Relatie opgeven of toch knokken?

afbeelding van 073

Ik zit daar de laatste tijd over na te denken.. Je hebt samen een jarenlange relatie opgebouwd. Echt voor elkaar gekozen, in welke vorm dan ook (van samenwonen tot trouwen en kinderen). Maar op een gegeven moment gebeurt er iets waardoor een van de twee (meestal de partner voor de mensen die hier schrijven Glimlach) de relatie beëindigt.
Het waarom is voor de meeste mensen de grootste vraag. Waarom laat hij/ zij mij nu vallen, terwijl we al zo lang samen zijn en zo veel samen hebben opgebouwd.

Op fora elders op internet zijn de meningen zeer verdeeld. Een aantal mensen zegt dat je hobbels in een relatie moet overwinnen. Dat hoort nou eenmaal bij een relatie. Anderen menen dat je te soft bent als je voor die ander blijft knokken.

Ik ben er zelf nog niet helemaal over uit. Als ik naar mijn eigen situatie kijk, dan ben ik continu blijven knokken. Signalen genegeerd, maar blijven geloven in de basis van onze relatie. Zo zit ik ook in elkaar.. als ik iets heb opgebouwd, dan zal ik dat ten koste van alles willen beschermen. Bij een relatie horen soms twijfels, maar als je het goed hebt samen, waarom zou je dan iets anders willen? Ik ben sowieso iemand die graag blijft hangen aan het vertrouwde. Daar vloeit dat knokken voor het vertrouwde uit voort. Sowieso zat ik net met mijn ex in een helemaal nieuw ingericht appartementje. Ik snap niet dat ze zoiets zo makkelijk heeft kunnen opgeven.
Maar ik denk ook dat ik te soft ben geweest. Met meer ervaring in de liefde en het leven (oftewel, met de ervaring die ik nu heb) zou ik bepaalde dingen absoluut niet gepikt hebben denk ik. Of misschien wel gepikt, maar heel anders op hebben gereageerd.

Maar dat is niet zo gelopen.. en het is nu uit. En ik zit in een heel nieuw ingericht appartement alleen. Glimlach Op dit moment voel ik me eigenlijk vrij redelijk, hoewel het pas drie weken uit is. Ik weet ook niet hoe de toekomst zal lopen. Hoe ik zal reageren.
Maar ik heb altijd de houding gehad dat als mij iets niet beviel, maar waar ik geen of weinig invloed op had, dat ik mezelf kon omdraaien, weglopen en op iets anders kon gaan richten. Een soort zelfbescherming denk ik. Is overigens iets heel anders dan mensen laten vallen. Ik heb het idee dat ik daar nu ook een beetje mee bezig ben. Heb mijn weken van intens liefdesverdriet gehad. Nu ben ik bezig mezelf om te draaien en door te gaan. Gaat nog niet helemaal makkelijk, maar ik vind mijn draai wel weer. Natuurlijk zit in mij nog steeds de pijn dat iets dat zo goed samen was zo kapot kan gaan, maar ik wil daar niet in blijven hangen.
Maar ik heb wel het gevoel dat ik uit de put aan het klimmen ben. En straks als ik weer definitief alleen in het appartement ga wonen, dan zal ik wel weer een stukje terug de put invallen, maar ik weet voor mezelf dat ik houvast zal blijven vinden zodat ik niet weer op die bodem terecht zal komen. Althans, daar ga ik wel van uit (je weet natuurlijk nooit wat er gaat gebeuren). Op dit moment voel ik niet dat ik haar terug wil. Ja, ik mis heel erg wat we hadden, maar ik zou nu geen herstart aan onze relatie willen geven. Daar is er simpelweg te veel voor gebeurd en heb ik dingen in haar ontdekt die mij totaal niet aanstaan (ze is te veel veranderd het afgelopen halve jaar).
Ik kom wel weer iemand anders tegen die op dat moment mijn liefde meer zal verdienen (hoewel mijn ex al mijn inspanningen meer dan waard is geweest, want het blijft een prachtig mens).

Bottomline van mijn gedachtenkronkels: ik vind dat je in een relatie hoort te knokken voor wat je hebt opgebouwd, maar ik hoop mezelf niet meer voor de gek te laten houden. Ik heb een prachtige tijd gehad met mijn ex, veel van haar geleerd, maar het is echt over. Geen ruzie, geen wrok, maar er is te veel gebeurd om nog door te gaan op dit moment. Je weet nooit hoe de toekomst er uit ziet, maar het is goed zo.
En ik vind het heel interessant om te lezen hoe andere mensen reageren op hobbels in de relatie. Glimlach

afbeelding van Jack - inactief

Beetje knokken, daarna opgeven

Hey dude,

Ik heb ook altijd met mijn volledige hart en ziel willen knokken voor mijn ex (en kind). Maar feit is wel dat er, naast haar bijdrage, ook van mijn kant zaken in de relatie gebracht zijn, mondjesmaat, die uiteindelijk de emmer deden overlopen. Zo gaat het. En of dat nu middenin een verhuizing is, tijdens de kerstdagen, tijdens de vakantie of weet ik veel wat.. Op is op!

Weet je, op een gegeven moment ken je elkaar door-en-door, je weet al wat iemand gaat zeggen voordat hij/zij de mond opendoet. Je kent de patronen, de reacties op jouw acties, noem maar op. Een aantal zaken in je partner sluiten precies aan op jouw behoeften, een aantal mis je daarin (zelfs soms tot irritatie aan toe). Gaat de weegschaal uiteindelijk uit balans raken, dan is het verdraaid lastig om dat weer recht te trekken. Soms zo lastig dat vluchten en het weer op zoek gaan naar die balans de enige oplossing is.

Dat je een knokker bent is overigens alleen maar te prijzen vind ik, je wil er tenminste nog iets aan doen. Maar blijven knokken is zinloos, opgeven is soms ook onderdeel van het spel.

Maar zoals ik laatst al schreef, het komt goed. Je gaat op een gegeven moment je rust vinden.

Even een side-step. Ik kan me nog goed herinneren dat ik alles heel rationeel kon benaderen en als het ware mijn gevoel en beleving kon sturen. Kostte me wel moeite en leverde sec gezien niet veel op behalve uitstel. Totdat ik erachter kwam dat het er eigenlijk om gaat om je ratio en je gevoel op één lijn te brengen. Toen ik me ging focussen op het gekwetste, eenzame jongetje dat binnenin me schuilde en die z'n gang liet gaan kwam pas de echte emotie los. En als je die shit kwijt bent ben je al een heeeeel stuk verder. Vaag he? Glimlach

-change is inevitable-

afbeelding van emotional

nooit zomaar opgeven

Ikzelf heb nu de keuze gemaakt niet meer te knokken. Ik moet wel zeggen, heb echt alles geprobeerd en een jaar gevochten om te behouden wat ik met mijn ex had. Maar goed, het moet ook een beetje van twee kanten komen. Als de ene bereid is ervoor te knokken maar de andere totaal niet is het een verloren gevecht.

Ik vind trouwens wel nog steeds dat je alle hobbels in een relatie moet proberen te overwinnen. Ik vind zelfs dat je in een relatie bereid moet zijn bergen te overwinnen. Ik denk trouwens echt niet knokken iets met soft zijn te maken heeft. Integendeel, vechten om een relatie in stand te houden is juist heel moeilijk. En wat Jack zegt vind ik ook, een knokker zijn is alleen maar te prijzen.

Wat je daar zegt over soft zijn. Dat is nu ook iets waar ik veel over nadenk, ik ben zelf ook in veel zaken te soft geweest. Maar er zullen vast en zeker genoeg mensen die een "softie" waarderen denk ik maar Glimlach
Dus ook in het vervolg zal ik, als ik iets moois heb, altijd blijven vechten om het te behouden en geen moeilijke tijden uit de weg gaan. Die komen altijd voor in een relatie en je moet samen de zwaarste stormen kunnen doorstaan vind ik. Nooit zomaar opgeven. Uiteraard wel opgeven als het echt geen zin meer heeft want anders ga je enkel zelf kapot.

afbeelding van 073

Oh man.. jullie zeggen

Oh man.. jullie zeggen sommige dingen zo mooi.. maar ik ben nu echt te dronken om er op te reageren... Eigenlijk vind ik nu ff het vrijgezel zijn helemaal niet erg. Dit heb ik zes jaar lang niet of nauwelijks gedaan. En het voelt top.
Ja, ik hou nog veel van haar... maar ik weet dat dat voorbij is. Verleden tijd. Ik ga nu zelf genieten van mijn eigen leven. Zonder haar. Ik red mezelf echt wel, ik ben niet afhankelijk van haar in mijn geluk, hoe graag ik ook bij haar wilde blijven.

Maar goed, vanavond echt te veel bier op. Maar nog wel 'nuchter' genoeg om telkens op backspace te typen. Lachen
Morgen een echt antwoord!

afbeelding van johnny bravo

lekker joh geniet er maar van

heb ik ook gedaan, is af en toe echt niet verkeerd. lekker biertje op zijn tijd, of een vieux colatje, helpt je gedachten verzetten. inderdaad kent het vrijgezellenbestaan ook duidelijk zijn voordelen. ik moet wel eerlijk zeggen dat het bij mij niet te lang moet duren want dan wordt ik het alweer zat, maar voorlopig gaat het ook met mij weer lekker zo, en dat wordt naarmate de tijd verstrijkt alleen maar beter. zolang je de stille momenten een beetje weet te vermijden is er niks aan de hand. ja 's nachts wil je nog wel eens piekeren, maar daar is ook een manier op, gewoon wat later naar bed zodat je gelijk in slaap valt.

afbeelding van 073

Maar je krijgt er wel

Maar je krijgt er wel koppijn van... en de volgende dag vraag je je af wat voor rare dingen je nou weer 's nachts voor rare dingen hebt gedaan.. Lachen

afbeelding van Jack - inactief

Over drank enzo

Haha, zolang je wakker wordt in je eigen bed en niet vastgeketend aan een hek middenin een weiland ofzo gaat het allemaal nog redelijk met je Knipoog

Een fles witte wijn vond ik trouwens ook wel eens lekker als ik niet fijn in me velletje zat. Als je het sporadisch toepast (dus niet elke dag lam..) dan is het echt een medicijn! :-]

-change is inevitable-

afbeelding van johnny bravo

het gaat pas echt verkeerd

het gaat pas echt verkeerd als je wakker wordt en bid o god laat het een vrouw zijn die naast me ligt Glimlach

afbeelding van Jack - inactief

Ja, dat is flink fout

Ok, jij hebt blijkbaar foutere dingen gedaan dan ik in mijn leven. Lol Glimlach

-change is inevitable-

afbeelding van R.

dat was het dan

De Poema's hebben dit lied voor jou geschreven denk ik - dat was het dan

~~R~~