Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Niet moe zijn
Ik wil niet meer zo moe zijn. Ik wil slapen s'nachts. Ik wil iemand die dicht bij me staat. Ik wil geen pijn meer in mijn nek. Ik wil lente. Ik wil blij zijn. Ik wil dat het weer fijn is om thuis te komen. Ik wil weer zin hebben in het weekend. Ik wil niet bang zijn voor een avond alleen. Ik wil een arm om me heen. Ik wil iemand heel er erg leuk vinden. Ik wil mezelf niet zo centraal stellen.
Daar kots ik van.
Net werd het even te veel. Verandering op het werk. Werknemers zijn een tube tandpasta. Wij dachten dat we leeg waren, totaal uitgeknepen, maar de directie denkt: nou, daar zit nog wel wat in.
En dat is op zich geen probleem. Een jaar terug was het ook rottig met al die veranderingen. Daar kwam ik prima uit. Maar nu begint het weer en voel ik me alleen. Mijn toen nog niet ex was een jaar geleden een zeer goede steun om me te helpen de reorganisatie te overleven. Iemand die zeer dichtbij je staat maar toch een ander is. En daardoor krijg je soms een inzicht die je verder helpt.
Nu ga ik het alleen doen. Dat gaat ook lukken. Daar twijfel ik niet aan. Zo erg is het niet. Maar je denkt op zo'n moment aan vroeger. Je ziet hoeveel ze voor je betekend heeft. Je voelt hoe veel je van haar gehouden heb. Je mist haar en wil in de auto stappen en zeggen: hier ben ik. En dat ze dan zegt: fijn dat je er bent! Ik heb je gemist. En dat je haar in je armen neemt en zij jou. En alleen maar even zegt dat het allemaal goed komt. Mijn neus in haar haar. Mijn buik tegen haar buik. En haar buik tegen de mijne. En dat ik zeg dat ik haar mooi vind en dat zij zegt dat ik lekker ruik. En... Ach laat ook maar. Ik moet mezelf niet opwinden. Maar de tranen moeten ergens heen.Haar vormen zitten zo vast in mijn hoofd.
- Climb's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Climb
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Lastig he? Dat loslaten. Dat
Lastig he? Dat loslaten. Dat heb ik ook: elke avond als ik wil slapen denk ik eraan. Denk ik hoe het was. Denk ik eraan, hoe ik die momenten wel niet gekoesterd moest hebben. Het was zo fijn. Tegen zn borst aan liggen met zijn armen om me heen en ja, dat lieve gedoe! Samen haast in slaap vallen op de bank in elkaars armen. Heerlijk!
En elke keer fantaseer ik dat hij weer naar me toekomt en zich afvraagt waar het fout ging en dat ie dan zegt dat hij me mist en terug wilt. Het wilt er NIET uit! Maar verder met mn leventje ga ik wel. Ik wacht niet op hem, alhoewel dat wel zo lijkt. In mijn gedachten is hij altijd bij me. Maar mn leventje leid ik weer zoals ik dat altijd deed voor hem, en dat voelt lekkerrrr!!!
Sterkte!
Liefs,
Dearest...
Precies mijn gevoel wat jij
Precies mijn gevoel wat jij net beschreef Dearest. En volgens mij is daar niks mee!!!!!!! Voel me zo ook wel lekker bij. Toch wel in je achterhoofd houden dat het toch soms niet gaat zoals jij het wilt...helaas
Liefs Pino
Ja, helaas Het gaat niet
Ja, helaas
Het gaat niet altijd zoals je het wilt. Maar dan denk ik: wees blij dat je zn liefde heb mogen voelen! Dan dat je helemaal niks heb gehad. Steeds vaker kijk ik er met een lach naar toe, en denk ik: het was een goede tijd! En wat waren we soms grappig bezig met zn tweetjes toen het allemaal begon!
Dearest, toch op sommige
Dearest, toch op sommige momenten denk ik nog wel eens: was het nog maar zo!!! Dat het nog zo fijn zou zijn om dat weer terug te kunnen hebben...dat heerlijke gevoel om bij je lief te kunnen zijn
Ten minste op sommige momenten heb ik dat heel erg, vooral nu...
Liefs Pino
Dat heb ik ook heel vaak.
Dat heb ik ook heel vaak. Het zou fijn zijn om dat weer terug te hebben. Maar dan ga ik verder denken: was het wel zo ideaal? Zijn liefde was geweldig, in het begin ging alles automatisch en waren we niet bij elkaar weg te slaan. We konden het zo goed met elkaar vinden en durfden elkaar alles te vertellen! Maar na een tijdje leek het net of het voor hem een verplichting werd. Een verplichting om zelfs naast me te gaan zitten, zo deed hij wel. En dat voelde niet fijn. En dat is ook de reden dat we zijn gestopt. Dat ik een punt achter die kwelling heb gezet. Het was een fijne tijd. Maar hij sloeg opeens om, want ik ben verliefd geworden op de vrolijke enthousiaste jongen die wekenlang mij koesterde en niet op de chagrijn die net doet of hij niks van me moet weten. Vraag me soms af wie hij nou echt is? Heb 2 kanten van hem gezien, twee hele verschillende personen. De vrolijke jongen heb ik niet meer terug gezien sinds die fijne tijd. Soms denk ik: ligt het aan mij? Of is hij nou echt zo?
In ieder geval: je moet er met een lach naar kijken, je had het fijn en je hebt er fijne herinneringen aan overgehouden. Ik mis het ook, ik mis het zooo erg dat er soms nog tranen over mijn wangen vloeien. Maar het leven gaat verder...
Het was zeker niet ideaal de
Het was zeker niet ideaal de laatste drie maanden voordat we uit elkaar gingen, we leefden een beetje langs elkaar heen, omdat ik mijn gevoelens niet goed kon uiten en mijn ex steeds vaker achter de pc te vinden was tijdens bedtijd...maar voor de rest? Het was heel fijn, heel vertrouwd, veel leuke dingen gedaan...echte toekomstplannen gemaakt...
Toch besloot mijn ex na drie maanden zo een beetje langs elkaar heen te leven om maar uit elkaar te gaan. Hij kon niet meer...We hadden echt het gevoel dat we gefaald hebben, we huilden samen tranen met tuiten en dat was een kant wat ik zelden zag bij mijn ex. Nooit geweten dat hij hier ook zoveel verdriet om had, hij zocht ook bij zichzelf de schuld, hij verweet het zichzelf dat hij mij niet gelukkig kon maken, hij vond het zo erg dat zijn gevoelens voor mij weg was gegaan, en o god als ik eraan terug denk, voel ik weer die pijn van mijn ex...Hij had er zoveel verdriet van..Maar hij vond toch het beste om uit elkaar te gaan. Zijn hart zei van nee, zijn verstand zei van ja. Of het een juiste beslissing was geweest zullen we waarschijnlijk nooit achter komen. Hij ging terug naar zijn ouders en na twee maanden voelde mijn ex wat beter en vond dat het goed was zo.
Hij heeft het van zich af gezet en heeft zijn leven weer opgepakt. En weer een maand later ontmoette hij iemand en toen ik dat hoorde was ik compleet doorgedraaid, had tot die tijd echt hoop gehad!
Het deed zoveel pijn, ik kon het gewoon niet geloven toen hij me dat vertelde. Mijn ex zei dat hij er niet bewust op zoek was, het is gewoon gebeurd. Hij zei dat hij het begreep hoe ik me voelde, en zou ook hetzelfde voelen als ik iets met een ander zou krijgen. Maar of dat zo is, is maar de vraag...
Dus wat dat idealiseren betreft ben ik vrij realistisch, ik weet dat ik hem en de relatie die we hebben gehad niet moet gaan idealiseren, doch we hebben echt een hele sterke verbondenheid met elkaar gevoeld...Helaas heeft het niet zo mogen zijn, ik weet wel, als we echt voor elkaar bestemd zijn, komen we elkaar weer tegen.
Begrijp je een beetje wat ik je probeer uit te leggen? Ik heb echt soms sterk het gevoel dat wij het konden redden als hij er maar voor openstaat maar dat laat hij niet toe. Hij heeft nu echt zoiets van: Het is over voor ons hoe jammer het ook is...Grrr waarom kunnen mannen dat dit zo gemakkelijk achter hun laten ook al hadden ze echt verdriet ervan en weer zo snel van een ander kunnen houden? Ook al is het gevoel al eerder weggegaan in een relatie en dus al iets verder bent in een verwerkingproces? Die vraag blijft me echt soms bezig houden...
Liefs Pino
Liefs pino