Is hij eerlijk tegen me?

afbeelding van Suria

Eergisteren een goede, leuke avond gehad. De kinderen sliepen in hun hutten op de Kinderspelweek, daarvoor spookverhaal en een spel met rovers. Man en ik waren er een groot deel van de avond bij. Het was ontspannen, gezellig.

Gisterochtend was hij weg. Dat wist ik, dat hij weg moest. Er lag een briefje, hij moest nog wat boodschappen doen na zijn afspraak. Begin van de middag sms-te hij dat zijn batterij leeg was.
Hij kwam maar niet thuis. Uren gewacht. Half zeven pas, dook hij op. Ik hing rond, wat achter de computer. En toen deed ik wat ik eigenlijk niet mocht, maar ja... ik checkte een website waar hij actief is en keek in zijn gastenboek.
Ik weet dat er een vrouw is die hij leuk vindt. Hij bezweert me dat het niet meer is dan dat. Dat hij nooit wat met haar heeft gedaan. Maar die berichtjes... Oh, hij houdt van dubbelzinnige grapjes, dat weet ik. Het hoéft niks te betekenen. En toch. Mijn alarmbellen rinkelen al een tijdje.
Ik was ervan overtuigd dat hij die middag daar ook was geweest. Toen kwam hij thuis en ik vroeg het hem: heb je toch iets met haar?
Nee natuurlijk. Er kwam een heel verhaal over pech met de auto en hoe beroerd hij zich had gevoeld en dat hij een heel eind had gelopen om hulp te zoeken, want telefoon leeg en dat uiteindelijk bleek dat hij gewoon z'n gastank had leeggereden... En hoe vreselijk hij het vond dat hij nu zo'n welkom kreeg terwijl het gister zo leuk was. En dat hij gister nog het gevoel had dat we misschien...

Dat gebeurt altijd. Op de een of andere manier ligt de 'fout' steeds weer bij mij. Als ik nu anders had gedaan, dan was alles beter geweest. Waarom vertrouw ik hem niet, wat dénk ik wel niet van hem...

Ik heb uitgelegd dat ik dit ook nooit van mezelf had gedacht, maar dat in deze maanden alles onderuit gaat. Alles. En dat als ik zo weinig liefde krijg, ik aan alles ga twijfelen...

We hebben weer lang gepraat. Uiteindelijk, zei hij ook, de vraag is: kunnen we elkaar nog gelukkig maken? Is er hoop?
Hij zag het niet, zei hij. Op dot moment niet. En ja, ik blijf wanhopig zoeken/proberen/hopen.
Weer time-out. Weer proberen rust te vinden. Ik heb hem gezegd: als je zoiets doet, alsjeblieft, wees dan eerlijk. Belazer me niet, noet achter mijn rug om.

Vanochtend piekerend wakker geworden. Geloof ik hem? Stiekem niet, vrees ik. En daar schaam ik me ook een beetje voor en ik wol hem geloven, maar toch...
Maar uiteindelijk gaat het daar niet eens om, denk ik. Hoe dan ook is het een symptoom van wat er fout zit tussen ons.
Ik probeer het los te laten momenteel. Even niets. Even niet huilen, even niet knokken. Zie maar.

Mijn voet moet genezen, zodat ik wat minder afhankelijk ben. En dan moet ik maar verder kijken.
Maar ik ben zo moe van alles. Verdrietig

afbeelding van odie

Suria....

Ik MOET nu even reageren.

Ik herken veel uit je verhalen, mij is vorig jaar een soortgelijk iets overkomen. Ik een burnout met depressie en mijn man zich altijd verzorgend opgesteld, wat hem uiteindelijk ook is opgebroken, alhoewel hij het ontkende (het staat allemaal in mijn blogs beschreven).

Schaam je niet voor je twijfels. Voor mij geld dat je gevoel het meestal bij het rechte eind heeft. Ook ik twijfelde vorig jaar na alle ontkenningen van mijn man en uiteindelijk bleek dat mijn gevoel juist was. Ook ik ben op zoek gegaan naar 'bewijzen' en vond ze. Toen heb ik me ook afgevraagd waarom ben ik aan het zoeken geslagen? Vanwege mijn gevoel die aangaf dat iets niet klopte. Mijn man twijfelde en beweerde steeds maar opnieuw dat hij wilde uitzoeken of 'ons' nog te redden was, maar uiteindelijk had hij al veel eerder zijn keuzes gemaakt. Ik zei hem ook: wees eerlijk en hij beweerde dat hij echt eerlijk was... Ik mocht niet confronteren; hij werd alleen maar boos, nou ja zie mijn blogs.

Mijn man is na veel verdriet, boosheid en pijn weer wakker geworden en we zijn nog steeds bij elkaar. Ik wil je hiermee eigenlijk zeggen dat het goed is je eigen koers te gaan varen. Waar jij je goed bij voelt ga dat dan doen. Luister naar je gevoel en ga je niet 'gedienstig' opstellen om de lieve vrede te bewaren... En forceer ook niet zogenaamde eigen keuzes. Alles zal de tijd leren, ook jouw situatie.

Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe! Liefs Odie

afbeelding van Suria

Dank je

Dank je Odie. Voor het feit dat je me laat weten dat ik niet de enige ben. Dat het niet het einde ho?ɬ©ft te zijn. Voor je raad.
Ik ben niet gek. Toen ik hem confronteerde, ofwel: zei wat ik dacht en dat ik hem niet geloofde... ach ik wist dat hij zou ontkennen. Dat doet hij altijd. Een verhaal maken waar je geen weerwoord op hebt en dan ben je stil. Dat doet hij al zolang ik hem ken, het hoort bij hem en ik heb dat geaccepteerd. Ook ik heb eigenschappen waarop ik niet trots ben. En die heeft hij - vroeger tenminste wel - ook geaccepteerd.

Nu ja. Zelfs al is het mis, wat ik dus denk, dan nog beschouw ik het als een symptoom. Een kwalijk symptoom, een kwetsend symptoom, maar toch...
Vandaag rommelmarkt in het dorp. Wij waren allebei vrijwilliger, meisjes verkochten zootjes. Het was een goeie dag. Tot nu toe dan...

Toch is het moeilijk: weten, voor jezelf, dat hij met een ander neukt en mij afwijst. Zelfs al ontkent hij.
Hij is de enige niet, he?

afbeelding van odie

niet de enige

Nee, hij is zeker niet de enige en ja ik weet hoeveel pijn het je kan doen. Ik verlangde soms zooo erg naar zijn armen om me heen, hem even aan te raken enz.

Hou jezelf gewoon goed voor dat jij je goed moet voelen door te proberen wat leuke dingen voor jezelf te gaan doen. Zodat je minder op hem bent gericht. Ik voelde me echt goed door nieuwe dingen te gaan ondernemen waar hij geen weet van had. Zorg goed voor jezelf!

En weet je: iedereen heeft bepaalde eigenschappen waar we zelf niet trots op zijn. Maar dat is geen reden om ineens nergens meer van te willen weten. Door er met met elkaar over te praten (maar dat kan pas als je allebei er open voor staat) kan een ieder kijken wat eventueel verandert kan worden, als je dat zou willen. Ga niet in de verontschuldigende hoek zitten daar ben jezelf te goed voor. Vorig jaar liep ik met de hond en herhaalde het zinnetje : 'ik ben het waard' bij iedere stap. Ik voelde me daar goed bij en geloofde er op een gegeven moment in. Want ik voelde me behoorlijk onderuit geschoffeld door hem, het gaf me een behoorlijke deuk.

Geloof in jezelf Suria! Odie

afbeelding van TjaEnNu

Intuitie

Hoi Suria, ik denk inderdaad dat je goed naar je gevoel moet luisteren!
Het zit er niet voor niets, ik heb ook door een onrustig gevoel zijn mail
doorgespit, ben er totaal niet trots op. Maar daardoor ben ik erachter
gekomen dat ie wel contact had met een ander. Daardoor is hij uiteindelijk
gaan twijfelen over onze relatie en die is uiteindelijk verbroken.
Hij is toen even met haar opgetrokken, het bed zelfs met haar gedeeld (slik)
en uiteindelijk er toch achter gekomen dat ?ɬ?k het wel ben voor hem.

Ik weet niet hoe het is als de ander het ontkent, mijn ex/vriend is wat
dat betreft wel altijd heel eerlijk. Maar ik zou gewoon op mijn gevoel
afgaan en op een gegeven moment voor jezelf kiezen. Ik heb ook in de laatste
maanden voordat het uitging me redelijk 'onderdanig'opgesteld en daarmee
hem nog verder van me afgeduwd omdat ik helemaal niet zo ben. En ik deed
dat ook alleen maar om de lieve vrede te bewaren!

Veel sterkte!liefs

afbeelding van Suria

Niet meer onderdanig

Nee... Die onderdanigheid, daar moet ik van af. Dat verdriet, dat wanhopig proberen het hem naar de zin te maken. Van een zwak mens houdt niemand, dat snap ik heel goed. Maar hij is er een kei in om mij in een positie te krijgen waarop ik denk dat ?ɬ?k de schuld ben van alles. Dat als ik maar...
Nou ja.
Kracht dus. Niet huilen, niet smeken. Sterk zijn.

afbeelding van vincie

Hoi Suria,

Wil nu ook even reageren, heb je blogs gelezen, want wat mij onmiddelijk opviel was onze overeenkomst: een relatie van 19 jaar. En al zijn er ook veel verschillen, ik begrijp hoe het voelt. Ik hoop echt dat het je nog gaat lukken je relatie te redden, maar als de ander dat niet wil of kan, ga dan echt voor jezelf.

Ik heb maandenlang gedacht dat we misschien nog wel een kans hadden, dat hij zich - al is het over een paar maanden of een jaar - zich nog wel zou bedenken, zich zou realiseren dat hij veel moois heeft wegggegooid. Maar inmiddels is die hoop verdwenen, hij zei steeds dat er niemand anders was, ja, dat er wel vrouwen achter hem aan zaten maar hij daar nog niet aan toe was. De laatste 2 weken kom ik er steeds meer achter dat hij heeft gelogen, zijn nieuwe vriendin kent hij al meer dan een jaar van de sportschool, weet dat ze vorig jaar mei al sms-ten, maar toen leek het heel onschuldig: zij ging naar dezelfde plaats op vakantie als wij, maar dan een week eerder, en stuurde een sms dat het weer zo goed was, dat heeft hij me zelfs laten lezen. Vond het wel moeilijk, maar zocht er verder niets achter, zij zou ook een relatie hebben. Denk nu: wat ben ik na?ɬØef geweest, maar ja, van de man met wie je al je halve leven samen bent, met wie je dacht oud te worden, verwacht je zoiets niet. Ik vertrouwde hem blind, had nooit reden om aan hem te twijfelen.

En hoewel ik best kan geloven dat er niets fysieks tussen hen is voorgevallen voordat hij mij vertelde dat hij wilde scheiden, hebben ze daarvoor absoluut intensief contact gehad, op de sportschool, via telefoon. Heb hier geen bewijzen van behalve de SMS die ik nog geen 2 weken na de breuk toevallig onderschepte, maar het verklaart wel waarom hij alles zo snel wilde regelen, geen enkele poging wilde doen het nog te proberen.

Weet niet goed wat ik je moet adviseren, maar zoals Odie zegt: volg je gevoel, dat klopt meestal wel. Klinkt wel goed dat jullie nog kunnen praten, dat kon mijn ex echt niet, af en toe kreeg ik er iets uit maar hij kon het gewoon niet.

En ik kan je vertellen, deze fase nu is heel pijnlijk, maar wat ik nu meemaak, deze ontdekkingen, het lijkt allemaal weer opnieuw te beginnen. Vooral het feit dat hij tegen me heeft gelogen, en nog steeds doet (vorige week), doet me meer pijn dan die nieuwe vriendin. Ik ben zo boos en verdrietig hier over, dat het de herinnering aan onze relatie totaal verpest, en dat wil ik juist niet.

Ach, ik weet wel dat het ooit weer goed komt met mij, en daar hou ik me aan vast maar het valt niet mee in mijn slechte uren.

Leef met je mee, sterkte en liefs, Vincie

afbeelding van Suria

Ik herkende ook veel in jouw

Ik herkende ook veel in jouw blogs. Dat praten, van mijn man, ik moet het eruit tr?ɬ©kken, maar dan komt het wel. Wat nog niet zo komt is de erkenning dat het een samenspel is en niet allemaal mijn schuld.
Maar het blijft een boze droom. Dat mijn maatje (ook al ging het lang slecht), mijn lief, de man voor wie ik koos, de vader van mijn kinderen, degene die al mijn halve leven naast me staat ineens weg zou zijn, dat is volkomen bizar en onwerkelijk.
Drie jaar geleden, toen ik ziek was geworden, werd ik 's ochtends wakker en na die eerste 'lege' minuut kwam daar het besef 'ik heb kanker'.
Nu is er dat andere besef: 'mijn relatie ligt in puin' en 'ik ben alleen'.
Doet zeer.

afbeelding van vincie

Pfff ...

Je verwoordt het zo goed, ik zou het zelf geschreven kunnen hebben. Idd bizar en onwerkelijk, en de pijn is met geen pen te beschrijven ...

Ik hoop voor jou dat hoe het ook afloopt, je die erkenning over dat samenspel eens zult krijgen. Dat is wat ik ook zo graag wil, maar ik begin de hoop daarop al aardig op te geven ... als hij het al zou kunnen erkennen, dan kan hij het onmogelijk uiten.

Ja, we moeten door een zware tijd, ik heb inmiddels ook hulp gezocht bij een psychologe en dat is heel fijn (helaas is ze nu met vakantie).

Life sucks ... maar ik ga vandaag toch proberen er een leuke dag van te maken, vanmiddag naar mijn paard en vanavond eten met vriendin, allebei goede therapie!