lieve Doubt,

Zonder al te zweverig over te willen komen, zie ik deze 'nieuwe informatie' die nu via allerlei onverwachte richtingen jouw kant op worden gestuurd, als wederom pogingen van de Kosmos om jou je oogjes te laten openen. En je wederom te dwingen om een keuze te maken.

Ik begrijp dat je twijfelt over de 'betrouwbaarheid' van de schokkende anecdotes die kennissen of 'vrienden' jou over de escapades van je vriend onthullen. Waarom vertellen zij jou dit pas nu, nietwaar? Hoe hebben zij dit jaren voor jou verborgen kunnen houden?

Ik kan wel zien waarom en ik zal je uitleggen wat de motivatie kan zijn. Een jaar geleden kwam de vriend van mijn buurvrouw 's nachts aan mijn deur. Zijn beltegoed was op, de buurvrouw (zijn vriendin) was niet thuis of deed niet open, en hij wilde achterhalen waar ze was. Ik liet hem binnen, en liet hem mijn telefoon gebruiken om haar te bellen. Voicemail. Ik bood hem wat te drinken aan--dit was tenslotte de vriend van mijn buurvrouw. Voor buren heb je wat over. Ik was dan ook compleet overrompelt toen het gesprek een wel heel merkwaardige wending nam; sexuele toespelingen werden op de tafel gegooid, vragen of hij mijn slaapkamer mocht zien (?!), en ook 'maar dat hoeft zij toch niet te weten?". Ik hem hem dringend maar netjes verzocht weg te gaan--en met veel tegensputteren ('maar wat moet ik nu doen, dan?!) is hij weggegaan. Als ik niet had opengedaan, had hij ook iets anders moeten verzinnen, dus ik voelde mij dan ook op geen enkel vlak verantwoordelijk voor hem. Ze zijn nog steeds (hoewel aan-en-uit) bij elkaar--en ik heb het haar nooit verteld wat is voorgevallen. Wel heb ik hem gezegd dat áls zij ooit bij mij vragen zou komen stellen, ik haar in alle eerlijkheid zou vertellen wat er was gebeurd. Ze is nooit gekomen.

Ik vertel je deze ervaring, omdat ik je mijn keuze om het niet aan haar te vertellen, wil uitleggen. Hun relatie is een onstabiel, explosief en ongelijkwaardig samenzijn. Het is vaak uit, maar komt dan toch weer, voor een tijdje, 'goed'. Ik vermoed dat, als ik haar het voorval had verteld, ik een rol zou hebben gespeeld in een situatie waar ik geen onderwerp in wil zijn. Bovendien, vermoed ik ook dat hij het hoogstwaarschijnlijk ontkend zou hebben, of het zo zou hebben gedraaid dat IK de avances zou hebben gemaakt (zo arrogant is hij wel)--en gezien de relatie die zij hebben, zou zij hem nog hebben WILLEN geloven ook. Mijn 'eerlijkheid' zou weinig effect hebben gehad en zelfs tégen mij hebben gewerkt. Sterker nog: ik zou ongewild een rol zijn gaan spelen in een relatie die zij twee hebben uit te werken, waardoor ook de verstandhouding die ik met de buurvrouw heb, zou zijn veranderd.

Ik heb bewust gekozen om mijzelf op de achtergrond te houden. Soms zijn mensen niet klaar voor de pijnlijke waarheid--en zullen er alles aan doen, excuses verzinnen, om die 'waarheid' omver te werpen. Wanneer er in een relatie al veel wordt 'goedgepraat' (ik weet, uit haar verhalen en ook omdat ik recht tegenover haar woon, dat hij er niet voor terugdeinst om haar fysiek te lijf te gaan, of zich verschuilt achter psychologische spelletjes), zal mijn eerlijkheid in de vorm van een bekentenis (hij maakte sexuele avances) niet veel veranderen. En zelfs averechts werken.

Terug naar jou.

Ik denk niet dat je de anecdotes die vrienden of kennissen jou NU vertellen, zo onbetrouwbaar zijn. Wat hebben zij te winnen door jou leugens te gaan vertellen? Ik vermoed dat zij nu pas ruimte zien om jou wakker te schudden--misschien omdat het pas nu de uitwerking zal hebben. Misschien voelen zij pas NU, bij jou, een ingang, een wil om werkelijk te gaan zien met wat voor partner je feitelijk te maken hebt. Waarschijnlijk was je 3 jaar geleden helemaal niet in staat om te geloven wat zij toen al wisten--en had je allerlei excuses gevonden om het naast je neer te leggen.

"Ik heb altijd gedacht dat het bij flirten en dansen bleef, maar kijk...." Is dat écht zo, lieve Doubt? Ik vermoed namelijk dat de kern is: "ik heb altijd willen denken dat het bij flirten en dansen bleef". Volgens mij wist je ergens stiekem wel dat er absoluut de mogelijkheid bestond dat hij verder ging, dan hij je liet geloven. Maar je wilde er niet aan. Té pijnlijk, té confronterend. Soms brengt 'negeren' een schijnbare rust, en zolang je je daarachter blijft verschuilen, hoef je de werkelijkheid niet aan te gaan.

En 'voor aap staan', in het geheel niet. Waarom zou JIJ je moeten schamen voor de ontrouw, de leugens en het dubbelleven dat je vriend leidt? Wat je niet weet, of in het verleden nog niet 'durfde' te weten, daar hoef je helemaal geen schaamte over te voelen. Maar, nu langzamerhand delen van de sluier worden opgelicht, en je je gezicht dus niet langer meer kan afwenden van wat je ziet, dát vergt nu wel verantwoordelijkheid en erkenning. Als je dát naast je neer gaat leggen, tja, ik kan me voorstellen dat je daar, later, wel innerlijke conflicten door gaat krijgen.

De dingen die je weet, of te horen krijgt--je hebt een keuze wat je ermee doet. Begraaf je het wederom diep in de grond--of trek je het met wortel en al eruit?

Heel veel sterkte, lieve Doubt!

Lieve (en dat meen ik) Doubt,

Er zijn momenten die je in je hart kunt nemen als mooie herinneringen voor later. Zoals wanneer jullie elkaar omhelzen. Ik ben bang dat er voor jullie geen mooie herinneringen meer gemaakt kunnen worden. Je zegt dat je de armen van anderen al bijna niet meer weg kunt denken als jullie dat doen. Wees eens eerlijk tegen jezelf: kun je 100% zuiver mooie herinneringen creeeren met hem, nu je weet wat je weet? Hij doet alsof hij zich aan je geeft, maar hij liegt! Hij is emotioneel oneerlijk door je te kleineren. Je kunt hem nooit meer 100% vertrouwen, je zult nooit meer weten of wat hij zegt waar is of niet. Er zijn zoveel mannen die het wél verdienen dat je ze vertrouwt, je hoeft alleen maar dat kleine beetje miezerige wat hij te bieden heeft, achter je te laten. Houd vol! Hoeveel kansen kun je nog geven aan zo iemand, zonder jezelf nog meer pijn te doen?

Sorry dat ik je confronteer. Ik ben er heilig van overtuigd dat de steun die hij aan je lijkt te geven in deze moeilijke tijd, meer voor hemzelf zijn dan voor jou, en niet oprecht. Je weet dat hij bij jou op zijn best is als jij je zwak voelt.

Denk je echt dat hij in staat is om om iemand te geven? Weet je wat het is, er zijn zoveel andere mensen, mannen en vrouwen bij wie je het uit kan huilen, die je het gevoel geven dat je wat waard bent. Elke keer dat jij je opent voor hém, had je ook steun kunnen krijgen van anderen. Je zit nu op het forum, dat is hardstikke goed. Ik, Chelle, en misschien anderen die ik niet ken, staan echt wel voor je klaar.

De beloning, als dit voorbij is, als jij verder bent gegaan met je leven - de beloning is zoet, lieve Doubt! Zo zoet! Je eigen leven, geen gedonder meer, geen twijfels over jezelf, geen ellende - je hebt dadelijk je eigen vrijheid. Zoete vrijheid! Vrij van de tirannie van zelftwijfel en ellende! Niet langer zul je je hart en je hoofd hoeven te breken, dat is jouw toekomst die van jou is. Vrijheid om iemand te vinden die wél goed voor je is. Vrijheid om te kunnen doen wat je wilt, niet met schaamte, maar met trots! Houd vol, Doubt! Houd vol!

Stuur ons een Private Message over je hobby's. Laten we het hebben over je honden, boswandelingen, je dromen die werkelijkheid kunnen worden als je ze maar serieus neemt.

Blijf schrijven!
Jelle.

Kijk naar je eigen leven, Doubt! Je zakt steeds dieper in het moeras. Het is moeilijk voor mij om het te zeggen, maar jij bent degene die jezelf kwelt. Jij kiest voor hem, jij kiest ervoor om in het moeras te blijven. Jij gelooft niet in jezelf, maar ik geloof wel in jou. Ik strek mijn hand naar jou uit en roep "Kom omhoog! Kom omhoog!" Je stelt me echt teleur dat je mijn hand niet vastpakt. Je hebt er echt niet zoveel moed voor nodig om jezelf open te stellen voor degenen die zich hebben bewezen dat ze het goed met je voor hebben. Ik wil je graag helpen, maar dat lukt me alleen maar als jij jezelf wilt helpen. Ook al geloof je nu niet in jezelf, ik geloof wel in jou. Ik zeg je dat er betere tijden voor jou zijn, dat er WEL licht is aan het einde van de tunnel, dat je WEL uit dit moeras kunt komen. Als je die dingen op dit moment niet in jezelf kunt vinden, geloof mij tenminste als ik zeg dat je het in je hebt om het te vinden.

Jelle.
"Als er niets is waarvoor je bereid bent klappen te vangen, word je niet gelukkig. Kies wel je strijd zorgvuldig." (Jelle)
"Het leven is veel leuker dan je ex." (Loesje)
"Het leven is als taco's eten. Niet aan beginnen als je bang bent om te knoeien." (anoniem)

Hoi lieve Doubt,

Je hebt eerder je kracht getoond door je kwetsbaar op te stellen, door onbekende mensen te vertrouwen. Die kracht heb je. Er zijn heel veel soorten kracht.

Om hulp vragen bij een "beroeps-hulpgever" is zeker de moeite waard. Ik heb zelf geen enkele spijt dat ik zo veel geld, tijd en energie heb gestoken in meer dan 20 therapiesessies. Gelukkig was er vanaf het eerste uur een therapeut-client-klik tussen mij en mijn therapeut. Want ook een therapeut heeft zo een eigen visie op zijn/haar beroep. Ik ben ook steeds op zoek geweest naar methodes die me leerden beter met mezelf om te gaan: zenmeditatie, yoga, cursus zelfmanagment, veel gesport, veel gelezen, gesprekken met mijn ouders, echt van alles. Iedereen heeft zo de methodes die het beste bij hem of haar past. Individuele gesprekken zullen sowieso een heel goed (en noodzakelijk!) begin zijn.

Het klinkt helemaal niet als een slecht idee om tijdelijk bij je ouders in te trekken. Je zou ook bij goede vrienden terecht kunnen, lijkt me. Het is goed voor je om een periode er tussenuit te gaan, om bij te komen, helen, los van de shit waarin je nu zit. Ik weet nog dat mijn ex 3 weken bij haar zus in Afrika was, nadat het uit ging. Genieten = houden van jezelf = herstellen. Zelf heb ik de verkeerde beslissing genomen om niet naar mijn vader in Indonesie te gaan in de zomervakantie. Destijds wist ik nog niet hoe belangrijk het is om te kunnen genieten. Ach ja... nooit te laat om te leren!

[DUBBELZINNIG STUK WEGGEHAALD 11:26 9 JUNI 2008]

Het is trouwens helemaal niet zo erg als je partner gedemoniseerd wordt. Ik hoop dat hij de conclusies trekt (1) hoeveel hij zijn macht gebruikt om jou en anderen pijn te doen, en (2) dat die pijn als een boemerang bij hemzelf terecht komt. Ik hoop echt dat hij verantwoordelijkheid kan nemen voor zijn daden, in plaats van zich alleen maar zielig te vinden. De enige persoon waar hij boos op moet zijn, is zichzelf. Als hij alleen maar anderen de schuld kan geven dat zij kwaad zijn op hem, dan is dat een teken hoe weinig kracht hij eigenlijk heeft. En ook hoe dapper hij eigenlijk is.

Het is helemaal aan hem om verantwoordelijkheid te dragen voor wat hij heeft gedaan en wat hij doet.

Maar hij kan je niet de steun bieden die jij nu nodig hebt. Andere mensen kunnen dat beter.

Heel veel sterkte & wijsheid,
Jelle.