Er zijn momenteel 0 gebruikers en 1 gast online.
Stippeltje stippeltje stippeltje
Hij mailde dat de laatste keer bij mij voor hem een waardevol moment was geweest. Stippeltje stippeltje stippeltje. Heel emotioneel maar ook wel weer ouderwets gezellig en vertrouwd. Ik wist niet was ik las.
De laatste keer bij mij was toen hij de rest van zijn spullen kwam halen, een paar maanden geleden. Ik heb er bijna drie weken dikke ogen van gehad. Elke keer als ik eraan terugdacht deed alles pijn. Juist omdat ik het verre van ouderwets gezellig en vertrouwd vond. Voor het eerst had ik gevoeld dat wat tussen ons was, weg was. De laatste bij mij vond ik net als hij ook heel emotioneel, maar ook onwennig en stroef. Ik herinner hem als onhandig. Toen hij weg was ben ik lange tijd overstuur geweest omdat hij had gezegd dat hij zich vaak zorgen maakte of ik mij ooit nog wel gelukkig zou kunnen voelen. Hij zei precies het verkeerde, terwijl ik dacht dat hij "alleen maar" juiste dingen kon zeggen.
Ik snap er niets van! Hoe kan het dat je op hetzelfde moment zo anders kunt terugkijken?
Het is me gelukt om bijna 3 maanden op geen enkele manier contact met hem te hebben. Bijna 3 hele maanden! Nu pas kwamen herinneringen naar boven van situaties waarin ik hem minder ideaal vond. Voortekenen van de scheiding zie ik niet. Wel zie ik in het klein de dingen die nu, door de situatie, zijn uitvergroot.
Een gezamelijk vriendin zei pas dat ze D één van de liefste personen vindt die ze kent. In die zin dat er geen kwaad in hem schuilt. Maar niet in zin dat hij zich kan verplaatsen in anderen en rekening kan houden met gevoelens van anderen. Omdat hij zijn eigen gevoelens al niet snapt. Ze dacht dat het mij nooit was opgevallen, omdat het al die jaren niet nodig was geweest. Ze zei nog iets waar ik erg van schrok. D had haar namelijk verteld dat hij niet snapte dat ik boos was omdat hij vorig jaar zonder iets te zeggen (ik was op vakantie en wist nog niets van een breuk) ons huis had leeggehaald en was verhuisd. Terwijl hij niet eens álles had weggehaald, had hij verontwaardigd tegen haar gezegd.
Hij is geloof ik niet horkerig uit horkerigheid, maar omdat hij niet anders kán. Dat is niet iets van de laatste tijd, maar ik heb het waarschijnlijk niet eerder gemerkt. Nog steeds vind ik het niet prettig om dit te zeggen. Het klinkt zo "mijn man begrijpt me niet". Als ik eerlijk ben: als er wat met mij was, legde ik altijd precies uit wat er was, zodat hij wist hoe hij moest reageren. O, wat erg. Alleen werkt dat nu niet meer. Ik kan hem tientallen keren uitleggen wat er in deze situatie pijn doet, maar het lijkt niet aan te komen.
En zo is het nu ook met zijn mailtje. Van alle vragen die hij zou kunnen stellen, vraagt hij alleen of ik al nieuwe meubels in plaats voor de zijne heb. Auw! Vertelt hij over zijn prachtige verbouwde huis en vraagt hij of ik het leuk vindt om te komen kijken.
Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik word warm van binnen van de lieve dingen in zijn bericht, maar ben bang dat ik op een of andere manier gekwetst zal worden. Ik denk dat ik beter niet kan reageren of alleen kort reageren en zeggen dat ik "over een tijdje" wil komen kijken. Zoiets?
- Amelie's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Amelie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
loslaten of blijven hangen
als je niet reageert ga je door met loslaten, reageer je wel blijf je aan hem hangen. blijft een moeilijke keuze. ik herken het allemaal. ik wilde ook blijven hangen, alleen de reacties van mijn ex kwamen aan als mokerslagen. mijn contact is al sinds maanden verbroken. daardoor heb ik het allemaal wel kunnen verwerken, maar vele vragen zijn blijven onbeantwoord, geen afscheidsgesprek, maar moeten die vragen wel beantwoord worden? ik denk dat ik mijzelf er alleen mee gepest zou hebben. het houden van was er bij mij nog, bij haar niet meer. contact zou de pijn laten voortduren, ik heb gemerkt dat het zo gewoon beter is.
:-( ;-)
Amelie,
Net wanneer de rust enigszins lijkt te zijn teruggekeerd, steekt de storm weer op. Waarom? Ik weet het niet, echt niet. Ik heb het zelf niet met mijn ex, maar wel "verder". Ik voel me goed, op zoveel punten beter, maar op het gebied van mannen en een eventuele toekomst met een man voel ik me kwetsbaar. En net op dit moment lijk ik ook wel niet een man te ontmoeten, waar dat voor mijn ex "zo gemakkelijk" ging.
Dus wel anders, maar ook wel zoiets. En ja, jouw ex is anders dan jij. Boa zei ooit over mijn ex dat die wel emotioneel onbereikbaar leek. En dat is zo, wat dat betreft is het boek van Roodvoets een aanrader.
Mijn ex is geen "foute man" in de traditionele zin van het woord. Maar wel qua emoties en zich inleven in een ander. Geen onwil, geen hork, maar het gewoon niet kunnen.
Ik weet niet of het een troost voor je is om te lezen dat ik het dus begrijp. Ook wat je zegt over je emoties uitleggen. Ook ik deed dat bij mijn ex tot op zekere hoogte. Ik kon dat niet helemaal, omdat ik ze zelf niet snapte. Die begrijp ik pas achteraf.
Maar voor zover ik het wel begreep en hem dat dan uitlegde, dan kon hij er nog zo weinig mee. Alle goede bedoelingen hoor, maar het lukte niet.
Voor nu is voor jou het advies wat ik wel vaker geef: bedenk je hoe je je nu voelt en hoe je je zou voelen als jij nu zou reageren....: ga je dan weer een reactie van hem afwachten? Stel je je dan kwetsbaar op? Meer dan jij zou willen?
Als het antwoord hierop "ja" is, dan zou ik het laten. Hij weet heus wel inmiddels dat jij geen bitch bent of wat dan ook. Niet reageren mag, als jij je daar sterker onder voelt. Oftwel: als wel reageren jou kwetsbaar maakt, moet je het nalaten.
Het is niet zo dat het doel alle middelen heiligt, maar soms wel een beetje
Jij wilt het niet hebben over koetjes en kalfjes. Dat dat laatste bezoek voor hem bijzonder was, dat is mooi. Laat hem dat koesteren, en jij ook koesteren dat hij echt nog wel om je geeft.
Okay, dat is mijn advies. Maar het beste advies: blijf bij jezelf en doe wat goed voor jou voelt.
Dikke knuffel van ex-panica
introvert en extravert
het komt bij gevoelens allemaal aan op soort zoekt soort of tegenpolen. wij waren tegenpolen, mijn ex extravert en ik introvert. ze vertelde dat wij niet bij elkaar passen. vaak is het zo dat als je allebei extravert of introvert bent dat dit beter kan werken, maar hoeft helemaal niet, als je het maar herkent in je relatie. bij mij was dat dus duidelijk te laat. ik kreeg inderdaad het verwijt dat ik niet voldoende mijn gevoelens voor haar liet blijken, maar hoe kon ik dat doen, zit niet in de aard van het beestje. vaak komt men er pas achter hoe men is als het te laat is. ik denk als je elkaars tegenpolen bent je daar ook begrip voor op moet kunnen brengen, je vult elkaar dan ook aan. een extravert persoon reageert vaak op emoties terwijl een introvert persoon reationeel blijft denken ook vaak onder emotionele omstandigheden. mijn ex nam vaak verkeerde beslissingen die emotioneel waren ingegeven, ik liet haar daar bij nadenken en dan kwam ze vaak tot een andere conclusie.
klopt
Klopt Johny.
Jij lijkt wat dat betreft op mijn ex. En juist dat we tegenpolen zijn trok ons denk ik aan. Mijn ex is altijd op meer extraverte dames gevallen, zo ook op mij. Alleen het escaleerde bij ons, ook door andere factoren. En op het moment dat het fout gaat is er al weinig onbegrip, en als je je dan ook nog eens niet in de ander kan inleven....En daarmee bedoel ik zowel hij als ikzelf.
Maar goed, voor mijn ex had ik iets met een heel extravert persoon, die op mij leek. En dat was weer teveel vuurwerk!
Heey Amelie, Ben het
Heey Amelie,
Ben het helemaal eens met Panic hoor.
Als jij je weer kapot gaat maken door zijn contact, weer gaat hopen.
Moet je het misschien laten. Want anders ga je er weer inhangen.
Weer wachten en wachten en wachten, wachten op misschien wel helemaal niks. Het maakt je alleen maar weer opnieuw kapot.
Mag je weer opnieuw naar boven gaan klimmen!
sjees
Amelie, wat herkenbaar. Zit geen echt kwaad in, maar heeft het empathisch vermogen van een tuinslang. Tsja...
Wat ik me wel afvraag, heb je je nooit teveel als baken gevoeld voor D? En mocht dat zo zijn, is er dan niet óók iets in je dat verlangt naar een gelijkwaardigere vorm van een relatie?
De lieve dingen in zijn bericht klinken ook echt lief en heel gemeend. Maar als ik jou zo lees wordt er ook pijnlijk duidelijk uit wat er misschien altijd al gemist heeft. Ik wil dan ook, zonder je tekort te willen doen zeggen dat ik denk dat je beter verdient, althans in een relatie
En zolang het allemaal nog pijn doet, niet gaan inderdaad.. Want van gaan wordt het niet minder, de pijn.
Sterkte.
Achteraf
Bedankt voor jullie commentaren. Heb er weer veel aan gehad!
GEEN CONTACT zolang ik nog bang ben dat ik gekwetst zal worden, dat lijkt me het beste. Ik houd het bij wat ex-Panica zegt. Ik laat hem dat laatste voor hem bijzondere bezoek koesteren en dan koester ik dat hij nog om mij geeft.
Tegenpolen of juist “soort zoekt soort”… Het zijn zeker bepaalde karaktereigenschappen bij jezelf en de ander die bepalen voor wie je valt.
Natuurlijk zegt het iets over mij dat ik met iemand was voor wie het nooit genoeg leek te kunnen zijn. Wie weet heb ik onbewust iemand opgezocht waarvan ik bevestigd kreeg dat ik nooit voor iemand genoeg kon zijn. Want dat is wat ik diep van binnen over mijzelf dacht. Als ik hem ontevreden zag, dacht ik dat het door mij kwam. Nu snap ik pas dat niemand behalve hijzelf hem van zijn ontevredenheid af kan helpen. En ook dat er waarschijnlijk niemand op aarde aan zijn hoge verwachtingen kan voldoen. Hij moet eerst tevreden zijn over zichzelf. Maar dat is achteraf.
Waar ik echter helemaal niets van snap is dat ik tijdens onze relatie nauwelijks last heb gehad van zijn tekort aan inlevingsvermogen. Zou het er altijd al geweest zijn of is het de crisis die rare dingen met hem doet? Ik vond onze relatie niet ongelijkwaardig. Ik heb me niet zijn baken gevoeld. Achteraf kan ik me wel momenten herinneren dat hij me tot wanhoop dreef met wat ik nu een gebrek aan empathie zou noemen. Niet alleen naar mij, maar ook naar anderen toe. Nu pas lijk ik te kunnen benoemen waar ik dan precies wanhopig van werd. Heel gek is dit. Het was er wel, maar ik wist niet wat het was. Mischien zie ik het pas doordat ik zelf veranderd ben.
Tja.
Inmiddels ben ik zover dat ik uitkijk naar een relatie waarin de ander emotioneel gelijkwaardig is aan mijzelf. Lange tijd werd ik boos op anderen die na de scheiding zeiden dat ik iemand verdiende die liever voor me is. Maar nu begrijp ik pas wat ze met liever bedoelen. Het heet sensitief. Liever dan lief!
dat is nu juist wat trekt
omdat mijn ex zoveel emotie toonde in haar relatie was dat wat mijn onwijs trok in haar. zij miste een balans in haar leven, die gaf ik haar, dat was wat haar trok. als de relatie over is ga je afstand nemen en kijk je er heel anders naar als in je relatie, je belevenis verandert. dat is ook vaak de reden dat als een relatie verbroken is je niet meer bij elkaar komt. het wordt nooit meer hetzelfde, beiden zijn verandert, de magie die er was is niet meer. helaas, er zijn momenten dat ik dat terug zou willen halen, maar dit is een illusie en dat realiseer ik mij ook. vandaar dat je er ook afscheid van moet nemen, terugkijken heeft geen zin, het is voltooid verleden tijd.