Wat een l*l! Hij heeft gewoon mijn oorbel kwijtgemaakt! Die ik had verloren bij hem op zijn kamer (zie vorige blog). Hij kwam zo het lokaal binnen en meteen zei hij droog: "ja, ik heb je oorbel niet meer. Ik heb mijn kamer opgeruimd enz." OMG WTF!!! Wat onzorgvuldig! Zo ga je toch niet om met andermans spullen?! Ook de manier waarop hij het slechte nieuws bracht. Zo nonchalant… Ook niet eens een 'sorry' ofzo?... Naja zeg, wat een schoft gewoon. Ik reageerde met "dat wordt dokken". Hij zei: "ehm… nee." Nu moet voortaan rondlopen met één oorbel door mijn oorlel, zeker? UGH! Wat walg ik van hem. Serieus, wat zie ik in hem?!
Maar is dit echt? Heeft hij nou echt mijn oorbel kwijtgemaakt? Of… Niet dat het zo'n dure oorbel was. Maar toch… als je zo'n oorbel ziet liggen (vooral van iemand die je kent), op de grond ofzo, leg je hem toch ergens neer op een plekje waar hij veilig is? En hem later kan teruggeven aan de eigenaar? Tenminste, dat zou ik doen… Ik weet niet hoe het bij mannen zit? En als je erachter komt, dat je hem "per-ongeluk" hebt weggedaan met het vuil, ga je toch zeker lopen wroeten in de vuilnisbak tot je hem weer hebt?! Ik vind dat wel erg hard! Heeft hij zo'n hekel aan me?
Zo onbegrijpelijk allemaal, hè? Het ene moment lig je samen op bed, smeltend in elkaars armen. Het volgende moment doet hij boos en afstandelijk tegen me.
Echt raar... Het is een goede jongen. Ik dacht wel eens té aardig. En dan doet hij zoiets? Zoals ik hem kende, zou hij tenminste wel zijn excuses aangeboden hebben! Of wat geld in mijn handen gedrukt hebben, voor een nieuw setje oorbellen. Maar nee hoor… Hij moet wel echt boos zijn op me. Wat heb ik toch in hemelsnaam fout gedaan in zijn ogen?
Oh nee wacht! Het eerste wat hij zei, toen hij het lokaal binnenkwam was: "screw you!" Oké?