Het is vandaag een week geleden dat ik hem 's ochtends belde om einde te
maken aan een vreselijke, onzekere situatie. Het is vandaag een week
geleden dat ik hem heb gezien, gevoeld, geroken en bemind.
De hele week heb ik als in een roes geleefd, voelde me sterk, stond achter
mijn beslissing. Vandaag werd ik weer wakker met het gevoel: het is echt,
het is uit! Ik mis hem zo en ik zou zo graag willen weten hoe hij zich
voelt. Of hij ook nog veel aan mij denkt. Ik voel me echt verschrikkelijk.

Is dat alsnog de klap die ik verwachtte? Het liefst zou ik hem willen
opbellen, zeggen dat ik spijt heb en dat ik weer samen wil zijn. Ik weet
dat we niet meer terug kunnen, dat er veel te veel is stuk gegaan. Maar ik
mis hem vreselijk! Ik wil me niet zo voelen, de zon schijnt, het is zomer
maar ik ben nu alleen.

Er is al een paar dagen geen mailcontact geweest tussen hem en dat meisje,
ergens een geruststellende gedachte maar aan de andere kant denk ik steeds
misschien gebruikt ie wel een van zijn andere mailadressen en zo niet kun
je op allerlei andere manieren contact hebben. Ik weet heel goed dat ik
door steeds zijn mail door te spitten hélémaal niet goed bezig ben, ik voel
me een soort inbreker. Het komt ook omdat ie naar haar toe (terwijl ze
elkaar amper kennen) zo duidelijk kon verwoorden wat zijn gevoelens naar
mij toe waren en hoe hij zich op dat moment voelde. Ik heb steeds de
behoefte om dat te weten.

Ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud om geen contact te zoeken, al is
het maar een klein smsje. Maar ik weet dat ik het beter niet kan doen. Ik
moet het de tijd geven, zorgen dat de wonden weer een beetje geheeld zijn,
het gevoel een beetje geminderd voordat ik hem weer kan zien. Ik ben bang
dat ik anders bezwijk en binnen no-time in een sexrelatie met hem zit en
dat gaat nog veel meer pijn doen achteraf.

Ik heb zo'n spijt dat ik heb voorgesteld om het uit te maken, zeker gezien
het feit dat hij er nog niet helemaal uit was. Ik was gewoon bang voor die
onzekerheid en heb misschien deze beslissing doorgedrukt. Aan de andere kant
zat het waarschijnelijk toch niet goed als ie er al over na moest denken.

Ik zal zelf niet zo snel contact opnemen al ga ik dood van verdriet maar
dat neemt niet weg dat ik hoop dat ie mij net als vrijdag weer belt. Al
kan ik me niet voorstellen dat ik dan heel nonchalant kan blijven en zijn
aanbod om naar hem toe te komen kan afslaan.

Hoe komen jullie deze dagen door? Ik heb weer van alles afgesproken maar ik
voel me er totaal niet naar, ik zou de hele dag willen janken. Zij het dat
mijn tranen bijna op zijn.

Kan iemand in hemelsnaam wat geruststellends tegen me zeggen?