Er zijn momenteel 0 gebruikers en 4 gasten online.
Is het pijn of woede?
Soms weet ik niet wat ik voel, zoals vandaag.
Het ging de laatste week eigenlijk wel goed, afleiding, druk op mijn werk enz.
Maar vandaag liep ik ineens weer helemaal te malen, door een foto in een blad, van een man die een beetje op mijn ex. leek.
En gelijk weer al die vragen, waar ik nooit een antwoord op krijg.
Ik ben aan de kant gezet en weet niet eens waarom en dat na 6 jaar, zomaar van de ene op de andere dag. Nooit een reactie op mijn briefjes, sms-jes enz.
Het maakt me zo woedend, degene die nog wil investeren in de gebroken relatie doet zoveel moeite en de ander zwijgt alleen maar...
En het verdriet en al die vragen, is hij me nou al vergeten? heeft hij een ander? En de woede, dan wil ik zoveel naar zijn kop slingeren en zeggen hoe laf, zwak en gemeen het is om iemand te laten barsten zonder 1 verklaring of wat dan ook.
Kennen jullie dat ook? Na een aantal weken/maanden denk je dat je er weer een beetje bent en dan ineens is er weer zo'n dag dat je gek wordt van verlangen, verdriet en gemis, maar ook woede, zoveel woede......
xx
- paula50's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van paula50
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Pijn
Hoi Paula50,
denk dat heel veel mensen dat kennen. Weer even van de kaart. In jouw geval door een foto, een ander heeft dat weer bij het horen van een speciaal nummer, maar soms is er ook geen aanleiding en dan begint het te malen. Zonder dat je er ook maar iets aan kunt doen. En dan lijkt het weer alsof je van vooraf aan begint... Het cirkeltje waar we soms niet uit lijken te komen. En toch moeten we die cirkel zien te doorbreken, hoe moeilijk het ook lijkt te zijn.
Elke dag zetten we weer een stapje, maar soms zijn er die momenten dat je weer even een stap terug lijkt te doen. Tot die momenten minder worden. Gaat lukken.
Sterkte...
verloren woorden...
Zoals water het gezicht weerspiegelt,
zo weerspiegelt het hart de mens.
Ik heb ook een flinke
Ik heb ook een flinke terugslag .. ben wezen eten bij vrienden .. was supergezellig .. alleen .. mn ex woont een uur van me vandaan .. en die vrienden wonen vlakbij mn ex .. ik reed praktisch op 100m van dr huis langs .. en de omgeving en alles ... het was de eerste keer dat ik in die stad kwam, zonder dat ik dan voor haar kwam ... de eerste keer ... en dat deed toch wel een beetje hartverscheurend pijn
...
het hangt echt in de lucht!!
Paula,
Ik schreef er met MissClarkson en Verloren Woorden al over dat er wel iets in de lucht lijkt te hangen vandaag. Allemaal hebben we weer een ander verhaal, maar allemaal vandaag een ""mindere dag".
Bij mij voelt het als rouw. Niet het missen van mijn ex als persoon, maar wel de relatie en mijn toekomstdromen. Maar ja, een echte toekomst had ik met hem toch niet....
Ergens ook gevoel van medelijden met mijn ex. Diep van binnen is hij heus geen slechte man. Maar hij is wel ziek, en dat maakt dat ik voor altijd afstand neem.
Ik herken het wat je schrijft. Ook de woede, die is bij mij vandaag langsgeweest maar heeft plaats gemaakt voor melacholie.
Het geluk voor mij is dat ik me niet meer probeer in te leven in hem, dus ook niet meer nadenk waarom hij dingen doet of laat. Ik weet namelijk hoe dat aan je kan vreten, al die vragen.
Maar de pijn die we hebben, die is eigenlijk het belangrijkste. Uiteraard willen we die pijn verlichten. Ieder weer op zijn/haar eigen manier. Maar ik denk dat dat utopie is, volgens mij moeten we "gewoon" door die pijn heen. Het idee dat als we antwoorden zouden krijgen op onze vragen en dat we dan minder pijn zouden hebben, is denk ik illusie.
Huil, schop, vloek, zing, krijs wat je wilt.
Ik heb je verhalen hier altijd gelezen, en weet dat het ook weer goed komt.
Ook jouw toekomst is mooi
Mr Bean @paula50 idd, weer zo'n dag, ondanks het mooie weer
Hoi Paula,
Ik heb vandaag ook eventjes een terugslag, de dag begon mooi. Naar de speeltuin samen met andere moeders en hun kinderen, de vriendjes van mijn jongste. Mee ravotten, gezellig kletsen met de moeders en de vaders. Over koetjes en kalfjes, maar ook hele serieuze gesprekken. Totdat een gescheiden vader het woord scheiding en ex zei, begon ik toch te identificeren met hem, zie het verdriet in zijn ogen, deed wel stoer, maar zie hem als mijn toekomstige ik voor me, ergens anders wonend, alleen, best wel triest.
Zo wil ik straks niet worden, maar voel het verdriet op het eind opkomen, wel tegenstrijdig met al het gezinsgeluk in de speeltuin, met erg mooi weer. In mijn hart voel ik regenbuien opkomen.
Ik haat dat gevoel, wil die gevoelens niet meer, wil de cyclus doorbreken, zoals verloren woorden heeft gezegd. Maar ik heb ook gehoord dat rouwverwerking (gelijk aan liefdesverdriet?) minimaal 4 seizoenen kost, dan heb je ze allemaal gehad. Daarna, voor de 2e keer, dan is het niet meer zo pijnlijk, ik hoop dat ze gelijk hebben.
Woede had ik vandaag niet, wel veel verdriet, verdriet om ons gebroken gezin
Ik dacht dat de pijn steeds minder zou worden, maar vandaag effe niet, vandaag was het net zo pijnlijk als voorheen, en ik haat dat gevoel, ik wil het mezelf niet meer aandoen. Maar ik weet dat ik alle pijn moet toelaten, en dat ik tijd nodig heb om alles te verwerken, misschien wel voor de rest van mijn leven.
Ik zal mijn verdriet voor de rest van mijn leven moeten accepteren, als een deel van mezelf, ja, zo voelt het, het verdriet dat ik nu voel is een deel van mezelf geworden, wat ik in eerste instantie niet wil accepteren.
Ja, paula50, dat gevoel van verlangen, verdriet en gemis, en af en toe woede, dat kennen we helaas maar al te goed, hoe zeer we ook daarvan af willen komen.
Sterkte verder!
Gr.
Mr Bean