Lief mens toch...

Het doet al pijn om het te lezen. Laat staan dat je dat moet doormaken. Hij is wel heel erg duidelijk nu. Ik kan me goed voorstellen je pijn dat hij nu toch weer terugswitcht naar de vrouwen. Dat iemand zo laat als hij nog de behoefte voelt om zo te experimenteren en ontdekken.

Spirituele liefde lijkt mij zo vreselijk veel meer waard dan fysieke liefde. Daarmee doet hij zichzelf dan ook tekort. Niet dat die realisatie iets afdoet van jouw gevoel van vernedering...

Het enige dat ik nog wel moet zeggen is dat ik het herhalen van de boodschap ken. Dat heb ik ook gedaan richting mijn ex. ook uit verantwoordelijkheidsbesef, zodat hij niet tevergeefs op me zou zitten wachten.

Je bent doorgegaan met je leven en hebt veel voor jezelf gedaan en ws ook aan jezelf verbeterd. Dat is bewonderenswaardig en zeker niet voor niets. Maar ik merk wel steeds aan je dat laatste restje overtuiging, dat laatste restje hoop dat het nog wel weer goed komt.

Zelfs als dat toch zo zal blijken te zijn, is het denk ik wel noodzakelijk dat ook jij dat laatste restje hoop loslaat. Ik zeg dit heel eerlijk, tot voor kort heeft mijn ex me altijd het gevoel gegeven dat er wat hem betreft nog een weg terug was. En op de een of andere manier maakte het dat voor mij ook veilig om afstand van hem te nemen. Na zijn laatste actie, waarin hij aangaf dat hij er nu ook klaar mee was, kom ik pas helemaal toe aan het besef dat het over is. Het is raar hoe dat werkt, maar wel waar.

Als laatste een hart onder de riem, het feit dat hij aangeeft zich niet fysiek tot je aangetrokken te voelen zegt niets over jou, dus don't you dare aan jezelf te gaan twijfelen. Vergeet ook niet dat je zelf ook al een heel stuk hebt afgelegd op je eigen benen, dat je misschien veel verder bent in jouw verwerkingsproces dan het nu voelt, dat je zelf ook een tijdje geleden schreef de persoon die hij nu was niet meer zo aantrekkelijk te vinden als de persoon die samen met jou in een relatie zat.

Verder kan ik me alleen maar aansluiten bij femmie. Wees lief voor jezelf door streng voor jezelf te zijn. Geen contact meer, niet weer de vlam der verleiding invliegen en erachter komen dat het pijn doet.

Heel veel sterkte.

Boa

ja wat femmie zegt daar ben ik het ook mee ens het is echt soms door bijten mar daardoor worden de dingen later weer steeds makkelijker.

Heel veel dank voor jullie troostpost! Soms lijkt het dat ik gek geworden ben zoals ik de dingen ervaar en het helpt jullie meelevende berichtjes te lezen.

Ik ben er inmiddels wel achter waarom ik nu zo overstuur ben. Het is omdat ik toch een sprankje hoop had. Hij zei me steeds dat als er al een vrouw voor hem was, dat ik dat zou zijn, maar dat hij "alleen"" zijn homo-kant moest onderzoeken. Zo was er toch nog ruimte voor mijn hij-komt-heus-terug-fantasien.

Steeds weer moet ik denken aan het dramatische ongeluk dat ik een jaar of vijf heb gekregen. Toen ik in het ziekenhuis kwam, gaven artsen me nog hooguitt een halfuurtje en D heeft toen afscheid van mij moeten nemen. Ik ben een tijdlang in leven gehouden met machines, maar ik heb toen zo ongelooflijk hard gevochten dat ik het heb overleefd. Niemand kon het geloven. Ik soms zelf ook niet, hoor. En terwijl de artsen dachten dat ik voor altijd invalide zou blijven, kon ik na een week alweer lopen. Na nog een paar maanden was ik zelfs weer kerngezond. Heb er werkelijk niets aan overgehouden... Ik had een onwaarschijnlijke drang om te overleven. Wat me toen steeds vooral kracht heeft gegeven was de gedachte dat ik nog veel langer gelukkig wilde zijn met D. De tranen schieten me steeds in de ogen als ik denk aan het moment dat ik bijkwam en dat D dolgelukkig en stralend naar mijn bed holde omdat ik leefde :'-( Ons huis van onder tot boven versierd toen ik thuis kwam.

Na de breuk heb ik een therapeut opgezocht omdat het allemaal meer was dan ik kon dragen. De breuk had ook oude wonden opengehaald en dat maakte het extra zwaar. Ze schatte in dat het zeker anderhalf jaar zou duren voordat ik alles weer op de rails had. Ik heb zo hard mijn best gedaan. Ik wilde ook zo graag veranderen, omdat ik zelf soms ook moe werd van hoe het in mijn hoofd ging, het gebrek aan zelfvertrouwen. De therapeut vindt me nu "the queen of coping", omdat ik er veel sneller dan gedacht in ben geslaagd om een oud trauma te verwerken en gedachtepatronen aan te passen. Vorige week heb ik het laatste gesprek gehad. Ik vond het een enorm succes voor mezelf. Ik durf het bijna niet voor mezelf toe te geven, maar ergens hoopte ik dat D tot inkeer zou komen als hij de verbeterde Amelie zou zien... Nu nog leuker. Net als bij het ongeluk gaf dat me de kracht om keihard met mezelf aan de slag te gaan. Iets wat ik hem nooit heb gezegd natuurlijk. Hij raakte me toen hij gisteren aan de telefoon zei dat hij zoveel bewondering heeft voor hoe ik de draad heb opgepakt. Dat hij me een prachtige, zelfverzekerde, sterke vrouw vindt nu. Alleen... daarmee komt hij niet terug. Dat realiseerde ik mij vannacht heel goed. Moeilijk!

Dat van die spirituele en fysieke liefde snap ik niet. Hij vindt me mooi wel), maar van lichamelijke liefde is volgens hem geen sprake meer. (?) Het helpt een beetje om te bedenken dat door het een boven het ander te stellen, zichzelf te kort doet.

Daar zit ik nu. Met mijn leuke nieuwe ik Met een verlangen naar iemand die aardse zaken ineens het allerbelangrijkste vindt.

Hoi A,
Ik volg jullie al een tijdje, maar post zelden omdat mijn vriend en ik weer bij elkaar zijn en ik me een klein beetje indringer voel.... Evengoed herinner ik me het verdriet van toen (6 weken uit elkaar geweest) en van daarvoor met andere exen....

Je raakt me!
Ik ken jou en je ex niet, maar a.d.h. van jouw verhalen concludeer ik dat je ex wel degelijk heel veel van jou houdt, maar simpelweg niet kiest voor een relatie met jou.
Dat is heel pijnlijk omdat jij (tot voor kort) die hoop wel had/hebt.
Maar probeer jezelf niet naar beneden te halen.
Wat fantastisch dat hij zoveel van je houdt (al heb je daar misschien voor nu niet zoveel aan, ik hoop dat je dat voor de toekomst heel goed onthoudt!).

Je hebt liefde en je hebt intimiteit. Het meest perfecte is natuurlijk een combinatie tussen beiden. Het kiezen voor die combi is deels afhankelijk van liefde, en ook aantrekkingskracht (uiteraard zou ik bijna willen zeggen), maar ook deels een keuze: toen ik 16 was ben ik geweldige mannen tegengekomen (bedacht ik me achteraf) maar was (natuurlijk) niet klaar voor een keuze in liefde.

Voor je ex heeft het te maken met zijn geaardheid of in elk geval het twijfelen/experimenteren ermee. Daardoor kan hij nu onmogelijk kiezen voor een relatie. En al helemaal niet voor jou: degene die hij al zoveel pijn heeft gedaan, en met wie hij al deze verwarrende tijden door heeft gemaakt. De kans is denk ik ook klein dat hij die keuze voor jou in de toekomst zal maken, zelfs als hij weer voor vrouwen zal kiezen.

Maar dat zegt nog steeds niets over zijn (grote) liefde voor jou. Ik kan helaas niet anders zeggen dat je superveel pech hebt in deze. Ik denk niet dat hij een slecht mens is. Ik denk dat hij van je houdt maar voor intimiteit nu en wellicht voortaan voor anderen kiest. Is een soort lot/keuze en heeft NIETS met jou als leuk mens te maken.

Evengoed begrijp ik je wanhoop/teleurstelling/verdriet/hoop etc. noem maar op. En je bent zo sterk (geworden). Ik vind je leuk en stoer, nu nog meer (maar twijfel niet aan mijn geaardheid ).

Heel veel succes/sterkte en kracht!!!!!!!
Je verdient het en post vooral als je je k voelt!

Deze diep ellendige dag is nu bijna om. Femmie, Boa, Panic, Elftown, Lis, Freespirit en Frederique: jullie hebben geweldige EHBO geleverd.Stuk voor stuk lieve, opbeurende en opbouwende berichten. Bedankt allemaal!!!