Vol goede moed de afgrond in.

afbeelding van mrmusicman

Laatste tijd veel blogs gelezen, en gisteren die blog over hoe je je moet gedragen als je je ex terug wilt. En ik doe uiteraard het tegenovergestelde maar het is dan ook erg verleidelijk aangezien we als "vriendjes" gewoon goed contact met elkaar hebben. En ja ik stuur dus ellendig lange berichten met hoeveel ik haar mis, hoe goed we het hadden, en dat ze echt de ware is en blijft, dat ik altijd van haar zou houden, wat helaas ook zo is. Soulmates…..

Even voor de mensen die mij niet kennen, dit was de nummer 1 van al mijn relaties die ik heb gehad, deze relatie had helaas teveel liefde en dat werkte beklemmend op mijn te jonge en onervaren ex. Maar zo goed als wij het hadden, zoveel liefde, zoveel matchen, zo veel dat uber soulmates gevoel heb ik nog nooit eerder ervaren, het leven was 1 sprookje, en dat hield ineens op. Compleet out of the blue…lees gerust me eerste blog wat toepasselijk de naam "En toen hield het sprookje ineens op" heeft .. De relatie der relaties, de liefde der liefdes, bam, over, zonder aankondiging, geen samenwonen meer, trouwdatum van de baan. Nu vriendjes..want ook zij wil me toch niet kwijt, als vriend dan, en belt en stuurt regelmatig berichten.

Maargoed, deze morgen keek ik naar buiten, het zonnetje scheen, een moment van goede frisse moed, vandaag ga ik stoppen met roken, vandaag ga ik haar los laten, in de hoop dat ze het gaat inzien hoe bijzonder alles was. Met een enigszins goed gevoel kleedde ik me aan, liet de hond uit en checkte eens niet of ze nog online was op facebook. Alles helemaal goed, ik ben er klaar voor, kom maar op. Mijn ogen open voor eventuele nieuwe liefdes, me haar zit goed in model. Prima. ik leek zelfs iets te lachen.

En toen liep ik de trap af naar me werk (ik woon boven me bedrijf) met alle plannen die ik voor vandaag had gemaakt, en bam………zomaar, out of the blue, ineens, en niet wetend waarom, val ik jankend op me knieeen, en tranen, huilen niet normaal, en ineens ben ik zomaar helemaal terug bij af…maar dan ook compleet terug bij af….

Had ik net niet al mijn plannen gemaakt? Het is gewoon allechristus niet te doen Verdrietig
De ware verliezen…zonder echte reden. 100 keer eerder een relatie meegemaakt, maar dit was zo bijzonder, dit was zo uber goed, een betere omschrijving dan uber soulmates kan ik er niet aan geven. Dit was waar je als mens niet eens van durft te geloven dat zoiets echt bestaat, en 100 keer beter zelfs dan in de films.. En dit ben ik gewoon kwijt. Omdat ze ineens over me heen was gegroeid Verdrietig En ik ineens was verandert van de meest gelukkige man ter wereld ineens naar dit zielige hoopje pijn, zomaar, na dat ene telefoontje..
We zijn nu bijna 3 maanden verder. Nog steeds heb ik niet die ene seconde mogen beleven dat ik niet aan haar dacht. Letterlijk dus. Ook ben ik onwijs bang….doordat we zo'n goed contact hebben zit ik ook op de front row seat als ze op een dag een nieuwe vriend ooit gaat krijgen.. Daar wil ik niet eens aan denken zelfs, want hoe ga ik daar dan in godesnaam mee om? Me liefde van me leven, me soulmate, me alles die ineens in iemand anders zijn armen ligt, hem zwoel aankijkt en fluistert hoe blij ze wel niet met hem is. Een onmogelijk idee.

Nee, mooie plannen maar we zijn er nog lang niet vrees ik Verdrietig
Inmiddels mezelf weer wat bij elkaar geraapt nu, blijf ik bij me een stuk minder contact plan en besluit ik het hier maar neer te zetten wat ik voel, en niet tegen haar voor de 1000ste keer.
Maar lezers, wat mis ik haar……..wat mis ik de liefde die we hadden. Wij waren geniaal samen, en echt niemand begrijpt hoe dit had kunnen gebeuren. Ze snapt het zelf niet eens….laat staan de buitenwereld of laat staan ik…

Loslaten is een illusie vrees ik in mijn geval, tis me 99 keer wel prima gelukt, alleen met haar is en was nou eenmaal alles anders. En ik wil het terug..dus ik blijf bij me plan, wie niet waagt, wie niet wint, hoewel ze het ook ooit zal inzien, want ik stond hier niet alleen in. Tot de laatste maand in ieder geval zag zij het ook zo…En zoek maar eens een 2de liefde die zo heftig is / was waarbij je zo op elkaar aansluit in alles.

Sorry voor mijn langdradige gelul, het is voor mijn doen nog kort zelfs..

afbeelding van snaperniksvan

Ik snap je gevoel en er zal

Ik snap je gevoel en er zal bij beide ook echt iets hebben gezeten. Wat je je moet afvragen voor je gaat proberen met het geen contact haar terug te winnen is het volgende. Je hebt nu een flink aantal deuken opgelopen, als zij je nu terugneemt is daarmee jouw vertrouwen volledig hersteld? Jij zal bij alles twijfelen of ze er niet weer mee stopt, en zij zal bij alles wat gebeurd twijfelen of dit is wat ze wilt.

Dat is dan ook direct de reden om bezig te moeten met verwerken en niet hopen op een reunie. Als het ECHT is komt het bij je terug, vervelend daarbij is dat je dit proces niet kan forceren, en alle trucjes van terug bij je ex is pure verkoop en inspelen op de emotie van gedupeerden. I've been there, done it en uiteraard failed. Want het probleem is, je kan en moet jezelf niet weg willen cijferen. Al die tijd in onzekerheid met een minimaal percentage dat het wel goedkomt, want de uitzondering bevestigt nog altijd de regel.

Ik ga je niet vertellen dat het geen pijn doet, dat doet het..zo ook bij mij. Ik ga je alleen vertellen dat je inderdaad het beste het contact kan laten en het moet verwerken voor jezelf en naam daar ook de tijd voor. Succes!

afbeelding van Kuil

Zo, en dat is een titel die

Zo, en dat is een titel die ik begrijp! Ik stond ook op zeker moment weer vol goede moed op en klaar, haren kammen, schone kleren, schoenen poetsen en gezond doen: kom maar op wereld, dit kan ik aan!

En juist na dat moment dat instorten...ik herken dat. De keer dat ik het diepste stortte, huilen, moe, het ging maar door, was nadat ik me juist heel goed voelde en de goeie beslissingen genomen had!

Het komt denk ik hierdoor, of in ieder geval bij mij:

het allertreurigste, ik heb er ook wel eens over geschreven hier, dat ik meemaakte sinds het gebeurde, is dat ik zelf afscheid begon te nemen. En dat doe je natuurlijk als je je zelf opknapt en met open ogen de wereld instapt - dat is onderdeel van het afscheid nemen, je richten op jezelf en nieuwe mensen.

En eigenlijk is juist dat nu zo treurig: eerst vecht je, denk je, praat je, schrijf je - je bent nerveus, hoopvol, teneergeslagen...en dan ben je wat gelaten en accepteer je een beetje...en dan pak je jezelf op en kijkt om je heen: en dat is pas de eerste keer dat je zelf ergens anders naar toe gaat - je actie is geen re-actie meer, maar actie, en niet op 'jullie' gericht...dat is verdriet, zo ervaarde ik dat.

afbeelding van Veetje.

Begrip

Ik begrijp je gevoel helemaal.
Ik ben begin 20 en had 8 jaar een relatie met de man van mijn leven. Ondanks dat we nog jong waren en de reactie kregen dat we wat misten, hielden we zoveel van elkaar.
Tot 8 weken terug. Hij wilde niet meer, zijn gevoel was minder, wilde er ook niet voor vechten.
Hij bleef hoop geven dat het terug kon goedkomen...

Tot ik gisteren zag dat hij iemand anders heeft. Zo snel?
Ik was er net wat bovenop aan het geraken. En ook ik had de laatste dagen zoiets van dat ik de wereld aankon, het zou goedkomen, beter worden met me, ik zou me beter gaan voelen en hij zou wel inzien wat hij had laten gaan (en dan zou ik hem niet meer willen)

Helaas, ik kan ook zo wakker worden en ineens helemaal instorten. Ik denk dat dat normaal is. Het komt in golven, die stoppen nooit, maar worden soms minder sterk en soms veel sterker, maar ze stoppen niet... Misschien is dit wel hetzelfde?

Veel sterkte in ieder geval.

x

afbeelding van Cucharada

Veranderd

When someone says
"You've changed"
It simply means you've stopped
living your life their way

Knipoog