Ik kan niet meer, ik ben kapot. Soms kan het maar beter helemaal over zijn. Hier word ik zo onzeker van, ik kan alleen maar huilen, huilen en me afvragen wat hij nou eigenlijk wil. Ik zou willen dat ik er een punt achter kon zetten, maar ik kan het niet want aan de ene kant wil ik nog zo graag verder met hem.
Hij denkt dat we het beter maar rustig aan kunnen doen, maar dat maakt me juist kapot en zo onzeker. Ik vind het prima om het rustig aan te doen, maar als dat betekent dat we elkaar helemaal niet zien, alleen maar smsen en bellen, wat hebben we dan aan rustig aan doen? Ik heb het idee dat ik hier maar een beetje zielig op hem zit te wachten, terwijl hij lekker verder gaat met zijn leven, maar misschien is dat ook weer niet zo hoor. Maar als hij het niet meende zou hij toch niet blijven bellen en smsen?