Nou had hem lekker mooi niet gemaild, maar vanochtend kwam er weer een mail binnen van hem waarin hij zijn zorgen uitsprak, vraagtekens stelde...want hij is normaal gewend om snel een reactie van me te krijgen. Hij schreef wel dat hij zich ervan bewust is dat het hem niets meer aangaat, dat hij zich ook geen zorgen zou moeten maken, maar het toch niet kon laten...

Nou ik heb hem dus meteen teruggemaild, ik ben niet zo gemeen dat ik iemand in spanning (zorgen) laat. Ik heb hem eerlijk verteld wat er speelt. OOK, jaja, heb ik gezegd dat ik voorlopig geen contact wil met hem. Heel af en toe een mailtje oke, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het contact helemaal te verbreken, maar even terugtrekken, afstand bewaren.

Ik ben wel trots op mezelf dat ik dat heb gedaan, al vind ik het moeilijk, want ik mis hem zo. Hopelijk ga ik het volhouden, de komende dagen. Ik ben nu weer terug bij af, kijk niet ver vooruit, eerst zorgen dat ik het weekend door kom zonder hem te mailen en dan de vijf werkdagen! Als me dat lukt ben ik al een stukje verder.

IK MOET, IK MOET, want dit gaat niet zo langer. Ik besef dat het gewoon niet goed is voor mij om in dit stadium af te spreken, of gewoon contact te hebben.

Afspreken doe ik dus ook zeker niet. Althans niet de komende weken.

Wensen jullie me veel kracht toe?

Alvast bedankt.