Nu echt een einde??

afbeelding van alleenverder

Afgelopen januari kwam er een einde aan een zeer heftige relatie met mijn ex. We hadden heel veel emoties gedeeld en een mooi tijd gehad, maar toch was een break-up voor hem noodzakelijk.

De afgelopen maanden bleek het echter onmogelijk om elkaar los te laten. Het ging op en neer. Er waren periodes dat we elkaar 2 keer per week zagen en samen sliepen, er waren tijden dat we afstand van elkaar probeerden te nemen en elkaar niet spraken. Maar altijd kwam het er uiteindelijk op neer dat we niet samen konden zijn, maar ook niet apart. Ik heb vaak het gevoel gehad dat ik het echt niet langer kon, dat ik liever had dat hij gewoon helemaal verdween dan dat ik me er zo onzeker over voelde. Maar andere momenten was ik blij met wat ik had en wilde ik liever iets hebben dan helemaal niets.

De laatste tijd breekt het me echter steeds meer op. Ik kan het gewoon niet meer. Hoeveel ik ook van hem houd. Ik wil dat hij ook voor mij kiest. Ik heb tegen hem geschreeuwd, gehuild, gesmeekt, maar niks helpt. Ik heb het gevoel dat ik mijn eigenwaarde heb laten zakken door alles voor hem over te hebben, als hij maar bij me terug kwam. En hij, hij weet het maar altijd niet...... Hij geeft heel veel om me, maar weet niet of hij nu een relatie met me kan hebben.

Vanavond heb ik hem verteld dat ik hem niet meer wil zien of spreken totdat hij heeft besloten of hij wel of niet voor mij gaat. Huilend aan de telefoon heb ik erom gesmeekt dat hij zei dat hij niet van me houdt en het niet meer goedkomt. Zodat ik me erbij neer kan leggen en weet dat er geen hoop meer is. Dit kon hij niet zeggen. Dus heb ik gezegd dat ik dan geen contact meer wil....

Ik vind het echt vreselijk. Meteen spoken er 10 dingen door mijn hoofd die er de komende tijd aankomen en die ik met hem wil delen. En nieuwe dingen voor hem, waarvan ik wil weten of ze goed gaan. Hij is zo belangrijk voor mij. En meteen vraag ik me dan ook af of ik nou echt zo rigoreus moest zijn. Ik kan hem toch af en toe bellen? Ik weet dat hij ook heel veel om mij geeft en zich nu ook heel erg rot voelt...Maar ja, dat heb ik al zolang geprobeerd en dat werkt dus niet.

Het is al bijna 9 maanden uit, en nog steeds lig ik hier midden in de nacht te huilen... er moet ooit een einde aan komen... Maar ik vind het vreselijk... Maar ik heb er goed aan gedaan toch?

afbeelding van Boa

Ws wel

Hee alleenverder,

Volgens mij heb je het goede gedaan, het enige dat je kan doen in zo'n situatie. Alleen denk ik dat je er nog een stap bij moet nemen. Als je het niet van hem kunt horen, zul je het van jezelf moeten hebben. Overtuig jezelf ervan dat het uit is. Niet meer goed komt. Die ultieme steek is uiteindelijk minder erg dan doorgaan en steeds opnieuw die afwijzing moeten ervaren, het opvlammende verlangen en daarna weer de dood in de pot. Ik heb zelf maanden doorgemodderd met contact, niet met de relatie zelf. En pas na het daarmee stoppen, na het verbreken van het contact en na het verdwijnen van de twijfel van mijn keuze, kon ik verder. En daarna ging het snel.

Als je zo in een strijd zit vergeet je alles om je heen en, belangrijker, je vergeet jezelf. Ook vraag ik me af, als je zo in een strijd zit, weet je dan nog waarvoor je vecht? Vecht je om te winnen, of vecht je omdat je erin gelooft? Wat wil je zelf? Ik weet dat je denkt dat heel duidelijk te hebben, maar ik denk dat een beetje afstand je erg zal kunnen helpen om je eigen doelen te herformuleren. En heel misschien zullen die jou nog erg verbazen.

Heel veel sterkte, it does get easier, it does!

Knuf,

Boa

afbeelding van alleenverder

@boa

Hey boa,

Bedankt voor je reactie!
Ik weet dat ik inderdaad die hoop aan de kant moet zetten. Maar dat is echt zo moeilijk als hij dat telkens tegen spreekt. Ik heb hem gevraagd alle hoop af te kappen, maar dat kan/wil hij niet. En dan aan het eind van een gesprek dan zegt of doet hij toch weer iets waardoor de hoop weer oplaait, ook al wil ik dat niet. Mijn vrienden vinden dit heel slecht van hem. Ik weet het niet, ik snap en zie dat hij het oprecht moeilijk heeft, maar waarschijnlijk maakt liefde mij ook blind en hebben ze gelijk.
Ik probeer mezelf er vaak van te overtuigen, door tegen mezelf te zeggen dat als hij echt van mij zou houden, hij nu al lang bij me was geweest, mij niet zoveel verdriet zou doen, etc etc. Maar het lukt me niet om het op te geven...

Over je tweede alinea heb ik even zitten denken en ik denk dat je hier een heel goed punt hebt. Een tijdje geleden hebben we elkaar ook een tijd lang niet gezien. Het ging steeds beter met me en ik vroeg me toen ook heel erg af waarom ik hem nog terug wilde. Als je elkaar dan ziet, dan sleep je elkaar meteen weer terug in de oude situatie, omdat je niet weet hoe je anders met elkaar om zou moeten gaan, terwijl het daarvoor toch echt veel beter ging alleen. En toen vroeg ik me inderdaad af waarom ik hem eigenlijk terug wilde.. omdat ik dat al die maanden al wil? Of omdat ik echt van hem houd? Ik denk dat ik ook gewoon bang ben om de conclusie te trekken dat ik niet meer iets met hem wil.. die gedachte is nog te eng voor mij... want ik houd toch van hem...?

Tsja... Het is niet makkelijk....
Als ik het heel erg moeilijk heb, dan probeer ik maar gewoon te bedenken dat deze afstand ook heel erg goed is, mochten we weer bij elkaar komen. We kunnen niet vanuit verdriet opeens besluiten dat we weer samen zijn. Beter is het om eerst afstand te hebben en dan samen rustig weer wat op te bouwen. We zullen zien..

Liefs alleenverder

afbeelding van Boa

Eindeloze tango

Volgens mij kun je in zo'n situatie in een eindeloze tango terecht komen, die feitelijk zinloos en pijnlijk is, voor jullie allebei. Juist als er nog liefde is van beide kanten. Dat valt namelijk niet te rijmen. We houden van elkaar, maar we zijn niet meer samen. Het houden mag echter geen doel op zich worden, want dat is niet houden van. "Liefhebben is loslaten" is zo'n ouwerwetse Loesje die te pas en te onpas wordt gequote. Maar hij is zo waar, die quote. Jezelf liefhebben is loslaten en de ander liefhebben is loslaten. Liefde mag geen zweer worden en als het dat eenmaal is geworden, kun je dat niet oplossen door blijvend contact, door te praten, door steeds opnieuw te horen / te zeggen dat de liefde er nog is, MAAR. Die MAAR is gif en gif is iha niet iets dat je vrijwillig tot je zou moeten nemen.

Ik geef je nu het advies als beste stuurman aan wal. Het is voor mij niet meer zo dringend en snijdend en pijnlijk, want ik ben maanden verder en bijna klaar. Maar ik kan je wel vertellen dat het een bevrijding is om ervan verlost te zijn. Een hele pijnlijke bevrijding, met gemis dat je ziel in stukjes hakt. Maar daarna kan je weer verder. Kun je je wonden likken, je ziel lijmen, weer eens wakker worden zonder een donkergrijze pijn in je buik. Doorlopen is eng, mensen houden niet van verandering, zeker niet als die wordt opgedrongen. Maar door verder te gaan, ben je goed voor jezelf, beter - denk ik - dan nu.

Sterkte!