Opstaan is moeilijk...

afbeelding van Senzy

Ik voelde me gisteravond echt ok. Wel sterk en ik had een leuke dag gehad. Natuurlijk weer kut geslapen, dat werkt niet mee. En dan sta ik op en begint het gevecht tegen die kutgevoelens. Want ik vind het niet prettig om de dag met die nare gevoelens te beginnen.
Weer een dag. Weer een dag zonder hem. En dat is eigenlijk niet eens zo'n verschil met hoe het eerst was, maar ook de illusie van de relatie mis ik nu.
En dan schiet er ineens door mijn hoofd dat hij misschien wel met een ander meisje naar bed gaat of naar bed is gegaan.
En hup: kotsmisselijk en ellendig. Zijn lichaam hoorde bij het mijne en nu kan ik dat nooit meer aanraken?? Dat kan toch niet?? Het kan toch niet na 13 maanden zomaar ineens helemaal klaar zijn zonder enige vorm van contact???
Is dit nu echt wel de verstandigste manier geweest?? Zo maar, cold turkey??
Pff, ik was dat gevoel in mijn maag echt even kwijt, maar het zit er ineens weer...
Ik mis hem.

afbeelding van Spons

Spons @ Senzy

Ik las je berichtje toen ik zelf nog in bed lag te malen..... Heb mijzelf even een schop onder mijn kont gegeven en jou berichtje even op mij laten inwerken.

Cold turkey afkicken... ik denk wel degelijk dat dit de beste manier is om door te gaan, hoe ga jij je voelen als je hem nu ziet? En vervolgens krijg je weer de harde woorden te horen, en dan? Dan ben je weet terug bij af! Al zal het geen verschil zijn met de afgelopen weken, toch sta je weer op punt nul.... is dit het waard? Dat is de vraag die jij jezelf moet stellen.

Je gevoel over iemand anders in jouw ex zijn leven, ja dat begrijp ik... dat gevoel heb ik ook, dagelijks! Ben er ellendig van... als ik erover nadenk dat er een ander in haar leven is draait mijn maag duizenden kanten op! Nu ken ik mijn ex maar al te goed en weet dat het geen losbol is die zomaar dat doet. Maar er zal gerust een dag komen dat dit wel gaat gebeuren en dat is de dag dat ik sterker tegenover dit gevoel zal staan. Ik vecht ertegen om contact met mijn ex te zoeken. Hoewel de laatste dagen zij mij steeds mailtjes stuurt (wellicht schuldgevoel afkopen, na de manier van het aan de kant zetten) Heb ik steeds vrij hard maar met een beetje gevoel gereageerd.... ik heb haar aanbod afgewezen om bij haar langs te komen nu wil ze langs mij komen.. dat was het laatste bericht en ik hou mij nu stil! Ik laat het. Ik heb 3 jaar met deze dame een prachtige relatie gehad, en de laatste dag was net zo mooi als de rest, ze wil gewoon alleen niet meer verder en dat weet ik zeker... ik probeer mijzelf erbij neer te leggen. Maar ben behoorlijk overspannen net als jij.

Je gemis is gezond dat betekent dat je ook echt gek op hem was, en dat gevoel zal moeten slijten. Maar je moet ook sterk zijn en vechten tegen je gedachten, want wat jij denkt is een aanname en hoeft geen feit te zijn. Misschien projecteer jij jou gevoel wel teveel op hem nu?

Ik heb een blog geschreven over "doorleven" maar ook een blog "als je iets dwarszit" (dat was de laatste) Met name bij die laatste heb ik een link geplaatst naar een geluidsbestand, die is gemaakt door de Belgische psychiater Edel Meax en werkt veel met mensen zoals ik (leef met depressies) Hij werkt met een techniek die helpt mensen hun gevoel anders te benaderen op een gezonde manier en juist die gevoelens recht aan te kijken en ze op een milde en verstandige wijze een plek te geven.

Wees wijs meid, zoek je gevoel niet teveel op dat werkt verslavend en dat weet ik zelf uit eigen ervaring!

Lieve groet

Spons

afbeelding van vlindertje59

@Senzy

Hey lieverd!!

Wat ben je toch een schat he. Jij probeert iedereen hier op te beuren terwijl je zelf nog zo volop in je verdriet zit. Dit wat jij schrijft is voor mij ook heel herkenbaar. De gedachtes dat hij misschien een ander heeft, die naast hem zit, aan hem zit, hem kust, met hem in bed ligt of waar hij mee winkelt etc. Die gedachtes heb ik ook en die maken mij ook compleet gek. MAAR we weten het niet lieverd, maar als we dit maar vaak genoeg hebben dan gaan we het nog geloven ook en gaan we het nog zeker weten ook pfff.
Ik zal je zeggen, als ik zou weten dat hij zeker nog een jaar single zou blijven dan denk ik dat ik veel eerder over mijn liefdesverdriet heen zou komen (denk ik). Dan zou het misschien wat dragelijker voor me zijn. Ik heb hem nu al een aantal keren gevraagd of hij een ander heeft maar hij blijft zeggen nee die heb ik echt niet, geloof me. Maar ja toch krijg ik elke keer weer die nare gevoelens. Dus ik snap je helemaal, echt!!
Hoe krijgen we in godsnaam die gedachtes uit ons hoofd??? Ik zou het niet weten meis.
Nou lieverd, ik voel met je mee en denk aan je.

Liefs

afbeelding van Senzy

@Vlindertje en @Spons

Dank jullie wel, voor jullie lieve reacties...
Inderdaad, we weten allemaal dat we ons niet druk moeten maken om wat de ander doet. Het kan idd zijn dat hij volop bezig is met andere vrouwen, het kan ook zijn dat hij het er ontzettend moeilijk mee heeft maar mij niet wil benaderen. Ik ben altijd heel stellig tegen hem geweest: Uit is uit, uit is geen contact en uit is niet na 3 weken spijt krijgen en terug komen.
Dus ik heb het zelf zo gewild, al twijfel ik daar wel eens aan. Of dat echt mijn diepe wil was, of dat ik hem gewoon wilde laten schrikken... Ik denk soms toch echt dat laatste...
In ieder geval is het zo dat er maar een ding is waar ik op dit moment mee moet dealen: dat is mijn eigen gevoel, mijn verlatingsangst, mijn gevoelens rondom deze breuk en niet die van hem!!
Maar hoe moeilijk is dat, als je maanden en maanden alles hebt gedaan om hem maar gelukkig te houden en bij je te houden, ook al leverde dat niks op en was je aan het eind jezelf gewoon nog eens helemaal kwijt...
Ik ben zelf uiteindelijk opgestaan en weggegaan, ik heb zelf tegen hem gezegd dat ik de relatie niet meer wil zoals hij was, maar wat moet je als iemand maar blijft twijfelen of hij wel genoeg van je houdt om eventuele (en misschien wel nooit gebeurende) toekomstproblemen aan te kunnen??

Ik ben ontzettend blij dat we elkaar kunnen helpen, lieve mensen... Dat klinkt misschien raar en egoistisch-maar zo bedoel ik het echt niet- als je een ander helpt, help je jezelf automatisch ook.. Want door een ander zijn/ haar situatie objectief te bekijken, kom je zelf ook weer tot andere inzichten.
Wat een moeilijke tijd is dit, he...en wat missen we die mensen toch. Wat zouden ze denken als ze dit zouden lezen? Knipoog

Verder hebben wij dus echt totaal geen contact.. dat doet wel pijn. Maar is, als ik het hier lees, wel echt het beste..
Al bijna 3 weken..

afbeelding van vlindertje59

@Senzy

Ik vind jou dus een super dappere meid. Doordat ik alleen maar ben blijven vechten en vechten terwijl hij steeds maar zei dat hij zijn twijfels had en ik maar alles probeerde om onze relatie te redden, zit ik nu dus in een echte depressie. Want uiteindelijk heb ik nu de kous op mijn kop gehad toen hij zei ik stop ermee want ik hou niet meer van je. Hij maakte me zo onzeker elke keer met zijn wel en niet stoppen wel of niet van me houden of niet genoeg, er wel voor gaan en dan weer niet pfff. Meid dat heeft mij echt gesloopt.
Ik heb nu zo enorm spijt dat ik zelf niet eerder de knoop doorgehakt heb. Wat ben ik een stomme doos geweest!!. Ik ga er zeker sterker uitkomen met hulp van mijn psycholoog want dit laat ik me dus never noit meer aan doen, door niemand niet.
Ja het is een moeilijke tijd en ja wat zullen ze denken als ze dit lezen, vraag ik me ook wel eens af.

afbeelding van Senzy

@Vlindertje

Vlindertje, ik beloof jou en mij: we gaan ontzettend ons best doen om weer op de toppen van onze krachten te komen. Ik ga zo ook naar mijn therapeut, en over 3 maanden gaan we eens even kijken hoe we ervoor staan..
Een relatie zou nooit de oorzaak van een depressie moeten zijn. Zeg ik nu heel stoer, ik gleed ook die kant op en mijn huisarts wil me ook graag aan de anti-depressiva hebben. Maar ik wil vechten, want ik wil gelukkig zijn en dat wil ik zelf voor elkaar krijgen!
Dat gaat ons gewoon lukken!!!

afbeelding van vlindertje59

@Senzy

En daarvoor hebben we elkaar hier.

Succes straks bij je therapeut.

Mijn relatie is de druppel geweest waardoor ik nu in een despressie zit. Het heeft met mij ook met mijn jeugd te maken en het overlijden van mijn man. Maar dit gedoe was de druppel. Hij had een ruggegraat gehad als hij zelf bijtijds had gezegd er mee te willen stoppen niet maandenlang roepen laten we er mee stoppen, in de hoop dat ik ja zou zeggen. Maar dat deed ik niet, ik bleef volhouden en vechten. Maar goed het feit ligt er nu en ik moet het gaan proberen het een plekje te gaan geven. Maar het is zooooo moeilijk.