Het blijft maar in mijn hoofd zitten. Soms is het even weg en dan is het er weer: Waarom mag hij zo happy zijn met haar en zij met hem? Na alles wat ze me aandeden, dat mag toch niet en toch zijn ze het. Zij zit nu op de stoel waar ik altijd zat als we met zijn ouders ergens gingen eten, alsof ik er nooit was en nooit iets betekende, terwijl ik zoveel voor ze probeerde te doen. Nooit is er iets tegen hem gezegd van:"... je woont wel heel snel met een ander samen", nooit en nu gaan ze al voor de vierde keer op vacantie. Waarom mag dit zo. Het lijkt erop alsof ik zit te wachten op de grote klap.

Nee, hij mag pas happy zijn als hij ook pijn heeft gevoeld. Eerst weten wat verdriet is en dan weer opklimmen, maar nee dit is te makkelijk voor hem.

Maar wat ik me ook af vraag is, waarom is zij zo happy met hem, okee hij is veranderd niet meer zo een lamzak dan schijnbaar als hier, maar hij is nog steeds niet communicatief en ondernemend en hij leeft nog steeds voor het blowen. Ooit moet zij toch inzien met deze man wil ik niet door, want zij lijkt me veel ondernemender en zo. Ik snap het niet en zou willen dat ik er iets meer grip op had hoe het nu zit, ik denk echt de rust te hebben als ik weet dat ze nu niet happy zijn....maar ik wil het bijna zwart op wit.

Ik weet niet hoe ik moet denken, misschien voel ik me zo afgewezen en begrijp ik dat niet, want zoveel mannen vinden me echt leuk en zeggen ook dat ze hem niet snappen en zijn beste vriend zei laatst, ik mis jullie, jullie als stel. Dat zegt hij toch ook niet zomaar, verder zei hij ik denk niet dat je ex happy is.

Na ja als er een God of zo is, laat hem dan eens wat doen, het heeft nu lang genoeg geduurd en het wordt voor hem tijd te oogsten wat hij gezaaid heeft......

Eeffie, een soort terugval,denk ik dan

Liefs voor jullie