Ondanks dat ik zelf de relatie heb beeïndigd, heb ik er nog veel liefdsverdriet van. Het klinkt zo logisch : we hadden te veel ruzies, wrevel, ik sta er achter dat ik een eind aan de relatie heb gemaakt. Opluchting dus, wat klaag je. Alle goede herinneringen, de verbondenheid met hem die een 4-jarige relatie me gaf. Af en toe raak ik bijna in paniek : het kan toch niet zo zijn dat ik nu echt alleen ben? Wat heeft dit leven dan voor zin? Maar het is wel wat ik wil, en ik wil nu ook niet meteen een ander zoeken. Daar lag de bron van ellende met mijn ex aan ten grondslag : ik vond hem wel grappig en knap en hij bewonderde mij zeer en ik wilde te graag een relatie na een ander hartzeer. Eigenlijk voelde ik niet genoeg voor hem om een echte "relatie" te beginnen, maar ik ging er toch meer en meer in geloven, ondanks stubbelingen : hij merkte wel eens dat ik niet genoeg om hem gaf en trok zich dan bruusk terug, waar ik weer zo van schrok, dat ik ook in onze echte liefde ging geloven, en alle bedenkelijke signalen begon te negeren. Zo kijk ik nu ook af en toe met schrik naar mezelf terug hoe ver ik mezelf heb kunnen bedriegen. Evengoed waren er echt dingen waarin we ontzettend goed met elkaar bleken matchen op den duur, dat maakt het nu ook zo moeilijk. Soms hadden we en ongelooflijke en ik denk dan heel unieke saamhorigheid. Maar ja, op den duur werkte het niet.
Dit is even in het kort een mij voorstellen op de site. Ik lees met belangstellingde verhalen en ga eens wat toevoegen.