na-geboorte-ontwikkeling noodzakelijk maakt wegens te grote schedels). Deze liefde bij zoogdieren gaat dus wederom gepaard met het belang van of de zwakte van de pasgeborenen (omwille v intelligentie).
Vogels zijn de vorige stap (dinausariërs). Ook zei vertonen ergens nog liefde, omwille van het feit dat de pasgeborenen nog steeds vrij zwak staan (moeder die wormpjes voedt via bek aan kindjes).
Minder zijn de amfibiën, insecten, vissen en reptielen, en al zeker niet de weekdieren. Zij zijn laag-intelligent en hebben geen grote schedelinhoud, wat maakt dat ze gemakkelijk volledig kunnen ontwikkelen in de eitjes, zodoende dat ze vrijwel onmiddelijk op eigen benen staan na de geboorte, en geen verzorging of begeleiding nodig hebben, evenmin ouderlijke liefde => geen liefde bij deze diersoorten.