Vandaag vroeg iemand me gewoon, hoe ging het dan toen je het ontdekte? Ik vertelde hij wilde niet praten. Dus ik belde haar. Zij kwam.
Hij vroeg: Werd je kwaad en wat deed je toen je haar aan zag komen? Ik zei huilen, heel hard huilen en ze pakte me beet wilde me vasthouden...ik vroeg haar me los te laten.

Later toen ze loog dat er niets was tussen hun en ik weer huilde, trok ze ruw mijn kin haar kant op en zei: kijk me aan als je met me praat....en ik vertelde verder hoe het ging.

Hij was even stil en zei ik zie veel lagen, weer was hij stil en vroeg me waarom huilde je toen je haar zag, waarom werd je niet kwaad, waarom liet je je pijn en zwakte zien aan degene, die je grootste tegenstander vijand of belager was op dat moment.

Ik weet het niet, zei ik ......hij zei je herhaalt een vreemd conflict......misschien iets van vroeger en ineens realiseerde ik me hoe raar het was.......

Voel me vandaag raar en begrijp nog steeds geen flikker van de hele situatie. Ik roep waar heb ik al die pijn aan verdiend en heeft hij geen enkel moment iets gevoeld? Hij is en was er niet mee bezig en denkt er niet over na. Voor hem is het allamaal makkelijk, maar ze zeggen wat je willens en wetens doet, krijg je terug op je brood.

Is dat zo waarom wordt hij niet geplaagd door pijn en gedachtes, waarom ik, wat heb ik gedaan dat ik echt zoveel pech op mijn weg krijg. En zij willens en wetens iets stuk maken en het blijft ze maar voor de wind gaan, wanneer komt boontje om zijn loontje. Waarom wordt ik gestraft...en waarvoor? Zo voelt het haast, comprendes?

Na zo lange tijd nog zoveel pijn, na zo lange tijd er niet bijkomen. Zou het zijn dat niemand hem kan bereiken en ik dat zo hard geprobeerd heb en eigenlijk vier jaar met iets heb samengewoond, waarvan ik niet weet wat het is. Is hij echt lief? Schizo, kan het dat hij op een dag moord? Is er iets dat me behoedt?
Zo niet waarom, buiten mijn wellicht soms onhandige keuzes, moet ik zo lijden? Ik kan niet eens uitleggen wat ik vond bij hem en waarom ik zo van hem hou. Hij... die me pijn deed al tijdens en zeker na de relatie.

Iedere keer the poundering thoughts: Welke vrouw accepteert een man die niet communiatief is, een man die weigert te praten en de langste gesprekken die je met hem kan hebben duren 3 zinnen. Ja drie hele volzinnen. Tuurlijk ik trok eraan en kreeg er dan soms vijf ...Maar welke vrouw kan dat, wat houdt hen bijeen, wat hield mij bij hem? Ik wilde n engel redden, dat zat erin , eens in het begin sliep hij en echt hij leek te stralen als een engel.

Maar zo gesloten en zo verrot geblowed als hij is snap ik zijn grote verandering niet want bij mij kon niets, bij haar alles. Hij heeft dat mij nooit kunnen of willen uitleggen.
De vernedering voor mij van hoe het uiging, het gevoel ik wil jullie die pijn zien hebben die jullie me aandeden en de pijn die ik nog dagelijks voel, want ik snap er nog steeds geen flikker van en immers zeggen ze

What goes around comes aroud.....

Als dat bij mij zou werken, dan was ik nu getrouwd, rijk, beroemd geliefd etc.....al die shit waar ik me gdoorheen geknokt heb al voor hem en als toetje kwam deze pijnlijke ervaring. Ik weet dat ik in mijn leven dingen heb gekozen, die misschien minder handig waren maar ik heb nooit iemand pijn gedaan en al zoveel pijn gehad. Je hebt ook iets van geluk en dat is me wel opvallend vaak niet gegeven, and it beats me why? Als ik een bitch was okee....... Maar nee.

So where are my happy times.....

EEffie