Sterke Suria is wakker

Vandaag: zoals mijn vader altijd zegt - kop ervoor.
Ik heb mezelf de laatste week weer veel te veel omlaag gehaald. Veel te zwak gemaakt en hem te veel kans gegeven me te kwetsen. Verdorie!
Gisteravond heb ik het nog wel aangekaard. Hem verteld dat zijn botte gedrag, zijn gebrek aan iedere waardering mij pijn deed. Ik weet het: hij heeft mij hetzelfde verweten. Verschil is dat ok nu heel hard mijn best doe waardering te tonen, maar andersom gebeurt er niets. Eerst werd hij boos. Over het feit dat ik dat aankaartte net voor het slapen gaan, over het feit dat ik hem weer verwijten maakte, van alles de schuld gaf. Ik ben rustig gebleven. Ik verwijt je niks, zei ik. Ik vertel je hoe ik me voel. Hij zei dat ik te snel wilde. Hem pakte als hij zwak was.
Goed, zei ik toen. Dan moeten we het maar hebben over het opdelen van het huis, want dit trek ik zo niet. Hij liep weg. Boos.
Maar na een paar minuten kwam hij wel terug. Geen uitgebreid gesprek. Wel een simpel 'sorry'.
Dat scheelt al zo veel. Als hij toegeeft dat ok het niet allemaal doe. En ik weet best dat hij voor zichzelf die conclusies wel vaker trekt, maar hij zegt het nooit.

Goed. Nu een nieuwe dag. En ik neem jullie adviezen ter harte. Niet degenen die zeggen dat ik hem nu aan de kant moet zetten. Hij doet lullig nu, da's volkomen duidelijk. Hij maakt mij verdrietig en zijn hele gezin erbij. Maar we hebben jaren achter ons waarin dat niet zo was. En als er een kans is dat ik die jaren terug kan krijgen, voor mezelf en voor mijn kinderen, dan vecht ik daarvoor.

Maar het moet met een andere Suria zijn. Een sterkere Suria die zich niet meer zo vreselijk laat kwetsen. Maar dat is het probleem he. Juist omdat ik van hem hou, kan hij me zo vreselijk pijn doen. En met gips om je voet kun je niet eens weg om te zeggen: kook jij maar gaar in je eigen sopje.

Nu ja. Sterke Suria is wakker geworden vandaag.

Suria's blog
login of registreer om te reageren

Don, 16/08/2007 - 12:30 — angel24

hey suria

hou het vast!!!!

What does'nt Kill you,Makes You stronger

Don, 16/08/2007 - 12:43 — misslady

hoi, hebben jullie nog iets

hoi, hebben jullie nog iets van vriendschap of is het totaal over?

Don, 16/08/2007 - 13:08 — Suria

Ja wel hoor. Die vriendschap

Ja wel hoor. Die vriendschap is er wel. Als je het nu zo leest klinkt het allemaal vreselijk. En dat is deels zo, maar deels ook helemaal niet.
Alleen er zijn veel diepe frustraties, we hebben elkaar verwaarloosd, te weinig geluisterd, te weinig oog gehad voor wat de ander nodig had. En dat heeft pijn gedaan aan beide kanten tot we op het punt kwamen dat we wisten dat het zo niet verder kon.
Dat moeten we achter ons laten, van beide kanten. Probleem is dat hij daar meer moeite mee heeft dan ik en dat hij bij alles wat niet volmaakt gaat, meteen denkt: 'zie je wel, heb je haar weer.' En dat zorgt dat ik op eieren loop.
Maar hij doet ook waarachtig zijn best. We zijn net vanochtend even wezen kijken bij onze dochters die een workshop van een buikdanseres bijwoonden. Dan kan hij wel weer grapjes maken, gek doen met mijn rolstoel.
Alleen loopt het allemaal z?É¬? snel van de rails omdat we allebei overgevoelig zijn. En als dat gebeurt doen we elkaar pijn. En ik vrees op dit moment hij mij meer dan ik hem...

Don, 16/08/2007 - 15:16 — melle

Goed bezig!

Goed bezig! Ik bedoelde ook zeker niet dat je hem definitief moet verlaten, ik zou de laatste zijn die dat zegt. Maar gewoon even tijdelijk (zeggen dat
je) ergens anders heengaat. Soms moet je iemand even wakker schudden namelijk.
Sterkt ermee.

Don, 16/08/2007 - 19:13 — Boa (of verwijderd)

Goezzo

Als ik alles zo lees denk ik ook bijna dat hij je uit zelfbescherming afweert, dat hij bang is dat je straks weer een beroep op hem doet. Hij klinkt gewoon een beetje burn out, ook al is dat alleen jouw verhaal en ik natuurlijk geen expert ben.

Ik vind het te makkelijk om te zeggen dat je anders maar op moet stappen en zelfrespect en blah. Je man is er neem ik aan in een hele lange periode voor jou geweest en ik denk dat jullie in dezelfde periode ws ook veel frustratie op elkaar hebben gebotvierd, want ja, zo gaat dat vaak als de druk erop staat.

Misschien helpt het om zijn frustratie bij hem te laten (niet in discussie met zijn frustratie, want dat is een recept voor ellende), maar wel je grenzen aan te geven, je hoeft niet van hem te accepteren dat hij jou te kakken zet natuurlijk... Geef hem anders een tijd de ruimte, ga inderdaad niets voor hem verzinnen zoals die verjaardagsviering, maar laat hem de vrijheid om over zijn leven e.d. te beslissen, want ik denk dat het dat is dat hij heeft gemist en nu meer nodig heeft dan wat dan ook.

En dit is een reactie op instinct, dus wellicht is het niks. Maar misschien toch ook wel....

Vrij, 17/08/2007 - 10:42 — Suria

Boa, wat jij nu zegt, is

Boa, wat jij nu zegt, is precies wat ik ook denk, hoe ik de situatie inschat. Toen ik ziek was, heeft hij alles gegeven. Hij zat natuurlijk ook vol angst. Ik was ziek, maar hij dreigde achter te blijven met de kinderen. Hij was bang, maar kon niet bij mij terecht omdat ik zelf al zo bang en zo verdrietig was.

Hij werkte altijd al hard, heeft zich begraven/vastgehouden aan dat werk tot hij er niet meer uit los kon komen. Hij buffelt elke avond uren door, ziet geen uitweg en wil dat van mij niet accepteren.

Inderdaad. Hij is emotioneel leeg. Geeft zelf ook aan dat hij ruimte nodig heeft, niet meer wil moeten, op elk geen enkele manier. Waarschijnlijk is de enige manier voor hem om zich los te maken uit de verstrengeling die het gevolg is van 19 jaar samen, om zich zo afstandelijk op te stellen. Om mijn tranen, mijn verdriet en problemen niet meer in zichzelf te trekken.

Ik probeer dat te begrijpen, maar het doet zo'n pijn als de man waar je zo lang mee optrekt je ineens zo afstandelijk behandelt. Ik begrijp - in theorie - dat hij die ruimte nodig heeft. Dat dat voor hem de enige weg is. Maar het is verschrikkelijk moeilijk om zo genegeerd te worden door iemand waar je van houdt, waar je zo lang samen mee bent opgetrokken, lief en leed. Tegelijk probeer ik mezelf ook los te koppelen. Hem op zijn plek te laten en mij op mijn eigen. Ik was aardig op weg, toen ik ervoor koos alleen met mijn dochters op vakantie te gaan. We hebben een tweede autootje gekocht, zodat hij niet meer van mij afhankelijk is (ik ga met de auto naar mijn werk en woon in een miezerig-geen-openbaar-vervoer dorp) als hij eens weg wil door de week. Ik vraag hem niet meer uit z'n werkplaats te komen als hij laat doorwerkt.
Maar juist nu: nu ik door mijn voet gedwongen ben een beroep op hem te doen, hij mij vaak moet helpen, terwijl hij afstand probeert te cre?É¬´ren, dat maakt de situatie nu dubbel moeilijk.

Maar het is nu eenmaal zo. Vanochtend was hij er niet toen ik wakker werd: al onderweg. Ik ga mijn eigen ding doen en ik zie wel.

Vrij, 17/08/2007 - 08:10 — brokenhearted

Wie is online

Enquête