Sinds mijn vorige blog is weer het een en ander gebeurd. Na 1,5 week geen contact met hem te hebben gehad toch zelf contact gezocht om te praten hoe we nu verder zouden gaan. Afgesproken om afgelopen zondag te praten. Zaterdagavond naar de kroeg geweest bij hem in de stad (toch in de hoop om hem te zien, fout ik weet het) helaas voelde mijn vriendin zich niet zo lekker dus weer vroeg naar huis toe. Eenmaal thuis nog een film gekeken en wat gelezen. Ineens rond half 3 een sms van hem, of ik in de stad was. Ik teruggestuurd dat ik alweer thuis was en waarom hij dat vroeg. Hij baalde dat ik al weg was en zei weltrusten. Ik weer terug gesmst dat slapen niet echt ging en wat er dan was. Eindelijk kreeg ik het smsje waar ik ruim 2 weken op had gehoopt, HIJ MISTE ME!!! Eindelijk kon ik hem ook sturen dat ik hem ook miste. Doordat ik (en de mensen om mij heen) vonden dat ik het initiatief bij hem moest laten heb ik dat dus eerder niet gestuurd, hij had immers tijd nodig. Wat nu? vroeg hij toen. Ik teruggestuurd, verder gaan waar we waren gebleven met meer afstand? Waarom zitten we onszelf te pesten als we elkaar missen? Na nog wat smsjes over en weer en een telefoongesprek van ruim een half uur ben ik in de auto gestapt en naar hem toegegaan. Wat was ik blij dat ik hem weer zag. Toen niet echt gepraat maar gewoon geknuffeld enzo. Zondag uiteindelijk toch gepraat en we gaan nu gewoon echt heel rustig aan doen. Heb hem gezegd dat ik hem alle tijd en ruimte wil geven die hij nodig heeft om de dingen op een rijtje te zetten. Ik weet dat ik ook aan mezelf moet denken en dat doe ik ook zeker maar ik voel veel voor hem en hij voelt veel voor mij dus hopelijk kunnen we deze hobbel overwinnen. Ik houd jullie op de hoogte