Vorige week vrijdag heeft mijn vriend het na 2,5 jaar uitgemaakt omdat hij vrij wilde zijn en zichzelf wil tegen komen als vrijgezel zijnde. Ik snapte hier eerst niks van en was vooral verdrietig omdat ik het niet kon en wilde begrijpen. Nu zijn we een paar dagen verder en heb ik alles wat meer in perspectief bekeken, of in ieder geval dat probeer ik zoveel mogelijk in mijn heldere momenten.

Ik heb hem het hele weekend en de eerste paar dagen van de week met rust gelaten, niet gesmst, gebelt gewatdan ookt. Maar ik vond wel dat ik duidelijkheid nodig had om dit ook zo snel als mogelijk achter me te laten. Daarom besloot ik dinsdag om hem een email te sturen met daarin hoe ik over de situatie dacht, hoe ik me voelde en waar ik boos dan wel verdrietig over was/ben. Ik deed dit ook omdat ik weet dat hij tijd nodig heeft om te kunnnen antwoorden om in ieder geval een fatsoenlijk en goed antwoord te formuleren.

Gister mailde hij terug, en ik heb zitten huilen als nooit te voren, terwijl er eigenlijk niets nieuws in deze mail stond. De strekking was dat hij echt nog ontzettend veel van me hield, zeker aan me dacht en wilde weten hoe het met me ging maar dat hij wel achter zijn beslissing stond. Hij wil als mens groeien en daarvoor vind hij het nodig om op eigen benen te staan. Dit gevoel was zo groot geworden dat het onze relatie in de weg stond en omdat hij mij niet wilde voorliegen heeft hij het daarom uitgemaakt. Ik was helemaal heartbroken natuurlijk maar ik wist dat hij me in ieder geval niet voorloog. Ik heb toen ook besloten om hem te bellen en langs te gaan om mijn spullen en dergelijke op te halen. Dit was hoe zal ik het zeggen, elke emotie die je kan bedenken in 2 uiteindelijk te korte uurtjes gestopt.
IK ben vooral heel verdrietig geweest, heel boos, heel geschokt, heel blij, het voelde heel fijn, heel vertrouwd, heel raar en heel gek. We hebben gepraat over ons over waarom en hoe nu verder. Hij heeft zijn emoties aan mij laten zien en ik ben er wel van overtuigd dat het ook echt aan dat gevoel ligt wat hij dan constant heeft dat het uit is. Want hij heeft me gister zoveel liefde getoond. Wat dan ook weer verwarrend was omdat dat zo fijn en vertrouwd voelde. We hebben een hele tijd zitten praten, maar ook een hele tijd in elkaars armen gelegen en elkaar getroost. Ik heb hem meerdere keren gevraagd hoe dit zijn keuze kan zijn als we er allebei aan toe zijn en hij zei dat hij weet van zichzelf dat hij dit moet doen en nu voor de moeilijke manier kiest, misschien ook wel om zichzelf te straffen ofzo dat weet ik niet. Ik heb hem twee keer bijna gekust, uit liefde maar ook uit een soort van gewenning, en twee keer dacht ik.. nee dit kan niet.. Toen zei hij je wilt mij kussen of niet, en ik zei ja ik zou het liefst je gewoon helemaal terug hebben maarja. En toen zei hij dat hij me ook wilde kussen maar bang was dat het dan allemaal veel te verwarrend werd. Uiteindelijk hebben we elkaar wel een korte kus op de mond gegeven, misschien als afscheid ik weet het niet.

Uiteindelijk moest ik natuurlijk toch een keertje weg gaan en dat was moeilijk en raar, hoe loop je bij iemand weg waar je nog zoveel van houd. En nu ben ik gewoon helemaal kapot. Ik weet dat het niet aan mij of ons heeft gelegen dat het uit is, en ik begrijp ook wel dat hij dit wil doen voor zichzelf. Maar ik snap gewoon niet dat hij ons op kan geven. Ik weet dat ik niet mag hopen en dat probeeer ik uit alle macht ook niet meer te doen maar ik hoop zo erg dat hij over ene paar weken erachter komt dat hij een verkeerde keuze heeft gemaakt.

Ik weet mezelf nu gewoon geen houding te geven, mijn maatje is weg en mijn praatpaal ook. Ik heb wel veel vriendinnnen en kan goed praten maar niet zoals met hem. Ik mis hem nu al zo erg.