Stoppen met idealiseren

afbeelding van Jeronimo

Velen van jullie zullen ongetwijfeld wel weten hoe het is om je ex-vriendin of vriend te idealiseren. Zelf ben ik hier fenomenaal goed in! Echt... als daar kampioenschappen in waren, dan zou ik het ver schoppen denk ik! Anyway.... ik heb misschien een maniertje die het vergemakkelijkt om te stoppen met idealiseren. Je moet eens rationeel naar bepaalde dingen gaan kijken en je iedere keer bepaalde vragen stellen omtrent je verbroken relatie.

Toen je je vriend/vriendin leerde kennen voelde je je waarschijnlijk eerst al tot hem/haar aangetrokken. Het was de persoon die voldeed aan het beeld van iemand die bij jou past. Je voelde je aangetrokken tot de uiterlijke kenmerken. Ook was de persoon waarschijnlijk aardig. Dit is eigenlijk de eerste van de 3 fases waarin je je relatie kunt onderverdelen:

- Aardig / aantrekkelijk vinden.

Op een gegeven moment ontstond de relatie. Je leerde elkaar beter kennen. Je begreep elkaar, vulde elkaar aan waar nodig, hielp elkaar wanneer het nodig was. Je had interesse en respect voor elkaar. Ik zal ongetwijfeld nog wat vergeten hoor, maar daar gaat het even niet om. We zijn nu bij fase 2 aangekomen:

- Op dezelfde frequentie zitten.

Dan komt op een gegeven moment het punt waarop je gaat samenwonen. Voor sommigen zal dit natuurlijk niet opgaan omdat de relatie in een eerder stadium was overgegaan of omdat men bijvoorbeeld een LAT-relatie had. Samenwonen vergt toch wel een goede kennis van de parter. Je ziet elkaar namelijk vaker dan ooit en dat kan nog weleens wat probleempjes opleveren. Fase 3:

- Samenwonen

Je hebt nu een soort trap:


- Samenwonen (3)

- Op dezelfde frequentie zitten. (2)

- Aardig / aantrekkelijk vinden. (1)

Ergens is het fout gegaan. Misschien in 1 van de 3 fases, misschien in 2, maar misschien ook wel in alle 3 de fases. Wanneer je uit elkaar bent, vallen je gedachtes eigenlijk weer terug naar het eerste punt. De overige 2 worden eigenlijk aan de kant geschoven. Natuurlijk zal dat niet voor iedereen opgaan, maar bij mij iig wel.

Vergelijk het met het kopen van schoenen. Allereerst zoek je schoenen die je er mooi uit vindt zien. Vervolgens ga je ook even kijken of die schoenen wel bij jou passen. Of ze bij jouw stijl passen. Daarna ga je opzoek naar de juiste maat (fase 2) ze moeten natuurlijk niet te groot of te klein zijn. Als je de juiste maat gevonden hebt... dan voel je even of de kwaliteit een beetje in orde is. Je wilt niet dat ze na 2 weken al versleten zijn of dat de gaten er invallen. Nou..dan het moment om te kijken of ze ook lekker lopen en of je ze uiteindelijk aan zal schaffen. Fase 3 dus.

Misschien rammelt dit verhaal een beetje, maar het gaat om het idee. Denk aan die fases en vraag je af waar het fout ging. Zeg tegen jezelf dat je aan het idealiseren bent en dat je eigenlijk alleen naar fase 1 zit te kijken, want eigenlijk was het misschien helemaal niet zo ideaal als dat je je voorhoudt.

Misschien was je parter wel een leugenaar, of kon hij/zij niet praten. Misschien lagen jullie interesses mijlen ver uit elkaar en zorgde dat voor spanningen. Of er was totaal niet mee onder 1 dak te leven om de een of andere reden.

Mij lukt het nog niet om te stoppen met idealiseren, maar ik ben er mee bezig Knipoog

afbeelding van unaniem

idealiseren

Het lukt haar al aardig om mijn beeld van haar bij te stellen, naar beneden dan...
Het idealiseren ben ik al aardig kwijt....
Vind het alleen jammer van al die jaren....
Opnieuw beginnen dan maar weer..

Groetjes,

unaniem

afbeelding van wesley74

...voor mijn gevoel is het

...voor mijn gevoel is het bij het samenwonen fout beginnen te gaan bij ons, we woonden samen maar leefden langs elkaar heen...denk ik. Ik was ook niet degene die wilde gaan samenwonen, zij wilde graag gaan samenwonen en ik stemde daarin maar toe hoewel ik er achteraf gezien eigenlijk nog niet echt zin in had. Ik had het prima thuis Knipoog Eenmaal samen ging het wel, de gebruikelijke irritaties en ruzies in het begin maar die gingen na verloop van tijd ook voorbij. Zodoende dacht ik dat het dus wel goed zat. Na bijna 4 jaar samen te hebben gezeten in een flatje dat te klein werd, besloten we maar te gaan kopen... en dat was mijn grote fout! Alhoewel, mijn fout...wist ik veel wat er ondertussen door haar hoofd heen speelde?!? Wanneer zij eerlijk en open was geweest zaten we beiden nu niet met een schuld. Als ik meer had geweten dan had ik nooit gekocht! Maar ja... kalf en put verhaal... Ze heeft mij in iedergeval goed te pakken met dit "geintje".

Als je blijft staren naar de plek waar de zon onderging, zal je hem nooit meer op zien gaan...

afbeelding van Jeronimo

Tja.. een relatie hebben met

Tja.. een relatie hebben met elkaar is 1, maar als je dan ineens gaat samenwonen dan kan het vies tegenvallen. In mijn situatie viel dat wel mee. We hadden eigenlijk nooit problemen omtrent het samenwonen. Dat ging prima.... Taakverdeling was netjes, Ik irriteerde me natuurlijk wel eens aan kleine dingetjes, maar dat is normaal denk ik.

Bij ons ging het meer fout in fase 2 en deels fase 1 denk ik. We zaten niet op 1 lijn. Ik sprak Zweeds en zij Chinees... en dat eist zijn tol op den duur. Ik was ook totaal niet bereid om Chinees te leren praten en zij had geen zin in Zweeds ;)Ook voelde ik me steeds minder tot haar aangetrokken, nu is dat ineens helemaal anders. Lijkt wel alsof ik weer opnieuw verliefd op haar ben geworden.

afbeelding van Unremedied

Helemaal alleen maar fase 1

Helemaal alleen maar fase 1 voor ogen zien is het volgens mij niet, omdat een deel van het idealiseren veroorzaakt wordt doordat je ex de enige is die je op dit moment ook de vertrouwdheid en geborgenheid etc. zou kunnen geven. Hij/zij is misschien wel weer net zo aantrekkelijk als in fase 1, iets wat je misschien niet meer zo vond in fase 3 omdat alles normaal geworden was. Het is dus een combinatie misschien van de emotionele band die je inmiddels had opgebouwd doordat je in fase 3 was aanbeland met de verlangens, gevoelens en prikkels van fase 1 en herinneringen van fase 2. Ja, een dodelijke combinatie als die persoon dan juist een soort van onbereikbaar iemand is. Een tantaluskwelling.

afbeelding van Jeronimo

Daar heb je een goed punt!

Daar heb je een goed punt! Denk ook dat het om combinaties gaat.

afbeelding van Daphje

Dat heb je goed

Dat heb je goed neergeschreven jeronimo. Ik kan me helemaal vinden in je theorie en metafoor. Als ik men ex mis, denk ik inderdaad ook vooral aan die eerste perfecte kus, de heerlijke momenten, hoe mooi ik hem vond als ik hem ergens zag staan,... De dingen die ik niet mis, die verschuiven naar de achtergrond. Ga ik eens goed over denken! Tx!

Liefs
Daphje

afbeelding van Jeronimo

Ach.. het is misschien maar

Ach.. het is misschien maar een hulpmiddeltje. Denk niet dat je er heel veel aan zult hebben, want het is toch een kunst om de negatieve kanten in te zien hoor. Maar goed.. je kunt het proberen! Succes Knipoog

Cheers,

Jeronimo

afbeelding van Jack_000

Ja raar is dat he.....als je

Ja raar is dat he.....als je eenmaal hebt hecht je geen waarde aan. Als je het mist, heb je opeens spijt.

afbeelding van Unremedied

Klassieker inderdaad: je

Klassieker inderdaad: je weet pas wat je had als je 't kwijt bent. Tussen mij en mijn ex is het ooit eens eerder (kort) uitgeweest, toen heb ik me ook zwaar ellendig gevoeld (toen had zij het uitgemaakt) en toen kwam ik al met die quote. Ik had er even aan moeten denken voordat ik 't zelf uitmaakte misschien :/

afbeelding van Jeronimo

Een man weet niet wat ie

Een man weet niet wat ie mist

weet niet wat ie mist

Maar als ze d'r niet is

Weet een man pas wat ie mist

afbeelding van Jack_000

Ach ik denk dat je eigenlijk

Ach ik denk dat je eigenlijk gewoon niet beseft op dat moment. Je bent zo aan elkaar gewend geraakt. Je vind op gegeven moment gewoon normaal dat je dingen samen doet. En pas als het uit is, merk je dan dat je toch iets mist. Opeens moet je dingen in je eentje doen. Dat is volgens mij het ergste. Je mist eigenlijk meer de persoon om je heen. De persoon die altijd voor je klaar staat. De persoon waarmee je zo gewend ben geraakt. Waarmee je dag in en dag uit jaren samen bent, en dan opeens niet meer is.....voorgoed niet meer is.....De persoon waarmee je zo gewend ben geraakt is uit je leven gestapt.
pfff.....

afbeelding van Jeronimo

Je mist genegenheid. Het is

Je mist genegenheid. Het is stil in huis. Je mist iemand om tegen aan te zeuren Knipoog Zo kan ik nog wel 1000 dingen noemen die ik mis.

LDVD sucks grote tijd.

afbeelding van chantal8

Romantiseren

Ik ken het idd ook ja. Tijdens onze relatie waren er vaak momenten waarin ik getwijfeld heb, heb ook weleens op het punt gestaan waarop ik dacht 'ik maak het uit'. Het liep niet lekker. Maar nu het definitief over is, mis ik hem vreselijk. Al die dingen die er mis gingen zie ik niet. Nee, alleen de mooie en goede dingen. De liefde, geborgenheid, veiligheid en al die mooie dingen in mijn herinneringen. Dat is wat ik nu zie en mis. En dat is mijn gevoel. Ik maak het mooier dan dat het was. Want ik zie alleen de positieve dingen tussen ons die ik kwijt ben. Ik romantiseer het. Niet dat al die momenten er niet waren, ze waren er zeker wel en het zijn hele fijne herinneringen, ik wou dat het er meer werden.. Maar ik denk weinig aan de dingen wat mis ging tussen ons. De irritaties, de ruzies en wat er nou eigenlijk speelde tussen ons, onze problemen. Die zie ik niet, die voel ik niet, terwijl ik die zeker in onze relatie wel voelde. En dat is meer mijn verstand. Tenminste zo zie ik het bij mezelf. Ik weet dat het niet meer ging op deze manier tussen ons, ik weet wat een pijn hij mij heeft aangedaan. Maar ik mis toch nu alles zoveel, en dat voelde ik niet heftig in onze relatie. Je weet idd pas wat je kwijt bent als je het niet meer hebt. En daarnaast sta je er idd ook weer alleen voor. En dat mis ik wel. Hij was ook mijn maatje, ik kon alles tegen hem zeggen en wist vaak hoe ik me voelde als er wat gebeurt was. En nu.. als er nu iets gebeurt, dan moet ik het alleen doen. Tuurlijk zijn er mijn vrienden, maar dat blijft toch anders. Ik mis iets in mijn leven en dat is hem. En op dit moment spreekt steeds mijn gevoel, ik mis de leuke en goede dingen. En daarom is het idd best goed om af en toe ook stil te staan bij het feit waarom het mis ging. En dat lukt me dan heel even, maar al heel gauw komen de fijne herinneringen weer en is het weer huilen..

afbeelding van Unremedied

Jij en ik lijken wat dat

Jij en ik lijken wat dat betreft helemaal in hetzelfde schuitje te zitten. Hoe je het opschrijft is inderdaad ook hoe ik het ervaar. Inderdaad, de minder positieve dingen die op de achtergrond verdwijnen en de positieve die voortdurend de kop opsteken om vervolgens toch pijn te doen omdat je weet dat het om momenten van weleer gaat die niet meer terug zullen komen. Het grappige is echter dat jij een meisje bent en ik niet, maar dat de manier van ervaren kennelijk helemaal hetzelfde kan zijn.

afbeelding van chantal8

Hey Unremedied

Je haalt me wederom de woorden uit mijn mond.. Over het feit dat ik een meisje ben en jij een jongen. Grappig ja. Maar het doet me wel goed om dat te lezen van jou. Want praten in mijn relatie met mijn ex was erg moeizaam. Hij was een binnenvetter en kon zijn gevoel moeilijk omschrijven, hij kon de woorden niet vinden en kon het dan ook niet zeggen. Terwijl ik juist veel praat en ook juist over mijn gevoel. Dus het is best goed voor mij om te zien dat er ook daadwerkelijk mannen zijn, die dat wel kunnen. Zo relativeer ik de boel weer een btje en denk ik dus aan de dingen die mis gingen tussen ons. Het is een klein moment, een schrale troost, tussen al dat verdriet, gemis (geromantiseer) en fijne herinneringen. Maar het is toch fijn.. Grappig ja..

afbeelding van Unremedied

Yup, d'r zijn er genoeg

Yup, d'r zijn er genoeg hoor, mannen die geen binnenvetters zijn. En ik ben d'r inderdaad eentje van. Ik doe dat niet alleen hier op de site, maar heb sowieso niet zo'n moeite met over gevoelens praten. En dat dat voor jou een beetje relativerend kan werken, kan ik me voorstellen. Met mij was het zo dat mijn ex mijn eerste serieuze relatie was, die dus dik vijf jaar geduurd heeft. Daarom heb ik het idee dat ik nu alles wat met liefde te maken heeft, automatisch aan haar koppel en dat maakt het ook niet echt makkelijk om los te laten, want het voelt dan een beetje alsof ik met haar ook de liefde loslaat. Maar ik ben niet zo'n typje dat z'n hele leven lang alleen wil zijn, integendeel, dus de liefde op zich wil ik niet loslaten. Desondanks was mijn ex ook geen grote praatster en er waren natuurlijk wel meer dingen die niet zo goed gingen tussen ons. Het is wat dat betreft ook voor mij wel relativerend om hier soms te lezen hoe het ook anders kan Glimlach.