Nou dat was een succes...not.

Eerst over koetjes en kalfjes gepraat, daarna werd het serieuzer. R heeft zijn excuses aangeboden voor de keren dat hij mij pijn heeft gedaan. Hij zei wel weer "ik ga geen dingen goed praten" en "het heeft geen zin om over dingen te praten die al gebeurd zijn"

Hij zei dat ik misschien wel gelijk had dat hij niet over zijn gevoel kan praten. Wel zakelijk, maar niet prive. Toen ik begon te huilen zei meneer "van binnen huil ik ook, je hoort mij niet, maar dat is omdat ik op mijn werk zit en ik kan zakelijk en prive heel goed scheiden"

Ik noemde een voorbeeld waaruit bleek dat hij onze relatie niet serieus nam en hij zei daar alleen maar op "terecht dat je dat zegt"

Hij heeft me Parijs aangeboden, maar ik weet niet of dat nog door gaat.
Hij vroeg namelijk of ik hem nog wilde zien voor een gesprek en ik zei dat het me goed leek om dingen uit te praten. Waarop hij zei "kunnen we dan op een volwassen manier praten en ga je geen verwijten naar mijn hoofd gooien"

Daarop heb ik de telefoon opgehangen. Omdat ik weet dat dat betekend dat hij niets kan met mijn kritiek. Hij kan daar niet mee om gaan. Praten op die manier heeft geen zin als ik mijn boosheid niet mag uiten over dingen die gebeurd zijn. Hij wil het niet horen.

Hij heeft nog nooit op een vraag van mij geantwoord als ik vroeg : waarom deed je dat.

Ik probeer bij zijn gevoel te komen en hij wil dat niet. Aan een dood paard trekken heeft geen zin.

Niet alle mannen zijn zo "erg" daarmee als die van ons.
Mijn vorige partner kon prima over zijn gevoel praten.

Maar het is wel lastiger voor mannen. Ik denk dat het mede komt door de opvoeding. Gevoelens zijn niet "stoer" Jongens "moeten" sterk zijn, zichzelf kunnen redden en huilen is voor meisjes. Naja ik schrijf het nu wat extreem, maar denk dat dit zeker het geval is bij R. Niet het beste rolmodel gehad.

R zei altijd tegen mij. Mannen geven hun fouten niet toe. Dan moeten ze zich verlagen.

Ik zie dat niet als verlagen, maar ik vind het sterk als iemand dat kan.