Nou de knoop is eindelijk doorgehakt.. na lang twijfelen, wikken en wegen en weer een ruzie met mijn ex, heb ik besloten niet terug te gaan naar hem.

Gisteren heb ik naar hem toe alles eruit gegooid hoe ik me heb gevoeld gedurende de afgelopen 2 jaar. Hij brak m'n hart door me als vanzelfsprekend te behandelen, hij brak m'n hart nog meer door vreemd te gaan, en hij brak m'n hart voor de zoveelste keer door telkens afstand te nemen en me buiten te sluiten.

Zaterdagavond toch alsnog zelf contact opgenomen met ex. Niet slim uiteraard. Ik had al wat wijntjes op, en voelde me ontzettend kwaad en machteloos. In een impuls kon ik het toen niet laten zelf het initiatief te nemen en stuurde hem een bericht. Liet hem weten dat ik er op deze manier al geen zin meer in had, en hoezeer ik betwijfel hoe serieus zijn intenties waren om mij terug te willen gezien hij weken niks laat horen & So nevermind dan.

Mijn ex kwam met het idee om elkaar een paar keer te zien, om te kijken hoe het voelde. Hij was degene die om een nieuwe kans vroeg en ookal was ik dat in eerste instantie niet van plan omdat het nou niet echt een geweldige relatie was... uit eerdere blogs terug te lezen uiteraard.. maar vanuit mijn perspectief dacht ik; ik wil hem die kans eigenlijk alleen geven als hij kan laten zien dat hij het deze keer echt wil proberen, en daar zijn best voor doet. Ik stemde in om elkaar binnenkort een keer te treffen.

Als ik denk aan je gezicht, voel je zo ver weg.
Als ik denk aan je armen om me heen, is het net alsof ik ze nooit gevoeld heb.
Als ik denk aan echte liefde, vraag ik me af wat wij eigenlijk hadden.
Als ik denk aan verbondenheid, voel ik afstand.

Je bent zo ver weg, en tegelijkertijd ook dichtbij.
Als iemand me zou vragen waarom ik je terug zou willen, weet ik daar eigenlijk geen antwoord op.

Waarom kan ik je dan niet laten gaan? En waarom slaat mijn gevoel op slot als ik probeer na te gaan wat mijn gevoelens nu eigenlijk zijn?

Nou oke.. mijn ex van 2 jaar gaf dus 3 weken nadat ik het had uitgemaakt, aan mij terug te willen. Er is heel veel gebeurd tussen ons, hij hield voor mijn gevoel gewoon geen rekening met me, is in het begin ook toen we al 3 maanden serieus aan het worden waren (waren nog geen officieel stel maar het zat er aan te komen) ook met andere vrouwen naar bed geweest vertelde hij later en de laatste maanden van onze relatie deed hij ook niet echt zijn best om me bij hem te houden. Verder kan ik nog wel meer dingen opnoemen...

Oke lieve ldvd'ers, hier dus mijn verhaal..

een week geleden heb ik mijn eerste blog gepost waarin ik aangeef te twijfelen of ik mijn ex terug wil na hem weer gezien te hebben. Welnu staat daarin niet erg veel detail over alles wat er gebeurd is, dus dacht misschien als ik het een en ander vertel, dat misschien wel helpt om jullie een betere visie te geven..

Oke, na dus 2 jaar achtbaanrelatie, toch de stap genomen deze te verbreken. Werd gek van de afstand die hij soms schepte, meneer kwam dan na een tijdje weer tot bezinning en dan stond hij weer op de stoep. Ik voelde me zo machteloos, moe, kapot, kon me niet meer op andere dingen focussen. Mijn eigen leven stond geheel in het teken van onze verbintenis.