Vrijdag was het 3 maanden uit. 3 maanden geleden dat ik van haar moest horen dat je vreemd was gegaan. 8 maanden hadden we een intense relatie. Een vriendin van mij vertelde dat ze haar vriend bijna elke dag wel belde. Lachend vertelde ik haar dat ik jou bijna elke dag zag. Ondanks dat we 3 uur treinen bij elkaar vandaan woonden. Bellen... dat deden we wel 10 keer per dag. En nooit waren we uitgepraat. Er was ook altijd wel iets te vertellen...
En dan nog msn eigenlijk gewoon de hele dag, terwijl jij eigenlijk moest werken en ik eigenlijk solliciteren.
Maar jij werkte ook, dat kon nog wel tussendoor en ik geloof dat ik nooit zoveel heb gesolliciteerd als in die periode
Lieve lieve... alles klopte aan ons. We hadden alletwee al zoveel relaties gehad. We waren het alletwee zat. Even rust. Maar toen kwam ik jou tegen en jij mij. Dit was geen toeval meer. Het was maar 1 avond.
Pas een half jaar later zag ik je weer. En hoe ik me ook voorgenomen had om me niet het hoofd op hol te laten brengen... het 'kwaad' was al geschied toen ik je zag. Ik heb je ontweken. De hele avond. Ik wilde niet verliefd worden. Maar het mocht niet baten.
Het was echt... zo ongelooflijk hoe snel we de diepte ingingen. Nog voordat we met elkaar hadden gezoend... wisten we alles al van elkaar. We dachten over alles hetzelfde. Nee, dat was niet zomaar de verliefdheid, want dat is steeds zo geweest.
Heerlijk om met iemand samen te zijn die net zo naar de mensen kan kijken als ik. Samen zwijgen, samen praten, samen lachen, samen huilen. Ik was er van overtuigd dat ik het voor jou moest zijn en jij voor mij. Jij gaf me weer vertrouwen in waar ik niet meer in geloofde. Je hebt het zwaar gehad, maar het is je gelukt op helemaal jouw manier. Je drong tot me door en ik heb je verteld over datgene waar ik al vier jaar alleen mee rond liep: mijn pijn.
Mensen om me heen kennen mijn verhaal wel, maar nadat ze het hebben gehoord willen ze er niet meer over praten. Het is niet voor te stellen te leven met pijn. Altijd. Ik heb jou ook geprobeerd er buiten te houden, maar dat pikte je niet. Je vroeg door, las berichten van mijn lotgenoten en zocht informatie. Je drong tot me door. Ik vond het eng, maar tegelijkertijd was ik zo overtuigd van jouw liefde voor mij. Jij hield niet op bij wat ik bereid was te laten zien. Je wilde me helemaal. En je kreeg me helemaal.
Maar nu...

Ik kan het maar niet begrijpen. Je was zo lief, zo sociaal. Je ging voor me, dat weet ik zeker. Op mijn verjaardag kreeg ik van jou zo'n mooi cadeau: samen ringen laten ontwerpen voor ons. Weer was er heel even de angst om er voor te gaan. Ik wist het zeker.. bij jou wilde ik blijven. Twijfelde niet aan mijn gevoel. Maar ringen was best een stap. Maar ik vond het zo passen bij ons. Ringen.... en dan helemaal onze eigen unieke ringen.
Maar die ringen zijn er nooit gekomen.
Je zoende met een ander. En je hebt het mij niet verteld. Ik hoorde het van haar. Op valentijnsdag. Vanaf dat moment ben je nooit meer geweest wie ik dacht dat je was. Je was toch die man waarbij alles klopte? We hebben alletwee unieke toekomstplannen. Jij met jouw opleiding waar we de rest van ons leven voor krom moeten liggen en ik met mijn opleiding; twee jaar in een ander land. Maar we hadden het toch voor elkaar. Zoveel vertrouwen en het klopte precies. Jij zou in mijn huisje zodat je dicht bij je opleiding zou wonen. In de weekenden zouden we samen zijn. Reizen zijn we wel gewend immers We hebben elkaar overal al ontmoet.
Lieve lieve... hoe kan het nou toch .. wat is er misgegaan? Ineens moet er kortsluiting zijn ontstaan bij jou. Zoenen.. dat kon ik je wel vergeven. Maar dat je het me niet vertelde.... hoe kun je! Maar ik hoefde er niet eens over na te denken of ik met je verder wilde; je koos voor haar.
Dat is nu 3 maanden geleden. Hoe vaak heb ik niet al gehoord 'vergeet hem'. Maar waar zit die knop?
Ik zit inmiddels in het buitenland. Jij in mijn stad in NL. Alles is gegaan zoals we hadden voorspeld; jij bent (bijna) door de zware selectie heen, bij mij is alles voor elkaar voor mijn vervolgopleiding. Alles is rond, maar wij zijn niet meer bij elkaar.
En ik kan het maar niet begrijpen. Wat wij hadden ging zo diep, dat is voor anderen niet te begrijpen. Waarom wil je niet meer? Ik weet zeker dat je bij haar niet gevonden hebt wat je zocht. Je zoekt diepte, die kan zij je niet geven.
Weet je wat me het meeste pijn doet? Hoe zij over jou praat als jij er niet bij bent. Ze gelooft er niet in dat je door de selectie komt! Maar zie; ik had gelijk! Je bent er bijna door! En hoe ze om andere mannen heen hangt. Hoe ze letterlijk zegt; ik kijk lekker om me heen. Ze maakt me gek! Zij heeft jou en ze weet niet ineens hoe ze je respectvol moet behandelen.
Ik mis je zo!
Elke dag... elk uur en het lijkt wel of het steeds meer wordt.

We hebben dezelfde vrienden. Maar ze willen er niet over praten. Ik wil ze ook niet het gevoel geven dat ze moeten kiezen. Dat hoeven ze niet. Ik ben er toch nooit. Maar het doet me pijn... ik kan niet over jou praten.. waar moet ik dan mijn verhaal kwijt?
Ik woon nu niet meer in NL. Een betere timing was er niet. Ik word niet meer geconfronteerd met 'ons' huis, 'ons' leven. Maar niets is minder waar. Hier een nieuw leven, dat is waar. Nieuw huis. Nieuwe bezigheden. Maar ik kan je niet vergeten. Overdag/ 's nachts... je spookt door mijn hoofd. Systematisch probeer ik onze dingen die we samen hebben gedaan over te doen met andere mensen. Spectaculairder om de herinnering aan jou te overschrijven. Maar hoewel ik steeds minder 'zichtbare' herinneringen heb aan jou.. je lijkt er steeds meer te zijn in mijn hoofd.

Over twee weken zie ik je weer. Voor het eerst. Ik kijk er naar uit en ik zie er tegenop. Zij is erbij. En ze zal het niet nalaten mij in te wrijven dat ze jou heeft. Een heel weekend moet ik dag en nacht tegen jullie aankijken. Ik wilde niet gaan, maar ik ga al jaren. En ik zal er toch een keer doorheen moeten....

Maar waarom? Waarom verkies je haar boven de diepgang van onze relatie? Boven ons alles? Alles wat klopte alles van ons. Wij samen. We kregen nooit genoeg van elkaar. Waarom voel ik zo'n immens verdriet. Ik weet dat je me niet verdiend. Je sloeg ineens om en laat niets meer van je horen. Geen uitleg, niets. Ik mis je... zit met zoveel vragen...
Alsjeblieft...

Ik weet niet eens of ik je terug wil eigenlijk. Ja natuurlijk wil ik je terug. Ik weet het wel zeker, maar je hebt me zo ontzettend vuil behandeld. Zo ineens sloeg je om. Ik weet dat ik beter zou moeten weten. Ik weet dat ik je moet vergeten. Ik wil het liefst nooit meer aan je hoeven denken. Niet weten dat ik je ontmoet heb. Maar hoe moet dat? Waar zit die knop? Ik WEET dat ik het allemaal achter me zou moeten laten. Maar het lukt niet. En over twee weken zie ik je weer. In vredesnaam laat me zo slim zijn om er niet weer voor te vallen...

Weet je .. er zijn er twee van jou. 1 goede en 1 slechte, die ik het mogen leren kennen sinds het uit is... Mag ik alsjeblieft de mijne weer terug?