Start › Blogs › anja26's blog

Standby

afbeelding van anja26
Ma, 10/01/2011 - 23:15 — anja26

Net terug van een eind hardlopen. Op momenten dat de spanning in m'n hoofd en lijf te hoog op loopt en ik de mogelijkheid heb, ga ik vaak een eind rennen. Muziek op, donker buiten en bijna niemand om me heen. Vaak wordt ik er rustiger van, vaak wel...

Vandaag was het even anders. Ergens halverwege mijn standaard route, langs het water, zag ik even voor me dat mijn ex aan het eind van de weg op me zou wachten. Met z'n armen wijd om me op te vangen. Om me te zeggen dat het hem enorm spijt. Om me te vertellen dat hij me nooit meer zal laten gaan.
Om me dat deel van mezelf terug te geven wat ik 2 jaar geleden ben kwijt geraakt.
Op dit moment weet ik niet wat ik voel...

De strijd tussen niet alleen willen zijn en het gevoel te willen vluchten als ik niet alleen ben.
Het gevoel niet goed genoeg te zijn. Het gevoel dat je in het leven soms wel meer krijgt dan je kan hebben.
Het gevoel dat er iets kapot is.
Meer en meer begin ik te geloven dat dit het is.
Dat als ik niet de onderste steen boven haal, er nooit iets gaat veranderen.
That thought scares the shit out of me. Dat er nog wat schepjes bovenop zouden komen bij wat er nu al in me rondspookt. Dat het eerst erger moet worden voor het beter wordt. Fuck, dan knap ik toch liever een huis op. Zelfde principe, veel kleinere uitdaging.

Mijn therapeute beschreef de breuk met alle gevolgen van dien, als een traumatische ervaring.
De diagnose uit een 16 pagina's tellende vragenlijst en diverse gesprekken, een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis in combinatie met sombere periodes.
Nou hoi, hier is er weer één...

De hoop dat ik me ooit weer op m'n gemak zal voelen bij mensen, is een stuk kleiner dan een jaar geleden.
Dat er ooit nog iemand van me zal houden zoals ik dacht dat mijn ex dat deed, voelt als niet meer aan mij besteed. I've had my chance and I blew it.
Waar ik bij het begin van nieuwe jaren bij de afgelopen 2 jaarwisselingen nog dacht 'dit wordt mijn jaar' heb ik dat anderhalve week geleden maar achterwege gelaten.
Het voelt als een nare vorm van berusting, hoewel rust brengt het dan ook weer niet.

Mocht iemand het gevoel-op-standby-knopje ergens vinden, please let me know...

Ma, 10/01/2011 - 23:44 — kiki70
afbeelding van kiki70

Ik kan je alleen

@Anja,

Ik kan je alleen maar zeggen..blijf in jezelf geloven!!!
Jij kent jezelf toch het beste?
Kop op!!

Sterkte,
Kiki

Din, 11/01/2011 - 00:15 — mrbean
afbeelding van mrbean

mrbean @anja26 levensgeluk knop

Hoi anja,

Het gevoel dat er iets kapot is gegaan, dat is wel herkenbaar. De impact van een relatiebreuk is niet mis, het is verbonden met alles eromheen, het is verbonden met je hele hebben en zijn, een enorme deuk opgelopen in je eigenwaarde, als een crash van een auto, total loss. Het probleem gaat vaak dieper, zonder dat we er erg in hebben. Alle verscholen problemen kwamen opeens naar boven om het nog moeilijker te maken.
Geluk, het gevoel van levensgeluk is niet alleen verbonden met de relatie, maar ook hoe je in je leven sta en denkt te staan. Het heeft met het zijn te maken, je identiteit, wie je bent, wat je wilt, wat je wilt bereiken in je leven. Mensen staan vaak onder maatschappelijke druk om te presteren waardoor ze gedwongen zijn om dingen te doen die ver van hun hart liggen. Identiteit, authenticiteit zijn allemaal zaken die nauw verbonden liggen met levensgeluk. Als je dicht bij jezelf leeft ben je vaak gelukkiger. Maar het moeilijkste van allemaal is wel jezelf te vinden, zingeving te vinden, waarvoor je leeft. Relatie verdoezelt soms die leegte.
Je zou niet op zoek moeten gaan naar de standby-knop, maar naar het knopje dat weer levensgeluk in je blaast. Het feit dat je gelukkig wordt, niet door wat je bereikt, maar door er te zijn. Daarnaast zouden we mensen elkaar moeten respecteren en liefhebben, niet om wat we kunnen en hebben bereikt, maar om de simpele feit dat we er zijn. Dus zou je jezelf ook kunnen proberen lief te hebben, van jezelf te houden, zonder dat je maar iets bereikt hebt, maar om de simpele feit dat je er bent. Dat vlammetje van levensgeluk, dat is moeilijk uit te leggen, maar is wel de basis van het levensgeluk waar iedereen naar op zoek is, maar vaak niet kunnen vinden, of vaak weer kwijtraken.

Hopelijk zul je dat vlammetje in je weer vinden, die jou kracht zal geven zodanig dat je je weer op je gemak zult voelen bij mensen.

Veel sterkte en wijsheid!

Mr Bean

Ma, 07/02/2011 - 23:53 — Jelle
afbeelding van Jelle

@anja26: HO!

Het mooie aan hardlopen is dat je lekker je verstand en je gedachten op nul mag zetten en gewoon gaat rennen. Die paar minuten, kwartier, halfuur of langer mag je uit je hoofd in je lijf zitten. Hier en nu. Hier en nu is er geen ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, geen etiket, geen ex, geen schaamte voor jezelf. Hier en nu is er alleen maar rennen en een beetje afzien.

Ik herken die schaamte voor jezelf heel goed. En het gevoel dat je grote kans, het allermooiste van je leven weg is vanwege jou. Sta open voor de mogelijkheid dat het niet door jou komt, maar dat jullie niet bij elkaar pasten ondanks de mooie dingen in je relatie. Sta open voor de mogelijkheid dat je niet alles in je leven onder controle kan hebben, en dat mooie dingen ook op je af kunnen komen.

Dit is het, je hebt je grenzen en je kwetsbaarheid bereikt. Niemand vraagt van je om perfect te zijn. Dat is niemand, maar zoek alsjeblieft het positieve op. Blijf dat doen, hoe klote je je ook voelt. Ik wens je het niet toe om nog een jaar jezelf te kastijden. En als je eenmaal dat punt bereikt hebt, "ik voel me gelukkig, en accepteer dat dat soms niet zo is," dan heb je iets over het leven geleerd, namelijk dat je met vallen en opstaan een groeiproces doormaakt.

Jelle.