Tsjee, wat was ik vorige ineens weer overstuur. Van hem zien, weer even dichtbij, maar ook van wat gezegd is. Terwijl het een tijdje best redelijk ging. Ex-lief wilde weten waarom ik "nog steeds" verdrietig was. Hij zei zich wel eens zorgen te maken om mij of ik mij nog wel eens gelukkig kon voelen.

Eén ding heb ik nu wel geleerd: het is beter als exen tijdens het verwerkingproces geen contact met elkaar hebben en al helemaal niet over de manier waarop ze met de breuk omgaan.
Iedereen gaat op een eigen manier met verdriet om. Er zijn verschillen tussen verlater en verlatene. Een confrontatie met de manier waarop de ander de breuk verwerkt kan verwarrend zijn en botsen.

Ik had niet naar zijn oordeel over mijn verdriet moeten luisteren. Hij is in deze situatie nu eenmaal niet de meest objectieve persoon op aarde. Natuurlijk hoopt hij dat het voor een deel aan mij ligt dat ik "nog steeds" treur om wat voorbij is, want dat helpt hem om zich minder schuldig te voelen over de stap die hij genomen heeft.

Het is moeilijk om degene die altijd het beste met je voorhad, niet meer serieus te nemen...

Het is mij vorige week in ieder geval niet gelukt om het oordeel te negeren van degene die tot dan toe mijn beste raadgever was. Hij sprak uit waar ik bang voor ben: misschien ga ik mij wel nooit meer gelukkig voelen. Ik weet het niet. Ik ben het zo moe dat het verdriet altijd op de achtergrond aanwezig is. De labiele buien. Na een jaar "nog steeds". Nooit had ik gedacht dat zoiets zo heftig kon zijn. Soms denk ik dat ik niet normaal ben en dan helpt het om de verhalen op deze site te lezen. Meer mensen hebben dit, zie ik dan. Ik ben niet gek aan het worden. En o ja, was het niet zo dat niemand om mij heen zegt dat de manier waarop ik ermee omga noet in orde is? Die zeggen toch juist dat ik het goed doe? Maar wat hij zegt doet me jammer genoeg toch meer dan wat ik zou willen. Hmmm, of liever gezegd, dan wat ik toe zou moeten laten...