Kreeg dus een smsje terug vanavond dat ie me een paar dingen moest
vertellen en proberen uit te leggen en dat ie (weer!!) een e-mail
ging fabriceren.

Ik belde hem op om te zeggen dat ik niet meer gediend ben van
contact via mail, omdat dat alleen maar meer vragen bij mij oproept.
Hij wilde wat zeggen maar hij durfde het niet omdat ie bang was voor
mijn reactie. Ik heb het er echt uitgetrokken: hij is dus met dat
meisje van die mails naar bed geweest!!

Vreemd genoeg bleef ik hier nog rustig onder, ja het is nu eenmaal uit
en hij hoeft dat soort dingen helemaal niet aan mij te vertellen.
Ik begreep het doel ook niet van die mededeling die hij zo nodig wilde
vertellen maar niet wist hoe. Hij heeft dus vier dagen met dat kind
doorgebracht in zijn nieuwe huis en van het een kwam het ander.

Nadat ik van de eerste schok was bekomen kwam het ene cliché na het
andere...Ik weet nu pas wat ik mis en ik hou meer van je dan drie weken
geleden. Dat had ik anders nooit uit kunnen vinden als we niet uit
elkaar waren geweest. Hij had geen spijt dat hij het uit heeft gemaakt
maar wel de manier waarop. Terwijl ik nog steeds in de veronderstelling
ben dat uiteindelijk ok de knoop heb doorgehakt door hem twee weken
geleden te bellen.

Uiteindelijk hebben we een goed gesprek gehad, weer onze hele relatie
geanalyseerd van begin tot eind.

Misschien dat jullie (en ikzelf als het allemaal bezonken is) het erg
stom vinden maar ik heb as vrijdag met hem afgesproken. We gaan ergens
uit eten.

Hij vroeg me ook wat mijn gevoelens voor hem waren, ik heb gezegd dat ik
nog wel van hem houd maar dat het houden van anders is geworden. Ik vroeg
uiteindelijk of ie me terugwilde en toen zei hij dat ie het niet zou
kunnen begrijpen als ik hem terug zou nemen na alles wat ie vandaag
heeft verteld. Ik moet jullie eerlijk vertellen dat ik het ook allemaal
niet meer weet. Ergens staat weer een deurtje open, maar aan de andere
kant weet ik niet of ik hem wel genoeg zou vertrouwen om er weer opnieuw
aan te beginnen. Ik heb dit nog nooit meegemaakt! Waarom vond ie dat ie
eerlijk moest zijn over dat meisje? Hij is aan mij geen verantwoording
meer verplicht.

Ik ben nu best wel in de war, ik voel eigenlijk niks. Geen woede, geen
blijheid, geen verdriet ik weet gewoon niet wat ik ervan moet denken.
Misschien moet ik het op me in laten werken. Ik zou graag van jullie
weten wat jullie hier nou van denken?