Ik weet het nog heel goed...20 juni 2003. We leerden elkaar kennen via wederzijdse vrienden in Renesse tijdens een weekendje weg. Het klikte meteen. Eigenlijk mocht ik van mezelf geen nieuwe relatie, mijn vorige relatie was 3 maanden geleden uitgegaan na 3,5 jaar. Toch was er die vonk die ik nog nooit zo sterk had gevoeld. Na een vreselijk leuk weekend hebben we contact gehouden en zijn we uiteindelijk langzaam naar elkaar toe gegroeid.
En nu, iets meer dan 10 maanden later is mijn leven compleet anders. 3 Weken geleden kwam je er opeens achter dat onze karakters botsten. Je wilde het geen kans meer geven en maakte je keuze. Natuurlijk weet ik ook wel dat we 2 moeilijke maanden hebben gehad, maar dat was voor mij geen reden om er niet meer in te geloven!! 7 Maanden lang hebben we de tijd van ons leven gehad! De "generatiekloof" waar wij het altijd als grap over hadden (hij is 4,5 jaar ouder) bestond niet voor ons! We beloofden elkaar dagelijks "eeuwige trouw" en hadden het over onze toekomst.
Je laat me nu achter met pijn, heel veel pijn. En jij?? Jij gaat vrolijk verder alsof er niks gebeurd is. Alsof die 9 maanden niks voor je betekenden. Ik gun je mijn pijn en verdriet niet, maar ik hoopte dat er meer gevoel in je zat."Gelukkig" heb je nog wel gevoelens voor me, maar dan op een andere manier dan die van mij.
Ik wil ook door gaan met mijn leven, maar er zijn maar weinig mensen die mij begrijpen. Tuurlijk, iedereen wil me begrijpen, maar toch...er zijn maar weinig mensen die me op kunnen vrolijken.