Een tijdje geleden postte ik dat mijn vriend het uit heeft gemaakt (is het nog steeds). Sinds het uit is ben ik nauwelijks alleen geweest, ik heb een vriendin die een paar dagen per week bij me slaapt en was met een andere vriendin een paar dagen naar het buitenland (tijd geleden al gepland) Toen ik zondag thuis kwam in een leeg huis, stortte ik in. Maandag is hij bij me geweest om te praten over de situatie (wat er voornamelijk op neer kwam dat ik uithuilde bij hem en hij vertelde dat hij nog achter zijn besluit stond). Hij had nog steeds het gevoel dat hij iets mist en dat hij niet nu vrolijk door wil gaan en daar over vijf jaar alsnog achterkomen.
Uiteindelijk belandden we toch samen in bed... en dat is zo gek dat voelt nu fijner dan ooit, dat zegt hij ook. Dat we op een of andere manier zo dicht bij elkaar komen doordat we juist verder dan ooit verwijdert zijn van elkaar. (klinkt vaag als ik het zo teruglees), ik haal daar dan toch weer hoop uit, denk dan hij mistte iets, spanning/passie, maar die is overduidelijk nog aanwezig, dan moet hij ooit het licht toch weer gaan zien?

Hij gaf nog aan dat hij als hij bij me was weer twijfels had, maar als hij me niet zag hij er veel rationeler over na kon denken en dan het gevoel had dat dit het beste is. Dat hij veel wegging met vrienden en van alles deed om afleiding te hebben. Dat steekt dan ergens weer, dat hij niet de tijd neemt om dit goed te overdenken.
Ik had besloten hem er niet naar te vragen maar we hadden een afspraak gepland staan bij een therapeut (al voor dat het uitging) en hij heeft deze niet gecancelled en wil daar nog steeds samen heen. Dat gaan we dus ook doen, ik grijp momenteel alles aan wat maar een beetje hoop geeft, maar doe ik daar heel fout aan? Voordat hij wegging vroeg ik hem nog of de hoop die ik nog had echt valse hoop was, toen gaf hij aan van niet...
Wat denken jullie en heeft iemand ook iets dergelijks meegemaakt nadat het uit ging?