Hallo allemaal,

Bij toeval kwam ik op deze site terecht. Ik weet niet zo goed hoe ik met mijn liefdesverdriet moet om gaan. Misschien helpt het als ik mijn gevoelens hier kwijt kan. Het is nu een maand uit. Bijna 5 jaar lang heb ik lief en leed gedeeld. We hebben samen een kind van 2 en een half waar we supertrots op zijn. Maar 1 maand geleden besloot mijn ex de knoop voor ons door te hakken. Al een paar maanden sukkelden we wat aan, de communicatie was slecht en probleem op probleem stapelde zich op. Ik werd er gek van, maar heb nooit zelf de stap durven te zetten. Toen het net uit was, kon ik het me nog moelijk realiseren. Maar hoe langer het duurt, hoe erger de pijn wordt en groter het verlangen naar hem. Ik weet dat hij van me houdt, maar hij houdt zich sterk en probeert voor zichzelf een eigen leven op te bouwen. Ik daarentegen ben de zwakke en neigt naar aandacht van hem wat ik niet krijg. Ik ben voor hem in de grote stad gaan wonen, heb een vaste baan en over een maand ga ik hier weg, terug naar mijn ouders, omdat ik geen andere keus heb. Hij heeft al een ander huis en zie dat hij is veranderd in iemand die ik altijd in mijn relatie had willen hebben. Waarom kon hij toen niet zo zijn?
Ik moet mijn baan opgeven, de grote stad missen voor een kleiner dorp, terug naar mijn geboorteplaats, waar ik geen vrienden meer heb, maar wel familie. Mijn familie steunt me, maar daarentegen voel ik ook een soort emotionele chantage. WE gaan je helpen zeggen ze, maar als je ooit weer bij hem terugkomt, ben je onze dochter niet meer. Mijn moeder doet nu al raar tegen me, omdat ze er achter is gekomen dat ik hem probeer terug te krijgen.
Ik verwijt alles aan mezelf dat het stuk is gelopen, hou zielsveel van hem en ben bang voor mijn toekomst onder moeders vleugels. We zijn dan anderhalf uur van elkaar verwijderd, zijn kind zal hij maar 1 keer in de 2 weken zien en voor mij is hij de onbereikbare liefde. Er zijn dagen dat het goed met me gaat, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet huil of aan hem denk. Ik hou zoveel van hem, en wil hem zo graag terug, om hem daarna nooit meer te laten gaan.
Ergens blijf ik die hoop houden en ben bang dat als de dag nadert dat mijn zoon en ik hier weg zijn, hij er spijt van krijgt..
Ik kan het nauwelijks bevatten, maar een leven zonder hem kan ik me niet voorstellen.
Bah.....liefdesverdriet doet echt pijn...