Het begon in december 1998. Ik was 15, hij 21.
We kwamen elkaar tegen op een examenfeest van mijn school. Hij was met een klasgenoot die daar achter de bar werkte in het weekend.
En gelijk sprong de vonk over. De volgende dag hebben we elkaar weer gezien en daarna is er bijna geen dag meer geweest dat we elkaar niet zagen. De kaartjes, cd's met mooie liedjes en cadeautjes vlogen me om de oren. Na 2 jaar vonden we een huisje in een stad waar hij al woonde.
Drie en een half jaar hebben we daar gewoond. Hij had inmiddels z'n school afgerond en was gaan werken.
We hadden vooral veel lol met elkaar. Ruzie, echt ruzie hebben we nooit gehad, uiteraard wel eens meningsverschillen. Maar ik was zo gek op hem dat het mij niet zoveel uitmaakte wat er gebeurde als hij maar gelukkig was. In die tijd zijn we ook een keer op vakantie geweest met zijn familie naar Spanje, hij heeft mij toen ten huwelijk gevraagd. Ik was 19 en vond mezelf veel te jong toen. Heb toen gezegd dat ik nog niet wilde trouwen. Ook omdat ik het op die vakantie niet naar mijn zin had. De kinderen van zijn zus waren ook mee. Hij heeft bijna de hele vakantie met hen in de zee doorgebracht.

Daarna hebben we in 2004 ons eigen huisje gekocht. Helemaal gelukkig was ik er niet mee, maar hij wou het zo graag. Zijn ouders woonden immers een straat verderop en privacy was niet erg bespreekbaar, zij hadden een sleutel en hij vond het prima als ze die zomaar gebruikten. Hij wou ook niet dat ik daar iets van zei.
Wel was er eindelijk ruimte voor mijn hobbie, dieren.
Een aantal konijnen kwamen in de tuin wonen. Helaas begreep hij mijn liefde voor dieren niet.
Een aantal jaar geleden besloot ik dichter bij huis te gaan werken bij een ander bedrijf. Hier werkte een meisje die een vriendin van me werd. Ook gingen we wel eens met haar en haar vriend uit.
Op een gegeven moment zaten we met z'n 4en bij een restaurant, toen ik merkte dat mijn ex en mijn (inmiddels niet meer) vriendin het over dingen hadden waar ik niks van snapte.
Ik heb hem toen gevraagd of ze contact hadden buiten mij om, nee dat was echt niet aan de orde. Tot ik zijn telefoonrekening zag. Hij zei er nog voor te willen gaan met mij en nooit meer te liegen. Voor dit gebeurde waren we al een keer bij hen thuis om een film te kijken, hij had toen behoorlijk gedronken en zat redelijk klef te doen met mijn vriendin (naast haar op de bank, hand op d'r been etc).

Als ik dit nu lees denk ik, waarom ben ik gebleven, ik had hem moeten laten gaan, er uit moeten schoppen, gelijk.
En toch heb ik wanhopig geprobeerd hem vast te houden, omdat ik ook mijn vriendin kwijt was (die ook niks zei over het contact met mijn nu-ex en daar zelfs geen excuus voor aanbood oid).
Mijn leven draaide om hem en ik was zo bang dat te verliezen, helemaal alleen achter te blijven.
7 maanden geleden ging de kogel door de kerk, hij was een meisje tegen gekomen, 13 jaar jonger dan hem. Hij was verliefd op haar en wilde niet meer met mij verder.

3 weken later heb ik met nijnen het huis verlaten en ben ik bij m'n broertje gaan wonen, als noodoplossing.
Die verliefdheid met dat jonge meisje was overigens snel over toen ik eenmaal weg was. Toen beweerde hij dat hij jaren alleen wou zijn. Inmiddels heb ik vernomen, via een collega, dat hij weer een vriendin heeft.
We hebben nog 2 maanden contact gehad, via msn. Tot ik een keer z'n mail las (ik was z'n wachtwoord) waaruit bleek dat hij al veel verder over mij heen was dan hij mij deed vermoeden. En toen was ik het zat.
Wat nu steekt is dat het een grote illusie heeft geleken. Dat mijn gevoel veel groter voor hem was dan het zijne voor mij, hoewel hij altijd anders heeft beweerd.
Nu ben ik mijn thuis kwijt, 4 nijntjes zijn naar een nieuwe baas, en mijn zelfvertrouwen is kapot. Ik heb mezelf jaren voor de gek gehouden. Ik ben niet leuk genoeg, niet waard om respect voor te hebben. Dat was wat ik miste, respect.
Ik weet dat het beter is, ondanks dat ik nog steeds van hem houdt, hij zit vast in mijn hart en hoe harder ik probeer hem daaruit te krijgen, hoe moeilijker het wordt.
Natuurlijk hebben we heel veel mooie momenten gehad en die mis ik verschrikkelijk. Hij was toch mijn maatje, mijn alles.
En dat maakt het zo dubbel. Nu met verstand van alles onder ogen zien maar het gevoel, het houden van, onvoorwaardelijk is er nog.
Soms ben ik zo boos, soms zo verdrietig. En dan leer je je vrienden kennen. Mensen bij wie je verdrietig mag zijn, zijn er maar weinig. Mensen bij wie je je hart kan luchten zijn schaars.
Daarom ben ik blij met deze site en alle zo herkenbare verhalen.
De "Ode aan Free Spirit" spreek me dan ook enorm aan.
Zo even genoeg voor nu, de tranen zijn even weg.
Fijne zondag allemaal!

A26