Hey lieve mensen,

Volgensmij is het dit keer toch echt echt echt ECHT uit, voor de laatste keer, definitief voorbij.

Hij wil het nu echt niet meer aanhebben. Dus ook ik moet nu volledig proberen hem los te laten, maar dat is ZOO ongeloofelijk moeilijk. Ik weet wel wat ik moet doen, maar het lukt me niet. Voel me zo verschikkelijk slecht. Heb op school gevraagd of dat hij zaterdagavond langs kon komen voor een gesprek (wordt hij erg moe van omdat ik vorige week ook al 3 x met hem gepraat heb, wil vaak met hem praten omdat ik veel kwijt wil, niet dat ik het weer goed wil hebben.) Maargoed ik vroeg dus of hij langs kon komen eerst zei hij dat hij wel ''zou kijken''. Dus ik heb een beetje stom: als je toch nog niks te doen heb kun je dan alsjeblieft even tijdvrij maken want ik voel me niet goed. Hij zei dat ie dat dan wel zou doen op zo'n toon van: zeur niet zo mens!

Hij zei kan het niet morgen dan maar ik zei dat ik dan pas uit was om half 5 en hij moet altijd om half 5 eten hij zei ja dan kom ik toch om een uur of 7, maarja dan moet hij om 10 uur weer naar huis, daarom vroeg ik zaterdagavond omdat hij dan zelf mag weten hoelaat hij thuis is. Hij werd een beetje boos hij zei tegen me dat ik vast alleen op zaterdag wou praten omdat ik hem dan net zolang bij me ging houden zodat hij niet meer uit kon gaan en dat ie bij mij moest blijven slapen, maar dat sloeg natuurlijk nergens op en dat zei ik hem ook, hij geloofde me niet echt want hij zei: Ik blijf in iedergeval niet bij je slapen!!! en dan moet je wel alles zeggen en wil niet weer binnen een week horen dat je WEER wilt praten Het is TOCH uit en het komt niet meer aan zei hij!... en dat op school (we hadden alletwee een tussenuur) dat kwam nogal hard aan voor me dat hij dat zo bot zei alsof hij me ff wou natrappen en er in wou wrijven dat het uit was! Ik moest huilen, op school zo voorschut.. toen kwam er ene of andere vriend van hem bij ons zitten, was die jongen echt zo blind ik zat te huilen en hij ging heel vrolijk tegen mijn ex doen. Inplaats van dat ie zou denken dat we ff alleen wouden zijn. Maar waarschijnlijk vond mijn ex het ook niet erg, hard mee lopen lachen met die gozer.

Toen ging de bel doet ie ineens weer lief duizend knuffels geven en zeggen dat het wel goed komt maar dat hij me niet kan helpen dat hij zaterdag tijd voor me maakt en naar me zal luisteren.

Ik kan me voorstellen dat hij een beetje gek word dat ik zovaak wil praten, maar aan de andere kant hij zei dat hij mij gelukkig wou zien, waarom mag ik dan niet zeggen wat ik kwijt wil. Ik wil niet ook nog eens de vriendschap alleen op de manier die hij wilt, dat ik hem alleen zie wanneer het hem uitkomt en ik alleen mag praten wanneer het hem uitkomt.

Constant word ik een zeur genoemd door hem, zegt hij dat ik me ALTIJD klote voel en dat het dus ook geen zin heeft om te praten, dat ie er zooo moe van word. Ik weet dat ik hem moet laten, maar met vrienden en op school is hij zo anders. Als we thuis alleen zitten kunnen we echt goed praten en vaak lost het ook dingen op en voelen we ons daarna ALLEBEI beter. Hij voelt zich waarschijnlijk beklemt omdat ik vraag ofdat hij langs kan komen, maar als ik niks had gevraagd had ik hem dus weer het hele weekend niet gezien.

Ik wil hem graag een brief sturen met alles wat me dwaszit hoe ik me voel, hoe ik verder wil gaan zonder hem enz, kunnen jullie me er misschien mee helpen hoe ik zo'n brief op kan zetten. Als ik met hem praat vergeet ik altijd zo veel te zeggen. Maar telkens als ik een brief schrijf en ik hem overlees blijkt dat ik mezelf de schuld geef en hem de ''hemel'' in prijs, en dat ik hem begrijp enz. En die brief (ff voor de duidelijkheid) wil ik NIET schrijven omdat ik medelijden verwacht of hoop dat hij me daardoor terugneemt. Natuurlijk heb ik wel nog hoop dat het nog goedkomt, maar wil dat niet bereiken met mijn brief.

ik wil niet meer afhankelijk van je zijn, ik wil niet meer dat jij mijn humeur bepaald, ik wil niet meer ongelukkig zijn, ik wil niet meer dat je me (onbewust????) kwetst! Maar ik wil je niet kwijt als vriend. mensen het doet zo'n verdomde pijn ik kan er niet meer tegen. Ik weet wel dat ik nog jong ben en een heel leven voor me heb, maar dat maakt de pijn niet minder. Hij maakt me niet gelukkig, het is enkel dat ik afhankelijk van hem ben en denk hem nodig te hebben om me goed te voelen...!

Ik voel me zo diep ongelukkig ik ben al maanden niet meer gelukkig. Snik ben zoo verdrietig wat moet ik nou?? en denken jullie dat mijn ex gelijk heeft met zijn gedrag dat hij niet meer wilt praten omdat ik TEVAAK wil praten???

ben ten einde raad

bedankt alvast liefs eeen heeeel verdrietig kusje17