...cq, als het zich weer voordoet...

Gisteren hoorde ik dit liedje voor het eerst, live gespeeld op een festival.
En het raakte me, dit lied hoort bij het nu om zoveel verschillende redenen.
Het past bij jou en mij en het past in de tijd. Mis je...

18-12-1998 - 02-12-2008

2,5 jaar geleden alweer, dat je ons om het leven bracht.
Want zo voelt het nog steeds. En meer en meer begint mij het gevoel te bekruipen dat ik dit nooit meer te boven ga komen. Zo onwijs alleen als ik me nu voel, heb ik me niet vaak gevoeld. Zo veel huilen als de afgelopen weken, heb ik niet eerder gedaan.
Me zo terug getrokken als de afgelopen tijd ook niet. Maak me zo druk over wat anderen denken en van me vinden (met de overtuiging dat dat weinig soeps is) en dat staat zoveel in de weg.

En dan ook nog de mededeling (van een collega) dat mijn ex papa is geworden.
Jeej! Dit is niet mijn maand of jaar. Dat is wel duidelijk.
Het gevoel dat ik in elkaar gemept ben zonder elke vorm van fysiek contact... Compleet murw.
Ergens gun ik het hem heel erg, ik weet hoe graag hij dat wou.
Maar dat dat niet met mij is, wat 10 jaar lang mijn waarheid was, mijn als-een-paal-boven-water-staande-toekomstbeeld, doet zeer. Samen zouden we heel oud worden, kinderen krijgen, gelukkig zijn.
Raar idee dit, hij is echt verder gegaan en hij en ik zal nooit meer gaan.

Al een paar uurtjes thuis, omdat de slaaploosheid van de afgelopen maanden er zo in begon te hakken dat ik op m'n werk zat te trillen van vermoeidheid.
Dus op tijd naar huis, even bijslapen om de avond door te brengen met vriendinnen.
Althans dat was het plan. Eenmaal thuis en in m’n bed alweer in tranen.
Al twee en een half jaar lang zijn die niet weg te krijgen, kom ik daar niet vanaf.
En ik ben er zo klaar mee. Wat is er nog leuk aan als huilbuien, stress en pijn overheersen?
Het idee dat deze wereld niet( voor mij is of ik niet geschikt voor deze wereld.

Vandaag de hele dag een bui gehad van, ja, nu weet ik het wel. Ik weet wat ik fout doe.
Ik heb m’n lesje geleerd, genoeg verdriet gehad en vind het nu echt niet meer leuk.
Mag ik dan eindelijk naar huis? Want dit moet een keer ophouden, ik kan dit niet met de mezelf die ik nu ben en zonder jou. Het eeuwige gepieker, m’n hoofd dat rondjes rent en alles, maar dan ook echt alles, in twijfel trekt.

Net terug van een eind hardlopen. Op momenten dat de spanning in m'n hoofd en lijf te hoog op loopt en ik de mogelijkheid heb, ga ik vaak een eind rennen. Muziek op, donker buiten en bijna niemand om me heen. Vaak wordt ik er rustiger van, vaak wel...