Nou oke.. mijn ex van 2 jaar gaf dus 3 weken nadat ik het had uitgemaakt, aan mij terug te willen. Er is heel veel gebeurd tussen ons, hij hield voor mijn gevoel gewoon geen rekening met me, is in het begin ook toen we al 3 maanden serieus aan het worden waren (waren nog geen officieel stel maar het zat er aan te komen) ook met andere vrouwen naar bed geweest vertelde hij later en de laatste maanden van onze relatie deed hij ook niet echt zijn best om me bij hem te houden. Verder kan ik nog wel meer dingen opnoemen... maar het punt is dat hij me daar erg mee gekwetst heeft en dat was ook de reden dat ik het met hem uitmaakte.

Dusja.. nadat hij me vroeg het opnieuw te proberen kon ik natuurlijk niet gelijk een antwoord bieden. Ik had tijd nodig heb ik hem gezegd.

Welnu heb ik vorig weekend dus contact met mijn ex opgenomen, omdat ik toch twijfelde.. Ik wilde graag zeker weten of die nieuwe kans waar hij om vroeg, of hij het dit keer meende en ook echt zijn best zou doen. Woorden zijn tenslotte gemakkelijk gezegd, maar het is de daadkracht die de doorslag geeft.

Tijdens dat gesprek dus, heb ik hem verteld dat ik hem ook mistte en dat als hij en ECHT zijn best voor zou doen, ik het in principe 1 laatste kans wil geven. Hij zei eerst dat hij dat ook wilde, maar beschuldigde mij er dus daarna van dat ik hem zou behandelen als een jojo omdat ik het uitmaakte en niet gelijk inging op zijn verzoek om het een nieuwe kans te geven.

Maar nota bene HIJ moest er nu ineens wel even over denken. Ja wat wil je nou, denk ik dan?

Ik heb het niet gezegd maar mijn gedachten zeiden op dat moment; "Ja hallo.. Jij duwde me toch keer op keer weg? Ik heb MAANDENLANG geprobeerd om er iets van te maken, rekening met jouw gevoelens gehouden, jou ruimte ruimte en nog een ruimte gegeven.. en wat deed jij? Jij dacht lekker aan jezelf!"

Vervolgens ga ik weg, dat leek hij ook wel best te vinden want tja.. ik was toch niet goed genoeg en hij kon er allemaal niks aan doen blablabla.. Dan, komt hij haast smekend bij me terug, verstoort hij mijn verwerkingsproces.. ja Duh dat ik daar niet gelijk iets mee kan.. Vervolgens wil ik hem toch misschien een kans geven want tja; Misschien als hij echt zijn best zou doen voor me, is een nieuwe kans dan misschien alsnog een idee? En dan weet hij niet of hij dat wil..

Ja en nu heeft hij dus al sinds vrijdag weer NIKS van zich laten horen. Speelt hij soms een spelletje denk ik dan? De buit is binnen dus kan hij weer z'n oude ik zijn.. pff..

Hij mag echt in zijn handjes klappen als ik hem uberhaupt nog een kans zou geven. En echt hoor.. nu dit weer, ik heb zoiets van; als je niet kan veranderen, kom dan ook niet bij me zeiken om een nieuwe kans. Donder dan ook op uit m'n leven, en laat me gewoon gelukkig worden met iemand die wel NORMAAL kan doen..

Ik ben nu weer zoo kwaad. Ik heb nu alweer genoeg van hem. Ik ben hier gewoon zo klaar mee!!! Wat moet ik hier nou weer mee?