Ik moet hier even op reageren, omdat het me raakt en ik me aangesproken voel...

Ik heb een uitkering en moet dus op mijn centjes letten. Daardoor kan ik niet op vakantie en nooit uit. Nou maakt dat niet zo veel uit, want ik vind uitgaan en vakantie toch helemaal niet zo leuk. Dat komt omdat ik nooit echt contact kan maken met mensen.

Dan kom ik op mijn tweede punt: Ik heb een psychiatrische aandoening. Veel mensen die in zo'n positie geraken raken (soms alle) vrienden kwijt en familie laat niets meer van zich horen. Daardoor, en door bovenstaande, raken deze mensen in een isolement.

Vaak wordt er ook nog een stigma ervaren, wat ook bijdraagt aan gevoelens van eenzaamheid.

Ikzelf heb me erbij neergelegd dat ik nooit tot de maatschappij zal toetreden. Deze berusting zorgt ervoor dat ik vrede kan hebben met mijn enigermate isolement. Omdat ik niet van uitgaan en vakanties houd, valt het mij niet zo zwaar. Omdat ik moeite heb in de omgang met mensen blijf ik liever van ze weg. Ik ben me ervan bewust dat dit zeker niet voor iedereen geldt.

Het neemt niet weg dat het pijn doet. Een mens is een sociaal dier. De instelling waar ik verblijf helpt me een invulling aan mijn leven te geven. Hoewel bescheiden te noemen qua bijdrage aan de samenleving, ben ik daardoor wel voor een deel onder de mensen. Dit maakt alles draaglijker, en zo functioneer ik toch aardig naar tevredenheid.

Je hoeft geen geweldig leven te hebben om gelukkig te zijn. Een beetje pijn hoort erbij.

Ik hoop dat jij niet in een isolement raakt en niet eenzaam wordt, Fro.

Sorry, dat was misschien niet al te positief. Ik heb er moeite mee positief te zijn. Ik hoop dat ik het nog kan leren! (geintje) (nee, serieus )

Om het goed te maken, op Twitter: @NancyPeeters en @motivational en @GreatestQuotes

Jij zit echt in een tussenfase denk ik. Tussen relatie en vrijgezel in. De bruisende vrijgezel van de televisie ben je nog lang niet, maar in die relatie zit je ook niet meer.

Als je in een relatie zit pas je je hele leven daarop aan. Ik merk dat nu ook aan mezelf... Toen ik vrijgezel was struinde ik alle feestjes af, ging regelmatig stappen en was overal en nergens te vinden. Maar nooit op zaterdagavond thuis op de bank. Elke avond doordeweeks was ik of thuis (vaak met visite) of bij vrienden en ik vermaakte me toendertijd prima. Alleen thuis vond ik doordeweeks ook niet erg. Leuke serie aan, of een lekker muziekje. Beetje internetten, spelletje op de pc of telefoon doen, beetje bellen met vrienden. Nu merk ik dat mijn vriend op vrijdagavond gaat kaarten en ik dan vaak bij een vriendin langs ga, en verder doen we eigenlijk alles samen. Zaterdag zijn we vaak samen bij vrienden (wat ook weer stelletjes zijn) of zijn we lekker samen thuis. Iets wat als vrijgezel mij niet snel voorgekomen zou zijn dat ik op zaterdagavond thuis zou gaan zitten.

Toen ik in 2006 net vrijgezel werd had ik dat ook. Mijn hele leven bestond in die 4,5 jaar relatie die ik had uit stelletjesdingen. We gingen om met andere stelletjes en dat was helemaal prima. Toen ik dus weer single werd moest ik enorm wennen aan het alleen zijn. Vrijwel al mijn vrienden waren stelletjes, en ik had weinig zin om elke zaterdag als 5e wiel aan de wagen bij een spelletjesavond of dvd avond tussen de stelletjes in te zitten in mijn uppie. Mijn vrienden hebben me nooit dat gevoel willen geven, maar zo voelt het wel. Ik ben oude contacten terug gaan aanhalen. Een vriend van mijn ex nam toentertijd ook contact met me op om te vragen hoe het met me was, en binnen no time was hij mijn beste vriend. Een andere vriendin van mij was geen vrijgezel, maar die haar vriend werkte in de horeca dus zij was in de weekenden ook vaak alleen. Op een avond ging ik met haar stappen en voegde zich nog een kennis van haar bij ons. Die kennis was wel vrijgezel en ik klikte gelijk met haar. Zij werd binnen no time mijn beste vriendin. Mijn beste vriend, vriendin en ik hebben toen veel aan elkaar gehad. In plaats van allebei alleen op onze eigen bank, zaten we vaak met zijn allen bij mij op de bank. Wel zo gezellig. In de weekenden gingen we samen weg en sliepen we vaak in hetzelfde huis (das toch leuker dan na een drukke nacht stappen in een leeg huis thuiskomen). Al met al leerde ik steeds meer mensen kennen die in dezelfde levensfase als ik zaten.... Twintigers die vrijgezel waren.

Overigens ben ik in die tijd nooit mijn stelletjesvrienden vergeten. Sterker nog, ik en mijn vriend komen nu weer bijna wekelijks over de vloer bij de stelletjes waar ik toentertijd met mijn ex over de vloer kwam. Ik ging vaak doordeweeks bij ze eten, en bleef dan nog even hangen om wat tv mee te kijken, en plande af en toe lekker een zaterdagavond tussen de stelletjes in. Ook sprak ik regelmatig met de vrouwen van de stelletjes af om een meidenavond te hebben of wat dan ook. Dan maakt het niet uit of je stelletje of vrijgezel bent.

Al met al paste mijn leven zich dus langzaam aan aan mijn situatie. De vrienden die toen vrijgezel waren zijn inmiddels ook gesetteld, en dus al zou ik nog een keer in zo'n fase komen dan zal ik weer de contacten op moeten zoeken. Maar ik ben best sociaal van mezelf en ben dus ook echt iemand die dat heel fanatiek zou doen. Ook al zou ik daarvoor alleen naar salsa moeten! Ik denk dat dat al een hele goede stap van je is! Wie weet wat voor leuke mensen je tegenkomt daar! En zo niet, tja, dan maar niet... Niet geschoten is altijd mis.....

Ik denk dat ook iedereen na een relatie die fase heeft om bang te zijn dat ze alleen overblijven. Je moet voor jezelf gaan omdenken denk ik... Want dat alleen overblijven, is dat nou echt zo erg als je je leven zo ingericht kan krijgen dat je het alleen ook prima naar je zin hebt? Als jij gelukkig kunt gaan zijn als vrijgezel, is het dan echt iets om bang voor te zijn dat je alleen overblijft? En als je realistisch nadenkt he... Hoeveel mensen ken je die echt alleen overblijven? Dat zijn er denk ik niet veel, en de mensen die dat wel zijn die kiezen hier vaak bewust voor....

Kop op! Denk aan de voordelen van het alleen zijn, en probeer deze lekker uit te vergroten voor jezelf. Zorg dat jij ook alleen een heel leuk leven heb, en dan sta je ook heel anders tegenover een volgende relatie!