Ken je die dagen? Dat je opstaat en je hoofd stoot. Je loopt naar de badkamer en stapt in een hoopje kots dat de kat voor je heeft neergelegd. Je hinkelt de badkamer in waar je gisteren een kastdeur hebt open laten staan en dus stoot je je hoofd. Het water blijkt koud want de boiler is stuk. Onprettig gedoucht kom je erachter dat er een knoop mist van je blouse. Eenmaal aangekleed ren je naar beneden want je moet opschieten. kut, lekke band.

tja, zo gaat het soms ook in het leven. maar troost je, het gaat altijd voorbij. en misschien dat ik je net een glimlachje heb kunnen geven met bovenstaand verhaal. Het komt goed, verlies niet je vertrouwen, je leven nu is niet de rest van je leven. Ik beloof het je.

Grtz,

L.

Tja, ik ken het, heb er een paar keer serieus aan gedacht, op weg naar mijn werk.
Ik ga rijden, rijden, rijden en ik zie wel waar ik terecht kom.
En net als Mrbean, bomen aan het bekijken of ik er tegenaan zal rijden......
Ook ik heb kinderen en dat heeft mij tegengehouden om het te doen, iedereen heeft toch een doel in het leven denk ik, of het nou kinderen zijn of je ouders, goede vrienden, je huisdieren, het maakt niet uit.
En niet te vergeten, je bent zelf belangrijk!!!
En er komen lichtpuntjes, die heb ik, en die krijg jij ook, het duurt misschien even maar ze komen echt!!!
Sterkte Letje

Je lichaam laat je weten dat je voor je lichaam moet zorgen. Het is een alarmsignaal. Vertroetel het, eet goed en gezond, drink voldoende, neem een warm bad, doe desnoods all dikke winterkledij aan, .....
Ik heb in sptember bijna non-stop een verkoudheid gehad en zelfs meerdere dagen geen stem. Mijn lichaam zei eenvoudig : zorg voor me en toen ik dat echt intensief ben gaan doen door bovendien ook mn negatieve gedachten te doen ophouden ging de verkoudheid als sneeuw voor de zon weg.

Oja en dat wegrijden tot de benzine op is.....dat is vluchten voor de realiteit.......klinkt hard maar is zo

Sterkte
diep

's Nachts kan alles nog veel harder aankomen dan overdag. Je ligt wakker, malen, je wil slapen, maar dat lukt niet door het gepieker. Ik heb zelf in zo'n periode last van de meeste nare dromen en voel me dan superkwetsbaar als ik wakker word in het holst van de nacht.
Er moet tijd overheengaan. Ik heb toen ik 25 was in een soortgelijke situatie gezeten en heb me een jaar lang verschrikkelijk gevoeld en het jaar daarna had ik het er ook nog moeilijk mee.
Ik heb even je blog gelezen en zag dat je vanaf je 15e een relatie gehad hebt met je ex. Dus naast het feit dat je gekwetst bent door hem, moet je ook ineens wennen aan een leven zonder partner.
Wees niet te streng voor je zelf door te vinden dat je er maar eens overheen moet zijn. Dat maakt het alleen maar erger omdat je ook nog jezelf straft. Probeer het er te laten zijn. Het is logisch dat je verdriet hebt en dat je tijd nodig hebt om eruit te komen.
Sommige mensen stappen in zo'n situatie meteen in een andere relatie omdat ze het te eng vinden om alleen te zijn. Jij kiest ervoor om de tijd te nemen om te rouwen. Zelf vind ik dat heel mooi omdat je daarna weet dat je het leven ook alleen aankan. Mij heeft dat heel veel kracht gegeven ook al ervaarde ik dat ook niet toen ik in die fase zat. Ik wilde gewoon dat het stopte, me weer 'normaal' voelen. Het gevecht tegen het verdriet levert nog veel meer verdriet op.
Laat het er zijn....het slijt.
Ik hoop dat je je weer wat beter voelt.

Bij mij slaan wanhoop en paniek ook altijd 's nachts toe. Ik weet niet of het komt omdat het donker is, en stil en koud, of dat het vooral is dat er op zo'n moment helemaal niets is wat je zou kunnen doen; de nacht is voor stress wat het weekend voor liefdesverdriet is. Geen enkele afleiding, je enige taak is in bed liggen, tja, dan heeft gepieker ineens vrij spel.

Ik probeer nachtelijke paniek zelf altijd tegen te gaan door me rekenschap te geven van mijn lijf. Zo comfortabel mogelijk liggen en heel bewust alles voelen: het matras onder mijn benen, het laken tegen mijn tenen, in welke houding gaan mijn vingers als ik mijn handen ontspan? Jezelf aanraken kan ook helpen, misschien. (Mensen zouden zichzelf vaker moeten knuffelen en strelen, vind ik. Kus jezelf uitgebreid, voor mijn part; je bent lief!)

Ik vind het bepaald geen raar idee, om zomaar een richting uit te willen rijden en te zien waar je langskomt. Het kan iets met vluchten te maken hebben, maar misschien is het juist wel een metafoor voor leven in het heden. Op het moment dat je rijdt om het rijden, reist om het reizen, doet het doel er ten slotte niet meer toe. Als je zegt: "elke keer als ik denk, en nu kan ik verder met mijn leven", dan klinkt dat in mijn oren alsof je je blik en je hoop volledig gericht hebt op de toekomst. Nou is dat niet zo gek, als je je nu zo beroerd voelt, maar voor mij werkt het beter om -ook als ik verdriet heb- naar geluk (of in ieder geval iets vredigs) in het moment zelf te zoeken. Als je altijd denkt "als dit-of-dat opgelost/gelukt is, dan kan ik verder" dan heb je inderdaad iets te vrezen van de man met de hamer. Maar jezelf zijn, op dit moment, daar kan geen tegenslag aan in de weg staan.

Gezonde dingen doen voor je lijf, zoals diep zegt, is supergoed advies. Ik zou eraan toe willen voegen: lichamelijk genot doet ook wonderen. Hoe zeer het ook tegen zit, je zintuigen doen het nog gewoon. Gebruik ze in je voordeel.

Hoi Anja,
Begrijp je gevoel volkomen, voel me zelf op dit moment ook zo,
Na een periode waarin het redelijk goed ging en ik ook dacht dat ik eindelijk een beetje verder met mijn leven kon gaan zonder continu aan mijn ex te denken, gebeuren er dan weer een paar dingen waardoor je meteen weer keihard naar beneden valt.
In mijn geval een ongelukje met een boormachine waardoor ik mijn halve duimnagel mis en een blunder bij een meisje wat ik erg leuk vond, maar door overmatig drankgebruik niet goed te woord kon staan, en daardoor uit het oog verloor.
Ik denk dat als je goed in je vel zit en gelukkig bent dat je 10 keer zoveel kunt hebben, maar in deze periode hoeft er maar het kleinste dingetje fout te gaan om je weer helemaal uit je doen te brengen.
Gisteren zag ik opeens de naam van mijn ex haar moeder op mijn mobiel staan, ik dacht dat ze mij gebeld had en was daar de hele dag weer van streek van, ging meteen denken "zou er wat met mijn ex aan de hand zijn ofzo", van alles ging er door mijn hoofd, belde haar gisteravond terug maar ze was in gesprek.
Achteraf mischien maar goed want realiseerde mij vandaag dat het geen oproep was geweest maar een melding uit mijn agenda dat ze jarig was vandaag.
Maar ik bedoel maar dat zo'n klein dingetje bij mij nog steeds een trigger overhaald waardoor ik comlpeet van slag ben.
De man met de hamer zoals jij hem noemt is bij mij weer keihard teruggekomen en soms voelt het inderdaad alsof het allemaal niet goed mag gaan.
Ik doe mijn werk, mijn sporten, praten met vrienden en familie, alles wat je behoord te doen in deze periode.
Maar het lijkt soms allemaal zo zinloos zonder iemand om het mee te delen en heb net als jij vaak de gedachte om mijn motor te pakken, mijn slaapzak achterop te binden en er gewoon maaar vandoor te gaan.
En alle pijn, verdriet, ellende achter me te laten.
Maar ik weet dat het ook niet werkt omdat je alles toch met je meeneemt, bovendien heb ik nog twee lieve dochters waar ik veel van hou en die ik wil blijven zien.
Dus blijf ik net als jij maar volhouden, ook al is het allemaal soms wat harder dan we hebben kunnen.
Er komt een tijd dat we wel weer alles aan kunnen en gelukkig zullen zijn.
Sterkte,
Roel.

Komt die man met de hamer net zo vaak als eerst? Meestal komt ie steeds minder vaak bij je, en met een steeds kleinere slaginstrument. Op een dag merk je dat je in je leven meer pieken dan dalen hebt.

Op zich vind ik het wel heel typisch dat ie juist komt terwijl je in bed ligt. In bed heb je geen afleiding, alleen maar jezelf, je gedachten en je gevoelens. Juist dan slaat hij zijn slag. Toch beter dat hij 's avonds komt als je niks belangrijks hebt dan dat hij je overdag het leven zuur maakt.

Jelle