De behoefte om even alles van me af te schrijven brengt mij tot het schrijven van een nieuwe blog. Praten gaat even niet meer ondanks dat ik veel mensen om me heen heb die daartoe bereid zijn (zo veel lieve mensen, ook hier;)). Vandaag toch met een goede vriend gebeld en in huilen uitgebarsten. Endelijk na ruim dertig jaar ben ook ik in staat om te huilen en mijn gevoelens te tonen. Waarom zo laat; het boeit me niet meer wat anderen denken! Als ik verdriet heb dan is dat zo en als ik wil huilen, schreeuwen of een deuk in een pakje boter wil slaan doe ik dat gewoon.

Vechten tegen de hoop, verdriet toelaten, je verlies nemen, je ex loslaten, jezelf centraal stellen, aan jezelf werken. Voor de één binnen enkele dagen werkelijkheid, voor de ander zo ook voor mij een langdurige en vermoeiende strijd. Als je niet vecht heb je al verloren is een uitspraak die ik tegen ben gekomen op ldvd.nl en dat is waar het om gaat. Na iedere dip houd ik me daar aan vast.
Eerst een paar dagen niet leven en dan weer verder. Dagen weggooien is dat, maar ik heb te weinig discipline om me daar tegen te verzetten. De Duitsers hebben daar een mooi gezegde voor: "Der innere Schweinhund". Nu is de tijd van vechten weer aangebroken, daar houd ik me aan vast. vandaag de boel opgeruimd thuis. Morgen het bos in en rennen tot ik erbij neerval. En dan weer verder met leven.

Alles wat mijn leven zo leuk maakt is een beetje grijs geworden en dat doet me veel pijn. Grijze vlekken die duidelijk zichtbaar zijn in het geheel. Mijn levenspartner waar ik 10 jaar lief en leed mee gedeeld heb is grijs geworden, je weet pas wat je mist als het er niet meer is. De gezondheid van mij en mijn familie is grijs geworden, we hebben niet alles zelf in de hand, maar we blijven positief. Werk is een grijze vlek, tijd voor verandering en stoppen met wat te veel energie kost vanwege een gebrek aan uitdaging en interesse. Ook de toekomst lijkt grijs te zijn, maar het schijnt dat je hier naar uit moet kijken De toekomst... akelig en spannend tegelijk.

Ik wil weer terug naar vroeger. Dat zorgeloze jongetje weer worden die iedere dag buiten was, die dromen had en de hele wereld aan kon. Iedere dag plezier, dat had ik als kind, puber, tiener en twintiger. Mijn leven als dertiger is matig begonnen, veel meer verdrietige dagen dan plezierige. Dat kan toch niet!

Toch ben ik ervan overtuigd dat het leven mij iets wil leren en dat dit een omslag is, een verbetering van mezelf. Emotioneel volwassener worden, over emoties kunnen communiceren, zelf verantwoordelijk zijn, zelf mijn leven regelen, alleen gelukkig kunnen zijn. Pas dan krijgen de grijze gebieden weer kleur en als het aan mij ligt in het neon.

En nu slapen, favoriete cd op misschien nog even huilen en morgen weer een nieuwe dag. gelukkig even geen werk.

Ik wens iedereen een fijn weekend.

Gum