Online gebruikers
- NaKrutkABync
Tranen
Een maand geleden leek alles nog prachtig, veelbelovend.
En nu? Tranen, heel veel.
Een vriendinnengroep die door onnozele ruzies in elkaar stort.
Meiden waar ik het afgelopen jaar zoveel aan heb gehad.
Zelfvertrouwen toch weer aangetast, en hoe.
Geen idee welke kant ik op moet.
Over 2 weken is het al een jaar geleden, een heel jaar.
Van het weekend een reactie van Looneytuna op één van m'n vorige blogs nog eens doorgelezen.
Daarin schreef ze, Het komt goed, verlies niet je vertrouwen, je leven nu is niet de rest van je leven. Ik beloof het je.. Daar probeer ik dan maar aan vast te houden.
En toch merk ik steeds weer wat de schade is van 10 jaar in een vertrouwde omgeving leven, 10 jaar lief en leed delen met 1 persoon waar leeftijdgenoten van de ene naar de andere hobbelden, 10 jaar weinig andere sociale contacten, me weg cijferen voor iemand anders.
Aan de ene kant denk ik, wat doe ik moeilijk, praat eens met mannen als je toch in de kroeg bent. Aan de andere kant, voelt het gewoon niet meer goed. Geforceerd, zo niet-vertrouwd.
Vandaag op het werk kwam er weer een opmerking voorbij, over iemand die alles voor elkaar had. Lieve man, kinderen, beesten. Dus als je dat hebt, heb je alles voor elkaar???
En vrijdag m'n oude buurman gesproken bij de supermarkt. Hij mistte ons als buren.
Hij heeft waarschijnlijk geen idee van hoe, wat en waarom en ik had ook geen zin om het uit te leggen.
Ik mis m'n oude leven soms zo. Hem minder, maar het vertrouwen in de toekomst, in mezelf. Het ergens misschien zelfs wel naieve. Dat mis ik. Het gevoel dat ik de boze buitenwereld in geschopt ben. Feels like I'm drowning.
Isn't it strange
that the stars don't shine nomore now since you're gone
Isn't it strange
that we can't look back and see just what went wrong
I wanna know now where we are
should I pretend and let things be
yeah knowing what you've done
could you come face to face with me
Isn't it strange
that you told me one thing, suddenly changed your mind
Isn't it strange
that you'd call me, for me, turn away and leave me behind
now it feels like i'm drowning
feels like i'm drowning without you
I know the feeling
'cause I felt this all before
I hope you don't feel just like me
I hope you don't feel just like me
I hope you don't feel just like me
I hope you're happy
isn't it strange
that the world seems to turn away when i try to explain
why is it so strange
that two can be as one yet not the same
and it feels like i'm drowning
feels like i'm drowning without you
I know the feeling
'cause I felt this all before
and it feels like i'm dying
feels like i'm dying now i know the truth
I hope you don't feel just like me
I hope you don't feel just like me
I hope you don't feel just like me
I hope you're happy
don't feel just like me
I hope you don't feel just like me
I hope you don't feel just like me
I hope you're happy
don't feel just like me
I hope you don't feel just like me
f*ck I hope you feel much worse then me
maybe not so happy
not so happy yeah
not so happy yeah
not so happy yeah
welcome to my world
not so happy yeah
not so happy yeah
not so happy yeah
- anja26's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van anja26
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@Anja26
Ken het, stemmingswisselingen, de ene keer heel sterk en de andere keer heel verdrietig.
Als ik om me heen kijk zie ik veel hechte gezinnen en ik dacht ooit dat ik daar ook bij hoorde; een man, kinderen, huisdieren, dus huisje, boompje, beestje. Ik dacht dat dit nooit over kon gaan."Echte liefde" en dat bijna 25 jaar..... We worden zo mooi met onze neuzen op de feiten gedrukt, en dat doet pijn.
Dus ik laat net als jij, de tranen af en toe maar stromen....
De schade is aangericht en we hebben er maar mee om te gaan! Moeilijk hoor.
Maar inderdaad, hou je maar vast aan de woorden van Looneytuna, het komt goed!!!
Letje
@Letje
Dank je wel voor je reactie. Aan de ene kant heel vervelend voor jou, aan de andere kant fijn om te weten dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt.
Het zal ooit wel goed komen, maar het voelt nu zo fout.
Vriendinnen die elkaar de hersens in willen slaan. Die liegen, ook tegen mij kwam ik vandaag achter.
Echt, mijn vertrouwen in de mens zit even onder het 0-punt.
Heb één keer in de week therapie, was vanmiddag.
In een groep. Vanmiddag nam 1 jongen afscheid.
Voor iedereen had hij een persoonlijke boodschap.
Voor mij had hij geschreven, Ik hoop dat je je weg hier zult vinden en thuis weer de liefde van je leven. Je verdient het.
Zo, dat hakte erin. Hij sloeg de spijker op z'n kop. Het voelt allemaal niet zo.
Alles heeft een reden? Wil iemand die me dan alsjeblieft eerst vertellen?
Soms wil ik gillend wegrennen, helpt niet, weet ik.
De waarheid is soms knetterhard en daarom hoop ik van harte dat mijn leven nu niet de rest van mijn leven is. Dat ga ik niet volhouden. Vooral die stemmingswisselingen maken het soms zo verwarrend.
Anja
Voor jou
In die donkere nacht,vind je toch weer die kracht
de kracht zal in jou gaan stromen,
en langzaam zal de ochtend weer komen.
Dan zal ook de zon gaan schijnen.
En alle donkere gedachten verdwijnen.
Met als resultaat
dat je weer sterker in t leven staat.
take care
alles komt goed,maar heeft zijn tijd nodig
oew
ik vind dat een heerlijk uit-nummer. die opbouw en dan dat lekkere venijnige staartje:
NOT SO HAPPY YEAH!
Verder is het ontzettend kloten als je leven afbrokkelt en je kunt er niets aan doen. Dat heeft een aantal mensen hier meegemaakt en dat is eng.
Toch heb ik het idee dat je het beter maar kunt laten gebeuren zonder al teveel verzet. Het mooie van een afgebrande vlakte is dat er ontzettend veel licht op valt en er weer moois op kan groeien. Blijf gewoon vertrouwen houden. Komt allemaal goed (oh dat had ik al gezegd
) Sterkte meis.
@Looney
Leuk is ie he?
F*ck, I hope you feel much worse then me...
Niet dat ik dat iemand toewens maar soms zou ik willen dat hij 1 minuut even meemaakt waar ik me soms nog steeds bevind. Tussen me zo pietepeuterig klein voelen en de sterkte vrouw op aarde. En op zo'n klein moment weten hoe het voelt als de wereld je toelacht. Maar hoe daar dan weer te komen...
Is bij mij nog zo afhankelijk van anderen.
Heb je uitgenodigd als buddy, ervaar veel steun aan je antwoorden.
Dank je wel!
Liefs Anja
Graag gedaan
en gezellig, buddies