Het erge is, ik weet dat je gelijk hebt. En voor deze relatie zou ik ook precies hetzelfde gezegd hebben, en iedereen om me heen die het verhaal kent, zegt ook dat ik hem niet terug zou moeten willen. Maar het is zo gecompliceerd. Vanaf vlak nadat we wat kregen had ik al door dat hij een enorm goede leugenaar was. Ik heb hem toen ook al vrij snel gezegd dat als ik er ooit achter zou komen dat hij tegen me had gelogen, dat ik hem dan nooit meer zou kunnen vertrouwen. Jaren later, vlak nadat het uit was, kwam ik er dus achter dat hij al die tijd iets voor mij verborgen heeft gehouden en ook dus tegen me heeft gelogen. Maar hij is niet vreemdgegaan ofzo.
Het probleem in mijn hoofd is nu, dat ik weet dat hij na zijn eerste leugen ook weinig mogelijkheden had om mij nog de waarheid te vertellen (na mijn woorden). Ik heb alleen al die tijd perfect aangevoeld dat hij tegen me loog (en toch heeft hij me weten wijs te maken dat ik gek was). Kortom, ik bagetaliseer zijn leugens en maak mezelf wijs dat ik in de toekomst door heb wanneer hij liegt (en dat zal ook wel zo zijn hoor). Maar aan de andere kant weet ik ook dat wat jij zegt waar is: hij vond blijkbaar dat ik de waarheid niet waard was. Dat doet ontzettend veel pijn, omdat ik er zoveel energie in heb gestoken om de waarheid boven tafel te krijgen. En toch blijf ik mezelf in hem inleven en geloven dat hij niet anders meer kon. Zo stom.
En wat je zegt: misschien wil ik de hele waarheid ook wel niet weten. Maar dan heb ik liever dat hij zegt dat ik de hele waarheid niet wil weten, dan dat hij dingen gaat ontkennen of leugens gaat verzinnen.
Ik heb ook wel gedacht dat ik hem terugwilde om op die manier weer te leren vertrouwen. Ik ben soms bang dat hij mijn vertrouwen in anderen ook beschadigd heeft met zijn acties en ik heb het rare idee dat hij de enige is die dat recht kan zetten. Maar ik wil hem ook terug, omdat met de waarheid het ontbrekende puzzelstukje in onze relatie tevoorschijn kwam. Vanuit mij in ieder geval. En dat maakt het nu voor mij extra moeilijk.