Ik doe echt mijn uiterste best om mijn leven op te pakken, maar het lukt
me niet goed genoeg. Ik probeer afleiding te zoeken en met mensen af te
spreken. Om het niet alleen over mijn verbroken relatie te praten maar
ook over andere dingen.

Vandaag komt de ex van mijn ex bij mij langs en ik probeer mijn huis
aan kant te maken. Ben ik nu helemaal aan het doordraaien als ik tijdens
het dweilen denk dat ik definitief zijn voetstappen door het huis aan het
wissen ben? Als ik aan het stofzuigen ben dat ik dan denk dat ik zijn oude
huidcellen aan het verwijderen ben? Spreek ik met zijn ex af om nog een
klein stukje van zijn verleden bij me te blijven dragen?

Het ging zo goed met me, ik had geen vragen meer, en nu spoken dit soort
dingen door mijn hoofd. Ben ik gek aan het worden omdat hij schittert door
afwezigheid?

Uit ervaring weet ik dat dit slijt maar hoe kan ik dit proces versnellen?
Ik vind het zo oneerlijk dat die terugvallen blijven komen. Ben ik dan
niet genoeg gestraft door de liefde van mijn leven te verliezen? Ben ik
nu aan zwelgen in zelfmedelijden of is het normaal dat ik dit voel?
Wie kan mij dit vertellen?