Als je inderdaad de gouden tips hebt,

Zet ze dan gewoon in een aantal blogs hier op de site, dan heeft iedereen er wat aan, ipv de tiental in een bijeenkomst?

Ik denk echter niet dat je LDVD over één kam kan scheren en daar een soort van algemeen advies op los kan laten vanuit één persoon gezien...

Ieder heeft zijn eigen unieke manier van dealen met pijn en verdriet...
En geen enkele relatie(breuk) is hetzelfde....

Het idee is leuk, dat wel...

Jester.

Maar wel een leuk idee . Liefs kipje.

Aangezien je hier specifiek vraagt om meningen, wil ik met alle plezier ook wel even inspringen

Omdat je 'bedrijfsplan', zoals je zelf al schrijft, nog in de kinderschoentjes staat, ben ik benieuwd of je je bewust bent waar de kindervoetjes mogelijk zouden kunnen gaan knellen:

Ik denk dat je (hier) mogelijk de waarde van het ‘anoniem zijn’ onderschat. Wanneer je ‘rock bottom’ bereikt, is het nog maar de vraag of je je met dik behuilde pad-ogen, een doosje tissues en in al je 'ik zie het niet meer zitten'-staat al ziet plaatsnemen in een stoelenkring van gelijkgestemden. Dat kan behoorlijk veel vergen van iemand die tijdens een verwerkingsproces door talloze emoties wordt overspoeld. Niet iedereen is in staat om zich voor het oog van anderen op zijn/haar kwetstbaarst te laten zien.

Daarnaast vraag ik me ook af, bovenstaande meegenomen, hoe die ‘interactie’ dan vorm krijgt. Liefdesverdrietigen, en geef ze eens ongelijk, zijn vaak selectief gefocused op hun eigen proces, verdriet, pijn en leed. Dat kan er voor zorgen, dat de uitwisseling een zekere (nodige) objectiviteit zal missen. Bijvoorbeeld: 1 iemand deelt zijn/haar verhaal, haalt wat details aan uit eigen situatie, en iemand anders haakt daarop in om het vervolgens over zijn/haar eigen verdriet/situatie te gaan hebben.

Hoewel dit hele normale bewegingen zijn, vraag ik me dan af in hoeverre deze bijeenkomsten dieper kunnen inhaken op processen in het algemeen (de valkuilen, de voor/tegens van bepaalde ‘methodes’), de inzichten, zelfreflecties en persoonlijke ontwikkelingen. Of wordt het een 'huil, snotter, kijk ons zielig zijn'-tafereel, waarbij de kans aanwezig is dat je elkaar in die staat (te lang) vasthoudt? Om dit te kunnen '(bege-)leiden', heb je toch wel wat adequate kennis, scherpte & vaardigheden nodig.

Ik zie het zelfs op deze site gebeuren, waar iedereen toch anoniem, achter een veilig schermpje verschijnt. Een groot gedeelte van de leden is op zoek naar ‘overeenkomsten’ in het verdriet, herkenbare pijnpunten, de behoefte om je te kunnen identificeren met een lotgenoot zodat het voelt ‘alsof je niet helemaal alleen op de wereld bent’. Ik snap dat die behoefte er is, ook al ben ik van mening dat er enkelen zijn die daar iets te lang mee verkleven. Maar ieder zijn/haar tempo, uiteraard.

Hoe geef je zo’n bijeenkomst dan vorm, wanneer je te maken krijgt met enkele individuen, die zich juist wensen 'op te trekken' aan anderen die verder zijn en meerdere obstakels al hebben overwonnen (of daar naartoe op weg zijn)? Die echt verlangen om de zwakke schakeltjes in zichzelf op te sporen, zichzelf in de spiegel wensen aan te kijken, die het liefdesverdriet willen aangrijpen als een gebeurtenis die hen een lifechanging development zal kunnen brengen?

Want, hier ook met regelmaat bespeurd, soms gaan die twee verschillende uitgangspunten niet heel goed samen. Niet iedereen is op hetzelfde moment en in hetzelfde tempo 'klaar' om grote stappen te nemen, in plaats van die 'kleine stapjes, he'. Er zijn er bij, die willen pieken en zich realiseren dat zij daarvoor de confrontatie met zichzelf behoren aan te gaan. Het verschil in dat proces kan elkaar tegenwerken, zeker wanneer je in 1 ruimte bij elkaar zit en te maken hebt met emotionele overgevoeligheden die zijn gerelateerd aan verdriet en pijn. Van een bijeenkomst kun je niet met 1 klik op dat kruisje rechtboven 'uitloggen'.

Behoeden, voor wat precies als ik mag vragen? Want deze zin leest voor mij als “als ik de do’s en dont’s eerder had geweten, of als mij daar eerder op was gewezen, dan had mijn relatie wellicht voortgezet kunnen worden’. In die zin lijkt de aanwezigheid van acceptatie te ontbreken die tijdens liefdesverdriet juist zo cruciaal is.

Ik vraag me daarom ook af of deze gedachte wel thuishoort in deze bijeenkomsten voor liefdesverdrietigen. Zeker wanneer het ’t gedachtengoed van degene betreft die dan ‘de gespreksleider’ van deze sessies gaat worden en hierbij de tips zal gaan geven.

Ik ben daarom heel nieuwsgierig aan welke soort ‘tips’ ik dan moet denken? Wat is jouw ervaring met liefdesverdriet, wat zijn jouw valkuilen geweest, Mark? Je schrijft dat je je ‘vroegere vriendin nog erg veel mist, maar dat het goed met je gaat’. Ik word dan getriggered door dat ‘nog erg veel missen’. Dat impliceert bijna alsof zij nog steeds, in jouw leven, een leegte vertegenwoordigt. Missen=in afwezigheid. Wat voor invloed heeft dit op de tips die jij andere liefdesverdrietigen dan zult kunnen geven, bijvoorbeeld?

Een mooi streven, begaan zijn met je verdrietige, in psychische pijn zijnde, medemens. Desondanks, hoe mooi deze eigenschap dan ook, ben je er met dat ‘inleven’ nog lang niet wanneer je gesprekken gaat leiden in een groep van mensen die liefdesverdriet hebben.

Medeleven is een mooie start, een warme start – maar dat ‘medeleven’ zal ook een gedachtengoed moeten kunnen dragen, waarbij je er niet voor terugdeinst om iemand op patronen, valkuilen en zelfsabotages te wijzen die desbetreffende juist vastklemt en vastzet in dat liefdesverdriet. Waardoor iemand niet verder komt en in een soort loop als een hamster in een rad blijft ronddraaien. Ben je in staat om dit ook te kunnen bieden? Zodat het niet het verhaal van ‘de blinde leidt de lamme…’ wordt?

Mooi streven. Voor velen een welkom doel. Talloze methodes en modules zij op dit uitgangspunt gebouwd. Hoe wordt je weer gelukkig met jezelf, denk je? Wat is daar voor nodig? Wat zijn obstakels die dat in de weg staan? Wat zou jij daar specifiek in kunnen betekenen voor anderen?

Dat een psycholoog je niet persoonlijk kent zie ik niet als obstakel, integendeel. Emotionele betrokkenheid behoor je te bewaken. Het wordt toch een bijzondere behandeling wanneer je als psycholoog regelmatig oude schoolvrienden in je stoel hebt zitten, waar je ten tijde van de middelbare school stickies in het overdekte fietsenhok mee deelde, bij de plaatselijke tabaksshop snoep mee jatte en op zondagavond spiekbriefjes mee schreef voor een mogelijk proefwerk de maandagochtend erna.

Daarbij bezoek ik ook toch liever eerst een erkende dokterpraktijk, voordat ik besluit om mezelf aan te sluiten bij bijvoorbeeld een praatgroep waar ik het dan uitgebreid over eksterogen en handpalm eczeem ga hebben. Iets met ‘de beste stuurlui staan aan wal’.

Ik denk dat ik me ‘veiliger’ voel en daardoor eerder zal kunnen overgeven aan een gecertificeerd psycholoog met parate, doeltreffende kennis & vaardigheden, dan Jannie Nelis op de Broektiesstraat die zich als ervaringsdeskundige heeft opgeworpen als buurt-loog voor een ieder in de wijk die effe een luisterend oor nodig heeft.

Waarmee ik overigens niet zeg dat ik niet gewoon uit gezelligheid en levensuitwisseling bij Jannie op de koffie zou gaan.

Neem ik de cake wel mee

Als je het bedrijf wilt opzetten met de reden dat je meevoelt met mensen die ldvd hebben en ze wilt helpen, en je ook goed kunt inleven en veel geleerd hebt uit eigen ervaring, dan vind ik dat allemaal goede redenen om er iets mee te doen. Of dat een stichting of een bedrijfje is maakt misschien niet zo veel uit. Wat is de reden dat je een bedrijfje wilt starten?

Groeten,
PL.

Ik denk dat het idee heel leuk is, maar ik denk helaas niet dat het enorm aan zal slaan. Goede resultaten trekken misschien mensen, maar ik denk persoonlijk dat er weinig mensen die in echt in de eerste fases van het ldvd zitten zin hebben om in een soort praatgroep als een afkickende verslaafde met medelotgenoten een praatje te maken..... Sterker nog, je zou weleens kans hebben dat mensen down blijven, door maar steeds met elkaar de verhalen op te blijven halen en het hele proces op die manier te vertragen.

Een site als dit komen mensen lekker veilig vanaf hun eigen omgeving achter een beeldscherm met lekker wildvreemden praten, die je toch nooit meer tegen gaat komen in het echte leven (en al zou ik mensen van hier tegenkomen, dan zou ik dat niet eens doorhebben). Mensen kunnen hier anoniem onder een nickname hun verhaal doen en krijgen verschillende visies te horen.... Allemaal op een tijdstip die hun uitkomt en zo vaak ze maar willen....

Ik denk dat als je op een vaste tijd en plaats een soort van verplichting tot praten zou hebben dat dat voor veel mensen niet werkt.... En waarschijnlijk zal je zo'n groep opstarten met mensen die uit dezelfde omgeving komen.... Kom je zo'n groep binnen staat ineens de leraar van je kind daar ook... Of de kassiere uit de supermarkt.... Of de postbode.... Of een op welke andere manier dan ook bekende....

Ik denk dat de mensen die ldvd hebben vaak juist erg op zichzelf zijn in het begin. En als je al geen zin hebt in je eigen vrienden, laat staan een groep vreemden. De mensen die behoefte hebben aan contacten, die zoeken die vaak toch in hun eigen vrienden en kennissenkring.

Ook moet je rekening houden met onhoudbare discussies. Je ziet hier op een forum af en toe al wat een uiteenlopende meningen er zijn en hoe erg een discussie op kan laaien.... Stel je voor dat je dat in het echte leven zou hebben... Dan gaan mensen nog rotter weg van therapie dan dat ze gekomen zijn!

Hoop dat je wat aan mijn visie hebt! Misschien zit ik er ook wel helemaal naast hoor! Maar een site als dit in real life lijkt mij persoonlijk niks..... (nu ben ik niet iemand met ldvd op het moment, dus misschien kijk ik er gewoon anders tegenaan)