Tis nu bijna drie maanden geleden dat het uit is. Stilletjes aan gaat het beter met me. Ik hoor niet veel meer van hem en hij niet van mij. Heb hem al zo'n 1,5 maand niet gezien. Ik mis hem niet, en toch ook wel weer. Ik fantaseer over hoe wij zijn boot zomerklaar maken, over hoe we over het meer varen met dit mooie weer, over hoe hij voor het eerst mijn hele familie had kunnen zien bij de bruiloft van mijn tante...

Voor hem houd ik me sterk. Ik wil niet dat hij merkt dat ik nog steeds verdriet heb, dat ik hem nog steeds terug wil (en toch ook weer niet). Ik weet dat hij mij niet terug wil. Elke keer op msn komt het daar op neer. Elke keer weer geeft hij stille hints als 'Het leven heeft helaas ook minder leuke punten maar daar moet je wel overheen stappen op een gegeven moment'. Hints die hij me niet heeft gegeven toen hij twijfelde over onze relatie...

We spreken dan wel niet veel op msn (1x per week misschien), maar elke keer als we het over 'ons' hebben gehad (waar het elke keer wel op uitdraait) barst ik in tranen uit. Ik mis hem nog te veel, al houd ik me sterk voor mijn omgeving. Niemand weet hiervan zover ik weet. Misschien dat ze thuis twijfelen, ik ben niet meer wie ik was, zit thuis niks te doen en chagarijnig te wezen tegen mijn ouders en mijn broertje en zusje. Ik wil het zelf ook niet, maar weet niet hoe ik dit moet stoppen.

Ik moest dit even van mij afschrijven. Ben blij dat ik dit toch aan iemand kwijt kan...