Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Verlaten
Tja, en daar zit ik dan weer even, even gaan mijn gedachten niet anders dan over jou. Na anderhalf jaar nog steeds geen dag uit mijn hoofd. Vertel me waarom? wat heb jij met mij gedaan dat ik nog steeds zo om je geef, misschien zelfs van je hou. Mijn maatje mis, al wil ik het niet laten merken. Je was mijn alles. Mijn zonnetje. Mijn donderwolk, wat oh wat kon je boos zijn, hard, genadeloos beledigend. Maar ook zo vreselijk lief. Ik haatte je moeheid, nu slaap ik zoveel. Ik haatte je onafhankelijkheid, nu durf ik amper iemand bij me te laten komen. Ik blijf met de gedachte rondlopen; had ik je nu maar ontmoet, dan hadden we het zo anders kunnen doen...maar er is geen nieuwe kans. Nooit zal ik meer tegen je aan liggen, kunnen praten en mezelf kunnen zijn, maar ook zoveel alleen moeten doen en me best moeten doen om mijn mindere kant te laten zien, want dat vond je maar veel te zwaar en te moeilijk.
Ik weet dat ik zoveel beter kan krijgen, want mijn leven nu is zoveel beter dan ik me kon wensen met jou. tis goed nu, maar jij, wat zou ik je graag willen zien en willen voelen dat je niks meer bent voor mij. Je blijft me achtervolgen. Je hebt zoveel in me kapot gemaakt, en nog gun ik je de kans om mijn leven te blijven beheersen... Dom, dom, dom...
De herinneringen is het enige wat ons nog bind, maar wanneer ga ik inzien dat het helemaal niet zo leuk was allemaal...waarom liggen mijn verstand en gevoel na anderhalf jaar nog steeds zo ver van elkaar...
Ik wil je laten gaan, maar je blijft in de wachtstand...
Wanneer verlaat je mijn hoofd eens voor een langere tijd dan een dag?
- Voorbijgegaan's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Hey meid
Wat hij gedaan heeft om na zo lange tijd nog in jouw hoofd te zitten? Hij op zich misschien niets, maar je zag hem wel heel graag en daarom dat je hem zo moeilijk in je hoofd kunt lossen.
Zoals ik lees, kon je niet altijd jezelf zijn bij hem en dat is toch een grote voorwaarde om gelukkig te worden met een ander. Je weet het zelf ook, dat je beter kunt krijgen en je zegt dat je leven nu zoveel beter is dan met hem. Het is al heel goed dat je tot die conclusie gekomen bent! Ben je er zeker van dat je hem mist of eerder iemand om je leven mee te delen? De warmte, de genegenheid, ... die vindt je ook nog wel bij een ander, iemand die beter bij jou past!
Wat een groot nadeel is als iemand plots uit je leven verdwenen is (ongewild) en je hebt die persoon al lang niet meer gezien, is dat je iemand gaat idealiseren.
Ga er op uit, leer wat andere mensen kennen, zoek voldoende afleiding zodat je niet steeds de kans hebt om aan hem te denken, ... Probeer je leven niet op wachtstand te laten, want daar heb je niets aan! Schrijf op wat niet goed aan hem was, ... misschien dat dat wat helpt.
Dikke knuffel!
O, zie nu ook je volgende post: niet contacteren! Wat heb je eraan? Weet je hoe het ondertussen met hem is, misschien is hij al vrolijk verder gegaan, dat wil je toch niet horen? Als je hem nu weer hoort, ... ben je weer verder af. Probeer sterk te zijn, schrijf hier maar van je af!
voorbijgegaan
Jou verhaal is voor mij niet alleen zo herkenbaar maar ook zo voelbaar.
Na 4 jaar is mijn relatie stuk gegaan. Mede door zijn ex.
Het is nu al bijna een jaar maar het doet nog steeds o zo n pijn. Ik heb ondertussen al een vrolijkheids masker opgedaan zodat iedereen met mij een beetje kan lachen en niet afstandelijk van mij wordt door mijn verdriet. Als ik alleen ben en de masker af doe dan zie ik een gebroken door verdriet geteerde vrouw.
De herinneringen draait steeds maar in mijn hoofd als filmfragmenten. En hoewel het over en uit is blijft het hij bij mij in de wachtstand....
Waarom? Waarvoor? Hoe kan dit? Waarom hou ik mezelf tegen om te leven? Waarom kan ik niet meer leven en van de kleine dingen meer genieten. Ik was altijd zo n tevreden vrouw. Waar moet ik mezelf zoeken en terug vinden?
Een paar maanden na mijn gebroken relatie heb ik profesionele hulp gezocht. Veel gesproken en geprobeert weer mezelf op te rapen en
door te gaan met het leven. Ja ik adem, eet en drink beter maar mijn gevoel is verdooft.
De therapeut zei: zie de liefde die je je ex vriend gegeven heb als een kado. Okay ik heb hem dan als kado gegeven.Maar dit wilde ik niet. Ik wilde dat hij waardering en respectvol mee om moest gaan en een goed plek voor mijn kado zou vinden en neerzetten. En als mijn kado niet goed genoeg voor hem was waarom dan 4 jaar lang er gebruik van maken en dan als een waardeloos object weggedaan.
Ach ja ik moet het noodlot maar accepteren hoe moeilijk het ook is. Als maar door blijven ademen en doorgaan met leven. Zoals de therapeut het zei het is een relatie die gestopt is niet je leven.
Inderdaad dit zeg ik keer op keer tegen mezelf maar o wat zou ik een dankbaar persoon worden als mijn gebeden verhoort zou worden. Ik wil alleen maar een beetje geluk voelen.
Dat ik s ochtends gewoon wakker kan worden, en weer of geen weer, ik ga voor het leven gevoel weer krijgen. Rust en vrede met mezelf en in mezelf voelen en dit willen uitstralen en misschien dit weer kunnen geven aan anderen.
Lammetje
@lammetje
Jij beschrijft iets ongelooflijk herkenbaars! Ik wil ook zo graag me weer wat gelukkiger voelen maar het wil gewoon nog niet, ik vind er gewoon niets aan zonder hem, zo stom ik weet dat het overgaat en iedereen om me heen wil het ook graag voor me maar ik kan gewoon niet zo snel..
Eef
mooi
Wat heb je dat mooi opgeschreven! Ik denk dat heel veel mensen zich hierin herkennen. Toch hoop ik dat ik na anderhalf jaar niet meer elke dag aan hem hoef te denken.