De avond begon zoals iedere avonden. Muziekje op / tv aan en een drankje er bij. Kletsen en gewoon gek doen. We waren zo in de weer dat het voor ons gevoel opeens sluitingstijd was (dat is bij ons dus bedtijd) hij vroeg of ie me naar huis moest brengen. Het was inmiddels tegen 2 uur 's nachts en hij had toch wel een volle fles wijn op. Aangezien ik tegen drank achter het stuur ben leek mij dat geen fris plan. Ik zelf was op de fiets, vind het zelf op zich geen probleem om rond die tijd naar huis te rijden maar hij liet dat niet toe. Het is 10 km fietsen en hij vond als ik zo per se wilde gaan dat ie dan met de auto achter mij aan zou rijden, wat ook nergens op slaat inderdaad. Stom gedoe. Ik had gewoon op de tijd moeten letten.

Ik zou wel op de bank slapen onder de slaapzak voor logé's. Enfin, meneer had heel slim een aantal weken geleden de slaapzak buiten gelegd om te laten luchten. Alleen nooit meer naar binnen gehaald. Gevolg: een muffe zak vol schimmel. Daar had ik geen trek in.

Dan maar bij hem in bed? Volgens ons konden we dat wel aan. Hoe moeilijk is het nou om ieder op een eigen helft te liggen? Dat zou toch moeten kunnen leek ons.

Daar lagen we dan. In zijn bed. Nog ff nakletsen en slapen. Ik was moe dus dat zou wel lukken, omdraaien met mijn rug naar hem toe. Bijna sliep ik, hand op mijn been. Ik beweeg expres te hard, hand glijdt van mijn been af. "Kan je niet slapen?" was zijn vraag. Ik reageerde niet en doe net of ik weer bijna slaap. Ik draaide me om naar hem toe en 'sliep' verder. Hij draaide zich ook om naar mij. Hij vroeg: "Vind je het moeilijk?". Ik zuchtte. "Ik vind het wel moeilijk" zei hij nadat hij er overtuigt van was dat ik echt niet meer zou antwoorden. Tuurlijk vond ik het ook moeilijk. Nog steeds voelde ik me veilig bij hem en kroop dichter tegen hem aan en hij kwam dichter tegen mij aan liggen.
Verdere details zijn niet intressant en geen plek om me hier over uit te weiden.

Toen ik vanochtend het ochtendlicht zag besefte ik niet meteen waar ik was. Na het besef voelde ik me een klein kindje die iets gestolen had in een speelgoed winkel die wilde vluchten. Ik sprong ik uit bed en kleedde me als een gek aan. Ik rende naar beneden om mijn schoenen te zoeken. Zoals altijd is hij sneller dan mij en stond al beneden toen ik nog niet eens 1 schoen aan had.

Als er omstanders waren bleven ze waarschijnlijk staan kijken wat er nou voor iets raars aan de hand was. Wat moet het een dom gezicht geweest zijn; Een man in badjas en een meisje die met moeite een schoen aan krijgt, 1 mouw aan heeft van haar jas en die elkaar vervolgens aanstaren alsof ze een nieuw buitenaards ras hebben ontdekt.

Nou voor vluchten was ik dus een beetje te laat, ik was immers als betrapt op mijn vluchtgedrag. "Ik neem aan dat je wel een kopje thee lust voordat je mijn huis uit vlucht?" Lichterlijk beteuterd ging ik op de bank zitten. Ik slobberde zijn thee op en rookte nog maar een sigaret. Ondertussen ging hij douchen en zich aankleden. Toen hij weer beneden kwam zei hij dat ie wel verwacht had dat ik er toch nog vandoor zou gegaan zijn. Om maar niet helemaal sprakeloos de ochtend door te komen zei ik maar: "Nou het verrassende effect zou er dan totaal van af zijn." Dat vond ie dan wel weer geestig.

Tijd om naar huis te fietsen was echt aangekomen. Ik kreeg een pakje drink ontbijt in mijn handen geduwd en we keken elkaar aan en lachtten een beetje suffig. Nog een kusje en we gingen ieder ons eigen kant op. Ik weet nog niet op welke plek ik deze nacht ga neer zetten.