Komt dit nog goed?....of is het alleen maar hoop?

afbeelding van uomo sfavorevole

Mijn eerste bericht, maar moet het gewoon even van me afschrijven, misschien lucht het op.
Ik heb / had 3.5 jaar een relatie met mijn vriendin. Sinds 2 maanden zegt ze tegen dat het over is en dat ik het moet accepteren, maar het probleem is dat ik haar maar blijf sms-en en bellen om te vragen of ze langskomt.
Het enige wat ik wil is een nieuwe kans......zij zegt die krijg je niet meer. Als ze volgende ochtend weer weg gaat vraag ik: is het echt over? Dan zegt zij weer dat ze het niet weet! En dan begint het hele spelletje weer opnieuw. Elke keer denk ik, ik bel niet meer maar doe het dan toch want dan mis ik haar zoveel! Maar daar wordt ze gek van en zegt ze dat ik moet accepteren dat het niet meer goedkomt.
Ze heeft nog tegen niemand gezegd dat het over is, zelfs tegen haar familie en beste vriendin niet.
Gisteren weer gebeld....en nu komt ze vanavond. Maar nu zit ik er aan te denken om maar af te bellen.
Moet ik haar de ruimte geven? Om uit te zoeken wat ze wil? Maar dan ben ik helemaal bang dat ze me vergeet.

Wat is wijsheid? Zit ik voor niks te hopen?

afbeelding van Jolanda

Los moeten laten...

Het gevoel dat je iemand los moet laten terwijl je nog zoveel om die persoon geeft is ongelofelijk moeilijk! Het vervelende is dat zij aangegeven heeft er niet meer mee door te kunnen, en, hoe stom dat ook klinkt, dat dat waarschijnlijk niet zonder reden is? Ik heb ervaren dat je vooral niet moet vergeten aan jezelf te denken!! Is ze op deze manier niet bezig je aan het lijntje te houden? Bij mijn ex bleek het mij blijven zien ZIJN manier om het af te sluiten, hij was er op een gegeven moment helemaal klaar mee, waardoor het gat waarin ik viel alleen nog maar dieper leek; ik bleef de hoop koesteren dat hij toch weer vertouwen in de situatie kreeg... anders zou hij toch niet langs blijven komen en me sms-en?!
Pas op... dat je je niet mee laat slepen in 'haar manier'
Heel veel sterkte!
Liefs *jo

afbeelding van Myrthe

moelijk

Hey
Zelf zit ik nu ook met zo'n ex (zie dagboek). Het is nu ongeveer een maand uit, maar we bellen en zien elkaar regelmatig, zonder dat we van liefdesrelatie naar vriendenrelatie zijn overgestapt. Eerst was dat leuk omdat ik dus nog steeds bevestiging kreeg dat hij mij leuk vindt. Maar nu ga ik er echt aan onderdoor. Ik weet dat ik het moet stoppen maar daar is zoveel kracht voor nodig! Nu moet IK tegen hem gaan zeggen dat ik hem niet meer wil zien, terwijl ik dat dolgraag wil. Nu ben IK degene die mezelf de affectie en de liefde ontzegd. Op de korte termijn zal het een hel worden, maar op de lange termijn ben ik hopelijk beter af. Ik heb besloten om het allemaal te gaan zeggen bij de eerstvolgende keer dat hij belt, en ik zie er nu al als een berg tegenop. Maar misschien voel ik me ook wel opgelucht achteraf?
Nouja, weet niet of je hier wat aan hebt, maar denk er in ieder geval heel goed overna, en bedenk ook wat het voor jouw eigen toekomst betekent als je een besluit hebt genomen. Zij is wel degene die je met het minste of geringste zo weer kan kwetsen.

afbeelding van uomo sfavorevole

yep mensen, jullie hebben hel

yep mensen, jullie hebben helemaal gelijk. Op dit moment ben ik een speelbal van haar. Maar het is zo verdomde moeilijk. Vandaag nog met andere mensen erover gehad, allemaal het advies dat ik het moet afkappen........niet meer bellen, niet meer mailen, niet meer niks.
Ik hoop dat ik de kracht heb om het te doen...vanavond wordt de laatste avond. Wish me luck!! Knipoog