Er zijn momenteel 0 gebruikers en 4 gasten online.
wanhopig en verdrietig door de dilemma waarvoor ik geplaats ben
Op zoektocht naar een manier om mijn pijn te verwerken kwam ik al googlend op jullie site terecht. Ik ben nieuw hier maar hoop hier mijn hart te kunnen luchten. Ik ben bijna tien jaar getrouwd en heb twee engeltjes, een zoon van zeven en een dochter van vijf.
De situatie waarin ik zit is dat mijn vrouw een minnaar heeft en ze heeft nu opelijk toegegeven dat hij op haar eerste plaats staat, in een gesprek ben ik door hun beide opgewezen dat de situatie bestaat en dat ik mee moet leren leven. Mijn vrouw zegt dat ik haar dit eigen stukje moet gunnen. Omwille van het gezin wil ze bij elkaar blijven maar tegelijk verwacht ze van mij dat we als vrienden met elkaar omgaan omwille van de kinderen....de keuze waarvoor zij mij geplaats hebben is om de situatie te accepteren en kiezen om te scheiden.....mijn wereld stortte in. Mijn kinderen merken tot de dag van vandaag niks maar ik heb me gisteren sterk gehouden, maar nadat ze in bed waren ben ik totaal ingestort, mijn vrouw zegt dat zij slechts een voorbijganger is in mijn leven, en op welke vraag die ik ook stel zegt zij dat zij dat nu met haar minaar moet bespreken.....Ik heb mezelf altijd als een grote sterke vent voorgesteld maar gisteren heb ik gejank als een kind totaal radeloos, helemaal niet wetend wat te doen en wanhopig...wie helpt me?
- pdwell@gmail.com's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Voor je eigen bestwil en
Voor je eigen bestwil en gezondheid, stop hiermee. je kwelt jezelf.
Hoe pijnlijk en moeilijk het ook is. Ik vind het totaal onvolwassen van je vrouw om zelfs niet meer normaal op je vragen te kunnen antwoorden zonder haar minnaar te raadplegen. Waar ben je dan in godsnaam mee bezig. Jij die 10 jaar lief en leed met haar deelde, bent nu slechts een voorbijganger, komaan seg... waar blijven ze het halen, ik vraag het me af.
In ieder geval zo verder leven is volgens mij geen optie, je gaat er onderdoor dan. Ofwel moet zij stoppen met het contact met haar minnaar en proberen jullie je huwelijk weer op de rails te krijgen. ofwel moet je van haar scheiden. een tussenweg is volgens mij onnodige zelfkwelling.
weet het maar hoe
Ik weet dat je gelijk heb, mijn achillehiel zijn mijn kinderen, als ik ga scheiden betekent in zekere zin ook het einde van hun onbezorgde leventje. Het klinkt raar maar ik had me leven anders voorgesteld samen oud worden, genieten van de kleine dingen in het leven zoals samen met je kinderen spelen, samen een wandelingtje maken. En de pijn is ondragelijk....ik weet het maar hoe in hemelsnaam
Zij legt de bal bij jou neer
Zij legt de bal bij jou neer en gaat haar eigen weg. Neem het heft in handen en zeg dat jij dit niet trekt.
Als ZIJ het voor de kinderen wil doen, moet ze stoppen met die minaar anders gaat ze akkoord met een scheiding. Draai de rollen om en vraag haar wat de kinderen voor haar waard zijn.
helemaal eens met Groko. Het
helemaal eens met Groko. Het is te belachelijk voor woorden. ZIJ is degene die dit doet, en nu word jij door haar voor de keuze gezet. En jij zou dan degene zijn die door jouw besluit de kinderen pijn doet?
Natuurlijk, het zal niet makkelijk zijn voor de kinderen maar het is nog veel erger als jullie alleen daarvoor bij elkaar blijven. Die kinderen weten het echt wel hoor. Ik heb ooit eens een dr phil show gezien die hier ook over ging: de ouders bleven bij elkaar omdat ze bang waren voor de kinderen. Maar het bleek dat het nog veel erger was voor de kinderen om diep vanbinnen wel te voelen dat het niet meer ging, en in de ruzie / spanning etc te leven. Want hoe hard jij ook misschien zal proberen om alles naar buiten toe voor de kids normaal te houden, verbergen kun je dit niet.
Wat jouw vrouw betreft: ik heb werkelijk geen woorden voor hoe laag zij gezonken is. Ik heb wel vaker het gevoel op deze site dat mensen zich door hun laagste gevoelens gedreven, (lust) vanalles in het hoofd gaan halen, ze maken zichzelf ineens het hoofd op hol en dan is ineens alles geoorloofd. Ze ruilen je gwoon in voor een ander met als gedachte erachter dat ze vinden waar ze naar op zoek zijn, ineens weer geliefd of de aandacht of de seks of wat dan ook. Waar haalt zij het lef vandaan om jou op die manier opzij te schuiven en jou af te doen als een voorbijganger, terwijl die minnaar ineens alles is. Niet te geloven. Ik zit te koken achter mijn computer als ik dit soort verhalen lees. Als je in dit huwelijk blijft en toestaat dat zij haar minnaar ernaast houdt, denk ik dat jij eraan kapot gaat en je eigenwaarde erbij. Ikzelf zou het in ieder geval niet volhouden. Mensen gedragen zich tegenover jou zoals jij toestaat dat ze zich gedragen. Neem het heft in handen en leg de bal terug bij haar, stel haar voor de keuze of mij of die minnaar. Zij is degene die het kapot maakt niet jij.
@ivlas
Mensen gedragen zich tegenover jou zoals jij toestaat dat ze zich gedragen.
Mooi gesproken!!!!!! ivlas
Loverwoman
Is het mijn fout om haar de
Is het mijn fout om haar de vrijheid te gunnen (misschien teveel), haar de ruimte geven om leuke dingen te doen met vrienden, haar te vertrouwen dat ze verstandigig en rationeel zou handelen dat ik altijd op haar zou kunnen rekenen?........ik ben als een blok laten vallen en dat omdat ik naief en goedgelovig was.
Is het mijn fout om haar de
Is het mijn fout om haar de vrijheid te gunnen (misschien teveel), haar de ruimte geven om leuke dingen te doen met vrienden, haar te vertrouwen dat ze verstandigig en rationeel zou handelen dat ik altijd op haar zou kunnen rekenen?........ik ben als een blok laten vallen en dat omdat ik naief en goedgelovig was.
antwoord: nee dat is niet jouw fout.
Het is je grootste goed dat jij in staat bent om dat te doen.
Koester dat. Jij bent in staat om liefde te geven en die ook te blijven geven en ook je vertrouwen te geven. Dat maakt jou niet naief en goedgelovig, dat maakt haar een ongelofelijke b*tch sorry voor het taalgebruik dat zij daar misbruik van maakt. Ik zou ontzettend dankbaar zijn voor een man zoals jij helaas ben ik zelf in het verleden ook de foute tegengekomen. Ik ben ook belazerd en vertrouwde mijn ex ook volledig maar helaas ook ik ben net als jij gedumpt. Wat ik ervan geleerd heb? Ik heb nu ook moeite met vertrouwen in echte liefde en dat doet ontzettend veel pijn. Maar ik heb wel geleerd dat IK degene ben die het heft in eigen handen kan nemen. En het meeste pijn had ik nog wel omdat ik als een hondje aan zijn voeten lag toen hij het net had uitgemaakt, en mijn eigenwaarde er totaal aan was. Net als jij voelde ik me totaal als oud vuil aan de kant geschoven. Eigenlijk red ik me nu prima maar het is dat gevoel dat het zo vreselijk maakt. Je vertrouwt iemand en dan doet die persoon zo iets ergs. Nu probeer ik wat er ook gebeurt te denken als iemand mij niet wil op een respectvolle en normale manier, dan maar niet. Hoeveel pijn het ook doet, het wordt nog veel erger als jij je zo laat behandelen want je gaat er aan kapot. Heb er onlangs nog een boek over gelezen toevallig, het heet la femme rompue van simone de beauvoir. Gaat over een vrouw van wie de man er ook een minnares op nahoudt. Zij staat dat toe, hij gaat zelfs met zijn minnares op vakantie. Zij verandert van een sterke vrouw in een paranoia iemand, gaat hem achtervolgen en controleren en gaat eraan kapot want ze weet dat hij op dat moment bij haar is etc etc. Dat is geen manier van leven. Uiteindelijk gaat hij ook nog weg bij haar en ze is maar een schaduw van wat ze is. Jij moet echt zelf het heft in eigen handen nemen voordat het zover is hoor, zij moet kappen met die kerel of ze gaat maar lekker naar hem toe, maar niet op deze manier wie denkt ze wel niet dat ze is, dat ze jouw leven kapot maakt. Ze zou je dankbaar moeten zijn ALS je haar al een tweede kans zou geven. Ik zou mijn vriend of man nooit toestaan zo ver te gaan. Als het ooit zover komt ik hoop het niet, maar dan gaat hij echt de deur uit. Waar mee ik niet wil zeggen dat het makkelijk is want ja ook ik heb vele tranen gelaten en ik heb ook hulp extern moeten zoeken om met dit alles om te gaan want ook ik was volkomen geknakt maar ik ben er sterker uit gekomen. En jij staat uiteindelijk na alle ellende ook sterker dan haar, want jij bent WEL in staat echt van iemand te houden en trouw te blijven, en zij dus klaarblijkelijk niet anders zou ze niet zo ongelofelijk laag doen. Geloof in jezelf en haal jezelf niet naar beneden, de schuld ligt niet bij jou je bent niet naief of goedgelovig je bent gewoon een mens met een hart.
Beste, wat ik niet kan
Beste, wat ik niet kan opmaken uit je verhaal noch uit de reakties: wat geeft zij als REDEN op om zoiets te doen? Zoals jij het hier vertelt is het inderdaad degutant. Neem me niet kwalijk, ik ga niet onmiddellijk gelijk of ongelijk schreeuwen. Je moet haar dringend de vraag stellen wat ze tekort komt bij jou. De verliefdheid zal weg zijn, da's normaal, na 10 jaar. Maar maak haar duidelijk dat ook die verliefdheid van vandaag met haar minnaar van voorbijgaande aard is. Elke verliefdheid gaat voorbij! Is het puur voor de sex of is ze echt verliefd op die kerel? Toont ze zelf geen enkel verdriet in deze situatie, dan leeft ze op adrenaline,dan is ze helemaal het noorden kwijt en zal ze hiervan later wellicht heel veel spijt krijgen (en zij niet alleen).
Ik heb zelf min of meer in haar schoenen gestaan, met dat verschil dat ik direct mijn verantwoordelijkheid heb opgenomen en het huis ben uitgetrokken. Ook wij hadden 2 kinderen. Ik was helemaal het noorden kwijt. Dat kan ik vandaag toegeven. Nu, ik had een man die helemaal niet naar me omkeek, die leefde in zijn eigen wereld waar hij zichzelf altijd zwart maakte(heel weinig eigenwaarde en op de duur ging het door mijn hoofd je bent met een nietsnut getrouwd -zijn eigen woorden die ik jarenlang moest aanhoren...) . Ik raad je echt aan de REDEN te achterhalen van haar gedrag alvorens wat dan ook te beslissen. Dat is ze je schuldig. Dat moet ze je vertellen. Als ze dat weigert is ze het niet waard om voor te vechten. Veel sterkte.
@all: reden opgegeven voor dit
Ik voel diep verdrietig & verdoofd, en ontzettend klote. Bedankt voor jullie steun
Natuurlijk neem ik jullie niet kwalijk en ik ben heel blij dat ik mijn hartkan luchten en ik kan niet aangeven dat ik het gevoel van steun heb, maar waar twee mensen betrokken zijn, zijn twee verhalen. Ik heb met mijn vrouw gesproken en zij gaf de volgende redenen:
*. De sleur die zij is gaan ervaren na 13 Jaar (waarvan 10 jaar getrouwd), gebrek aan passie en aandacht.
*. Haar jeugd, zij is altijd beperkt en heeft een overheersende drang naar vrijheid.
*. Dit wat ze nu met haar minnaar is is een stukje van haar zelf, haar eigen geluk
*. Ze houdt niet meer op dezelfde manier van mij, zij ziet mij meer als de vader van haar kinderen en vriend, zij ziet mij niet meer als haar man of als passievolle minnar.
*. Verwaarlozing vanuit mijn kant, geen aandacht schenken.
*. Naast dit alles heeft zij alles moeten opofferen (in termen van carriere) en de zorg dragen voor het gezin.
*. Zij staat heel anders in het leven dan ik en heeft een heel andere levensstijl, zij zegt andere normen en waarde te hebben dan ik. Als voorbeeld haalde ze een ander koppel aan dat hierdoor gescheiden is
*. Wij zijn niet de eerste koppel als we zouden gaan scheiden, het is tegenwoordig veelvoorkomend.
*. Zij wil vrij zijn en geen beperkingen hebben.
*. Zij ontwikkeld zich continu en is niet meer dezelfde vrouw die ze was, ze komt nu tot de ontdekking wie ze werkelijk is.
*. Zij zegt dat het niet om haar minnaar gaat, dat had iemand anders kunnen zijn, maar ze wil geen beperkingen, en omdat haar minnaar niet fysiek aanwezig is moet ze kunnen overleggen met hem.
*. Zij zegt niet lekker in haar vel te zitten
En ja in het gesprek is zij totaal kalm en gevoelloos en absoluut geen teken van verdriet.
Al met al kan ik/moet ik ook mijn eigen verantwoordelijkheid nemen en misschien concluderen dat ik ook deze situatie mede heb gecreerd, maar wat moet ik in hemelsnaam van het bovenstaande denken, had het gedaan voordat we trouwden, voordat we kinderen hadden!! Zij wil dat ik haar vrij laat en onze relatie naar een ander niveau moeten tillen, en ik weet niet eens wat ik hierover moet zeggen of denken.....zij zegt dat ik een slachtoffer rol aanneem...dat ik hier toe gedreven heb en dat mijn fout is dat het gezin kapot te gaan.
Wat ik tot nu to gehoord heb is dat ze echt van haar minnar houdt (of verliefd is). Zij staat klaar voor haar, hebben urenlange diepzinnige gesprekken, hebben dezelfde mentale click en haar letterlijke woorden zijn dat zij in een spiegel kijkt en zich zelf ziet. Verder heeft ze spannende passievolle sex met hem, en ja zij hangt aan hem (emotioneel). Zij zegt dat dit aan zat te komen maar dat ik mijn ogen gesloten hield.
Ik weet dat het geen excuus is, maar ik heb een aantal dingen misschien for granted aangenomen. Maar de levensfase waarin we zitten en zaten, allebei WO geschoold, allebei een carriere najagen, twee kleine opgroeiende kinderen (destijds), dit heeft een grote aanslag/druk op de relatie gelegd. Ik zeg het maar waar het op slaat, ik heb me kapot gewerkt!! om haar en mijn kinderen een goed leven te geven, en dan krijg ik dit voor me kiezen, na 13 jaar!
Daarnaast heeft ze ook gezegd dat ik misschien de verkeerde man was om te trouwen, ze wou een man die de altijd de "lead" neemt, haar verzorgt, die haar tegengas kon bieden, maar mij verwijt zij ook passiviteit.
Ja, ik ben rustig en timide en niet zo'n prater en vlotte babbel, maar heb wel mijn zoals eerder vermeld haar alle vrijheid en vertrouwen geschonken om haar zelf te ontplooien en heb haar nooit beperkingen opgelegd en dit zie ik als een dolksteek in mijn hart.
Zij geeft aan dat zij met haar minnaar nooit zoveel restaurants heeft gezien, daarnaast heeft haar minnaar ook talloze malen gevraagd om weekendjes weg te gaan of reisjes naar het buitenland te gaan.
Verder heeft zij een boek over polyamorie kocht, en zegt dat zij in staat is liefde te geven aan meerdere mensen.
Het wordt overduidelijk dat zij niet gelukkig is met mij, maar vraag me ook af als zij het werkelijk op een rijtje heeft.
Mijn reaktie
Ik heb je verhaal gelezen, ik denk dat ze op de vlucht is ... voor zichzelf.
En dat ze niet gelukkig is, dat is overduidelijk maar ze heeft jarenlang de tijd gehad, om hier met jou over te praten, of zie ik dat verkeerd?
Ook mijn ex was altijd aan het werk of wel onderweg naar een klus, dus ook ik heb veel alleen moeten doen, tegen wil en dank maar heb dit wel ontzettend vaak tegen hem gezegd en ook hoe ik me hierbij voelde.
Dat de passie, zichzelf uit een relatie "zuigt" na zoveel jaren, is ook niet nieuw, maar door samen te praten, over je gevoelens kan je relatie helpen, ... helaas heb ik dus wel gepraat en gepraat, en is het in mijn relatie niet gelukt om zijn ogen te openen, en helaas heeft jou vrouw het extreme opgezocht.
En is ze nu een voor jou, compleet vreemde wereld binnen getreden.
Wat ik gemeen vind, is dat ze jou nog even op het hart drukt, in hoeveel restaurants ze nu wel komt.
Maar we hebben het nu over haar, mijn vraag aan jou is deze?
Wat wil jij?
Wat wil jij, nu je dit alles weet?
Kun je zo verder met een vrouw die zo over jou denkt?
Wat ik hierin proef is, je wordt bedankt voor alle jaren .. en u kunt wel gaan!
Dus wat wil jij?
Jezelf schikken in je lot, of toch maar op jezelf gaan wonen, en helemaal het roer omgooien om ook nog iets van geluk te kunnen vinden?
Sterkte, veel sterkte .... je komt er wel uit met jezelf! Zana
hoe nu verder: tweestrijd in me
Hi, Met veel pijn in mijn hart heb ik besloten om afstand te nemen van mijn vrouw, nee ik wil niet zo verder ik wo ik heb haar gevraagd om mij alleen te laten en gevraagd niet thuis te komen. We hebben afgesproken, meer vanuit haar kant dit per dag te bekijken en kijken als ze dit op kan brengen. Initieel was haar reactie dat we het nog steeds heel leuk kunnen hebben en dat we een mooi gezin hebben en we dit moeten weggooien wat we hebben.
Gisteren thuis aangekomen heb ik de kinderen van school gehaald, en de dag verder met hun doorgebracht, en ik voel me steeds heel verdrietig. Binnen in me verlang ik nog steeds naar haar, ik mis haar en wil ik bij haar zijn. Toen ik in de avond alleen in bed lag vroeg ik me af waar ze was en wat ze aan het doen was, en ik weet dit klint niet normaal, maar ik had spookbeelded hoe ze bij haar minnaar was en dat ze een leuke tijd hadden, de liefde bedreven etc etc....zo tobbend ben ik uren later weer in slaap gevallen.
Rationeel gezien moet ik afstand nemen maar gevoelsmatig wil ik bij haar zijn.....hoe gaan jullie mee om?
tweestrijd
Blijf rationeel!
Je schrijft:gevoelsmatig wil ik bij haar zijn.
Als je gevoelsmatig bij haar wil zijn en blijven,zal dat je uiteindelijk kapot maken.Je zult er vroeg of laat onder door gaan!
Heb je verhaal en alle reacties gelezen en je verhaal lijkt een beetje op de mijne.De redenen die je vrouw op geeft zijn bijna identiek aan wat ik ook te horen heb gekregen!
Blijf niet aanmodderen(zoals ik heb gedaan).Lees mijn blogs maar eens.
Gá voor jezélf!
Kies voor rationeel!
Sterkte
hmvrpm78
Dringend advies gevraagd!!!!!
Hi all, Ik heb afgesproken dat zij vandaag bij de kinderen blijft en dat ik wel bij mijn ouders ga slapen . Ik heb haar hierover gebeld en zij was so absoluut koel, emotieloos en kalm....gewoon ijzig. Ik snap het niet hoe kan iemand zo koel zijn....maar ik heb mij sterk gehouden, maar van binnen snap ik het niet ze lijkt wel een granieten blok, maar heb ontzettend veel moeite mee dat ik vandaag alleen moet doorbrengen..
Kort daarna ben ik door haar gebeld met de vraag als ik toch niet thuis wil komen, ik gaf aan dat ik op dit moment de ruimte nodig heeft en heel goed moet nadenken wat IK wil. ZIj gaf te kennen dat de kinderen vroegen waar ik ben (aangezien ze gisteren hun moeder hebben gemist onder mom dat zij op cursus was). Zij zegt dat ze me wel met rust laat, als ik maar omwille van de kinderen thuis wil komen. Ze vroeg weer dat omwille van de kinderen we niet om een ander niveau kunnen omgaan, en dat ze niet kan terug draaien wat er gebeurt is en de huidige situatie handhaaft), in een opwelling zei ik dat ze dan had moeten nadenken hierover toen ze de stap heeft genomen om een minnaar te nemen. Zij boos en dan vervolgens zeggen dat ik haar nu probeer te straffen en velvolgens zeg dat ik kan wegblijven.....ik krijg er misschien spijt van maar ga toch omwille van de kinderen die naar me vragen naar huis.......doe ik hier juist aan?
Hallo PDwell
De dingen die gebeuren herken ik al te goed. Ik DENK zelf dat je je niet moet laten leven en leiden door je (ex)vrouw.
Je mag je vrouw best straffen vind ik. Zij heeft je pijn gedaan en doet je nog steeds pijn. Omwille van de kinderen, want wat anderen ook zeggen, die weten goed dat mama niet op cursus is. Zelfs mijn zoon van 1 voelt dat papa en mama niet meer bij elkaar zijn.
Waarom wordt er niet als volwassenen gepraat? Ik snap dat dat moeilijk is, en ik denk ook dat je vrouw zich klote voelt, want zij zal ook al wel beseffen wat ze doet en dat ze je pijn doet. Ik denk dat het misschien beter is, ook als de kinderen vragen wat, het op zo'n speels mogelijke manier te vertellen. Ik kan me herinneren vanuit mijn jeugd, dat mijn ouders het aan mij vertelde als ze rekeningen niet konden betalen, en ik daar juist heel erg mee zat en niemand tot last wilde zijn en dan at ik wel niet, zodat zij een rekening konden betalen. Achteraf viel het erg mee, maar als kind ervaar je dingen veel grootser en heftiger.
Misschien kun je je kids meenemen naar je ouders? Of dat je vrouw even weg kan gaan, maar ik zou niet samen blijven nu. Daar komt wrijving van.
Nogmaals, ik denk te weten hoe je je voelt. Alsof iemand met een mes in je hart/gevoel zit te steken en even een paar keer die mes op en neer haalt.
Ze kan ook de kinderen gebruiken tegen je. "Als je nu niet naar huis komt zie je je kinderen niet meer"
Geloof me, vrouwen doen dat. Ik zeg niet allemaal, maar ikzelf kon ook die streken hebben.
Heel veel succes!!
PDwell ... maak anders ff een blog aan
Hey hey PD well.
Je kunt een blog aanmaken, soort dagboekje .. waarin je iedere dag of wanneer je wilt een verhaal zet .. dan worden de zinnen niet zo klein .... via inhoud aanmaken kun je een blog schrijven ... is misschien makkelijker reageren voor ons en voor jou meer ruimte om te schrijven ... hoop je daar te zien!
Zal daar ook reageren dan, misschien je laatste verhaal ff knippen en plakken ... en dan in je nieuwe blog plaatsen.
Is maar een idee PD! Groetjes Zana
nog even dit ....
Ik vind het echt heel erg voor jou, en weet je wat ik nog het ergste hiervan vind ... ik merk dat je zooooooooooooooveel van haar houdt, je lijkt me zo een lieve man ... en daar maakt ze misbruik van ...
Ze manipuleert jou, op alle mogelijke manieren, ze maakt misbruik van jou oprechte liefde, en dat is heel, heel erg!
hey
Wat goed zeg!!!!!!!!!!!!!!!! Dat je tegen haar hebt gezegd dat je wilt nadenken over wat JIJ wilt YESSSSSSSS echt toppie!
Kom maar flink voor jezelf op, je ziet het he .. nu gaat ze terugkrabbelen!
Nu wordt ze bang, ... want nu ga jij opeens voor jezelf opkomen, en dat is niet de bedoeling want dan worden haar plannen in de war geschopt, nou sorry dat ik het zeg maar dat is dan een vorm van jammer!
Jij moest braaf blijven, en gewoon mee blijven gaan in haar plannen, ja dat is natuurlijk onaanvaardbaar voor jou, dus heb je nu eens voor jezelf gekozen! Man ... ik vind het onzettend sterk van je en knap!
Ik zou niet teruggaan naar huis, ik zou proberen te zoeken naar een eigen plek .. een nieuwe plek helemaal voor jou en de kinderen, met een kamer voor de kinderen, waar ook hun pappa er voor ze blijft, en waar ze zonder spanning fijn kunnen logeren!
Ik zou tegen haar zeggen, (maar dat is mijn advies) ik kom ze wel halen, en ik breng tijd met ze door, en breng ze daarna terug naar huis zodat ze in hun eigen bed kunnen slapen.
Dat is haar taak, ze is moeder ... jammer dan .. dat ze niet weg kan die avond!
Niet jou probleem ...
Je bent de vader van de kinderen, niet haar makkelijke oppas voor haar minnaar avonden ....
Ik zou duidelijke afspraken met haar maken, ook al is ze boos, is vorm van onmacht omdat je voor jezelf op gaat komen.
Ik zou zeggen: kort maar krachtig btw: ik heb de kinderen dan en dan, tot zo en zo laat, en jij de rest van die tijd.
Tot ik een eigen woning heb, en dan worden er nieuwe afspraken gemaakt.
Kort maar krachtig en als ze over andere dingen gaat praten, zeg je .. sorry maar ik wil nergens over praten, als alleen om goede afspraken met jou te maken over de kinderen en dan is het telefoongesprek weer klaar.
Ik weet, dat het ontzettend moeilijk is, maar laat maar jou groeiproces zien!
Dat maakt je heel sterk, en ergens zal ze boos zijn maar wel weer meer respect voor jou kunnen opbrengen.
Veel wijsheid en sterkte gewenst! en een knufffffffffff die jij zeker verdiend!
hoe verder: is het normaal hoe ik mij voel en wat zal ik doen
Hi all, merk bijmezelf dat het met pieken en dalen gaat, maar mijn ervaringen van me afschrijven en jullie steun en visie steunen me enorm....het begint meer en meer op een dagboek te lijken en elke dag lees ik mijn verhaal en gemoed terug, hoop dat ik jullie hiermee niet verveel.........maar hoe ging het verder. Ik was dus donderdag toch naar huis gegaan. Ik smsmte haar van te voren en kreeg als response "bedankt" terug. Dit snapte ik helemaal niet, eerst zegt ze dat ik kan wegblijven en dat haar voor haar geen weg terug is, en aan de andere kant bedankt ze me.
Eenmaal thuis aangekomen springt mijn dochter in mijn armen en sleurt me naar haar kamer en liet haar kamer zien en hoe mooi en blij ze was. Dan weer naar beneden en mijn zoontje geknuffeld, als een echte jochie is hij bezig met zijn nintendo DS en vraagt me samen met hem te spelen en wat andere spellen voor hem te zetten.....ik ben ontzettend blij ze te zien....Mijn vrouw is stil en wisselt geen woord met mij, zij schept mijn eten op, warmt het op en brengt dit voor mij....we zitten aan dezelfde tafel aan tussen ons is het akelig stil en wisseld nog steeds geen woord. Na het eten gaan de kinderen om de beurt baden, mijn vrouw doet ze in bad en gaat vervolgens in bed liggen om een verhaal voor ze te lezen.....Ik geef haar te kennen dat ik ga sporten....................al met al was deze ervaring heel raar, maar tegelijk bemerkte bijmelf enige koelte. Na het sporten kreeg ik een SMS van haar dat als ik het wil de bed is opgemaakt (logeerkamer) en als ik het wil daar kan slapen.....na het sporten kwam ik thuis, zei sliep al en ben in de logeerkamer gaan slapen....maar kom niet in slaap vallen. Ik zat weer na te denken wat me overkomen was, nog steeds geen woord wisselde en natuurlijk de spookbeelden van haar en haar minaar die heel de kamasutra doorliepen.
In de ochtend wakker geworden en de lunch voor de kinderen voorbereiden...zij werd wakker en kwam beneden om zich ook klaar te maken voor werk en nog steeds geen woord.....dit ook van mijn kant....deze houding snap ik niet, ik kan dit absoluut niet peilen is het onzekerheid, schuldgevoel (dit kan het niet zijn) of iets anders...iemand anders soortgelijke ervaringen?
Daarna de kinderen wakker gemaakt en ontbeten met hun terwijl zij in de douche zat. Na ontbijt met de kinderen naar boven, omgekleed en ze naar school gebracht en ik naar het werk.
Eenmaal op het werk aangekomen besefte ik me dat mijn broertje jarig was, maar hij viert zijn verjaardag zaterdag. Ik smste haar dat ik met de kinderen hier nat toe zou gaan. Vervolgens krijg ik een sms met de vraag "mag ik dan nie mee". Ik begreep het niet werd een beetje boos en smste haar dat ze maar zelf moest uitmaken als ze nou meewil of niet. Verder smste ik haar verder wat voor illusie ze in stand probeert te houden en de constatering dat de kinderen de kilte tussen ons ook natuurlijk. Verder zei ik in mijn sms dat zij de bal naar mij heeft gespeeld en dat ik voor de beslissing sta om zelf met mijn leven verder te gaan. Verder vroeg ik weer wat ze in hemelsnaam bedoelt met het niveau van onze relatie naar een ander niveau tillen....zij smste terug met de vraag om te bellen.
Eenmaal gebeld vroeg ze dat ze de verjaardag als uitje met het gezin zag en dat ondanks wat er gebeurt is dat ik haar nog steeds als moeder van haar kinderen moet zien.....in alle objectiviteit moet ik kwijt dat ondankt dit zij een geweldige moeder is die naast haat carriere de kinderen verzorgt en de kinderen zijn dol op haar en zij heeft alles voor hun over, dit vooropstellende..
Zij zei dat er voor haar geen weg terug is, en dat dit betekent dat zij ook bepaalde banden met familie hierdoor gebroken kan worden, mijn familie kent haar ook, en zij schiet ook goed op met mijn familie...maar toch zei ik tegen haar dat ik alleen met de kinderen wilde gaan. Zij barste in snikken uit en zei dat als zij mij altijd nog zou meevragen..ik gaf haar ook te kennen hoe ze de komende feestdagen zouden zijn, sinterklaas op haar werk, sinterklaas op mijn werk, pakjesavond thuis, kerst, oud op nieuw etc etc....hoe moeten we dit nou vieren, hoe zal dat nog op een warme, harmonieuze en gezellige manier gebeuren?...ik weet het niet, maar dit gaf ik haar te kennen...zij huilen en zei dat ik maar met de kinderen moet gaan en hing op.....voelde me ontzettend klote en dacht continu aan haar, het feit dat ik haar pijn deed en lie huilen....maar heb dit zo gelaten.
Daarna lang doorgwerkt en naar mijn ouders (zij zijn zelf op vakantie) hun huis gegaan waar ik vandaag slaap....ik ben eerst lekker naar de chinees gegaan, iets lekker besteld en lekker voor de tv gekeken. Daarna naar mijn oude (zolder) kamer gegaan en terug denken aan de tijd hiervoor. Per toeval viel mijn oog op een paar fotoalbums en ben er door gaan bladeren....daarin zag de foto's van mij en mijn vrouw voordat we getrouwd waren (deze dateren van 1995) en wat leken we gelukkig zeg, daarnaast een fotoalbum van onze zoon, eerste kleinkind en natuurlijk de leuke, warme hartelijk fotos van ons drietjes, mijn vrouw, ik en onze eerste kind.....wat doet dit pijn zeg.....en heb een paar traantjes gelaten, wat een mooie tijden waren dit zeg.....ja wat moet ik nou. Ik ben maar gaan douchen, en zitten nadenken hoe mijn leven verder in te richten...zat te fantaseren dat ik weer op mijn zolderkaer kom, de twee resterende kamers maak ik klaar voor mijn zoon en dochter...en mijn ouders hebben al een kamer....mijn ouders zijn dol op ze....hier zullen ze ook de warmte, genegenheid en affectie krijgen....ik zit al te fantaseren hoe ik ga klussen, de kamer zal inrichten en ga zo door...
Eenmaal uit de douche gekomen zat ik ook na te denken als ik toch haar moet meenemen, zij kent mijn familie ook en ik wil niet dat mijn familie haar gaat veroordelen of kleineren, dit omdat ik van haar hou maar ook vanuit strategisch oogpunt moet ik de relatie met de oog op de toekomst goedhouden om geen spanningen tussen haar en mijn familie te laten ontstaan, dit zal ook zijn weerslag hebben op de kinderen en laatste wat ik wil is dat door de spanningen tussen mij en mijn vrouw andere mensen betrokken raken en wordt getrokken om de kinderen....iemand hiermee ervaringen??
hi
Het leven is soms heel hard, het ene moment lijkt alles nog zo mooi, en het volgende moment sta je met lege handen.
Ik voel ontzettend met je mee, en heb de eerste nacht dat hij weg was hier, alleen maar heen en weer gelopen, gehuild, en voelde me echt Remi- van dat boek- alleen op de wereld.
En langzaam kropen de nachtelijke uurtjes voorbij.
Ik wist dat hij al ergens in de stad iets zat te drinken, en het idee van hem met een ander, spookte ook door mijn hoofd.
Ik begreep het niet, hoe kon hij lol maken, en mij zo laten stikken?
Ik wilde hem niet, maar ik wilde hem ook weer wel ... zo dubbel allemaal.
Als ik voetstappen hoorde, dacht ik dat hij teruggekomen was, maar de voetstappen gingen iedere keer voorbij mijn huis.
Het is heel normaal, dat je spookbeelden zit van je vrouw met die ander, dat hoort bij het verwerkingsproces, ook ik heb behoorlijk wat beelden aan me voorbij zien komen.
Want je houdt van haar, maar tegelijkertijd glippen ze door je vingers, en snap je niet meer waar ze mee bezig zijn, hoe het zover heeft kunnen komen.
Pas een paar weken later, kwam er naast het verdriet ook boosheid naar voren, want hij had het wel mooi verpest.
Ik voelde me verraden, en nog bleef ik hoop houden ....
Heel dubbel allemaal, zelfs nu na een maand, wil ik hem niet ... maar kan ik hem ook niet zomaar vergeten.
Maar je hebt nu in ieder geval voor jezelf gekozen, laten zien aan je vrouw, dat jij hier niet mee accoord kunt gaan, juist omdat je van haar houdt.
Niemand wil op de tweede plaats staan, ik niet, jij niet, niemand niet.
Je voelt je naar, maar het idee dat je nog naast haar had moeten slapen, had op den duur ook aan je gaan vreten.
En alleen zijn is pijnlijk, maar éénzaam met 2 personen nog veel erger.
Al leef ik enorm met je mee, hoe verloren je jezelf nu moet voelen.
Ik denk dat het heel verstandig is, om voet bij stuk te houden, omdat je vrouw anders denkt, oh lekker makkelijk zo ... ik geniet nu maar zodra ik genoeg heb van mijn minnaar kan ik altijd nog terug naar mijn man.
Sta er voor jezelf, laat haar zien, dit ben ik, ... het is HAAR keuze geweest, een keuze waar JIJ niet voor gekozen hebt.
Net zo goed als het mijn keuze helemaal niet was, dat mijn vriend met de mededeling kwam, dat hij wegging, net alsof hij vertelde dat de trein vertraging zou hebben, zonder enige emotie.
Ik vraag me af, wat ze gaat doen, wanneer ze merkt dat JIJ je los aan het maken bent van haar, en jij straks weer plezier hebt, ... vaak krabbelen ze dan opeens terug!
In dit proces zit ik nu ... en dat is heel verwarrend.
Maar ik blijf ondanks mijn verdriet en het gemis wat ik nog steeds voel, sterk .. en voor wie? ... Voor niemand minder dan mijzelf.
Liefs en ontzettend veel sterkte. ... neem je rust ... hoe moeilijk dit ook is! Zana
ik denk dat dit bijna het
ik denk dat dit bijna het ´klassieke´ verhaal moet zijn.
Ik was zelf een hele tijd geleden ook samen met een jongen, 5 jaar samengewoond en kwam een heleboel van de redenen die jouw vrouw noemt ook tegen. Je relatie komt, zeker als er kleine kinderen zijn, je werkt je zoals je zelf zegt kapot, in een sleur terecht. Dat lijkt me vrij logisch. Ik worstelde daar toen ook heel erg mee. Het was echt de keuze tussen blijven in een relatie die op zich wel goed was maar verstrikt was geraakt in een soort passieloze broer/zus relatie, waarin we weinig tijd meer hadden om echt samen aandacht aan elkaar te geven, waarin er geen spannende sex meer was, waarin we inderdaad geen leuke dingen of spannende restaurants etc etc meer bezochten. Na 5 jaar samenwonen waarvan 1 jaar twijfelen heb ik de knoop doorgehakt en ben weggegaan.
Het blijven in een langere relatie kan soms lastig zijn, door die sleur. Maar het gras is altijd groener bij de buren en de sleur die ze nu met jou ervaart, gaat ze met haar minnaar met wie het nu spannend is, ook krijgen. Jullie zullen in het begin ook superverliefd en alleen op elkaar gefocust de meest spannende dates hebben gehad. Maar een echte relatie is meer dan dat. Een echte relatie betekent geven en nemen. Ik snap het standpunt van jouw vrouw ook wel, alleen de actie die ze hierop onderneemt is voor mij een teken dat ze helemaal niet weet hoe ze hiermee moet omgaan. Precies, de boeken over polyamorie, die ken ik nog wel ja, je gaat voor jezelf een excuus verzinnen om legaal vreemd te gaan, omdat je er gewoonweg niet toe wil komen om te kiezen tussen de twee uitersten: aan de ene kant de relatie die je niet kwijt wilt vanwege de kids of omdat je niet alleen wilt zijn of omdat je toch wel om elkaar geeft, aan de andere kant de alles verslindende passie en het spannende dat aan het nieuwe verbonden zit. Ik werd er zelf ook door meegesleept. Ben in mijn relatie van 5 jaar het laatste jaar 2 keer verliefd geworden op iemand anders. Het grote verschil echter is dat ik nooit iets met die gevoelens heb gedaan. Ik had het nooit in mijn hoofd durven halen om er een minnaar op na te gaan houden, laat staan van mijn vriend te verlangen dat hij hier zomaar mee akkoord zou gaan. Ik heb lang nagedacht, veel gepraat met mijn vriend over wat er mis zat, samen geprobeerd te verbeteren maar het lukte niet meer, de fut kwam er niet meer terug in en toen heb ik de stap gezet om weg te gaan. Hoe ik er nu over denk? Ik heb geen spijt van de stap, maar nu ben ik weer single heb mijn ellende op liefdesgebied daarna ook nog mogen meemaken en soms denk ik stiekem ook wel eens, was ik maar samengebleven met die lieve schat van toen want dat was uiteindelijk wel degene die mij de meeste liefde heeft gegeven, ook al was de passie misschien niet om van de daken te schreeuwen.
Persoonlijk denk ik dat al dat gedoe over polyamorie onzin is.
Het is niet meer dan een excuus omdat je niet kunt kiezen tussen de spanning en het vertrouwde, en dan gebruik je die verhalen om het goed te praten wat je doet. Maar het is gewoon ordinair vreemdgaan en zij maakt haar gezin hiermee kapot. Stel je voor dat jij dat ook zou doen, een minnares erbij zoeken. Wat blijft er nog van jullie relatie over dan. In 1 huis wonen voor de kids of voor de vorm, maar allebei met je gedachten en gevoel ergens anders en niet meer in staat om je energie te richten op elkaar. Er zijn mensen die dat doen, moeten ze zelf weten maar ik zou het niet kunnen. Ik denk dat jouw vrouw en jij samen heel goed moeten gaan praten. Dit is een soort noodkreet van haar, wat mij betreft tiotaal op de verkeerde manier, maar zo moet je het denk ik wel zien. Maak haar duidelijk dat je haar gevoelens begrijpt, maar ook wat het voor jou betekent. Neem de tijd om er samen over te hebben en om te beslissen. Bespreek wat jullie in je relatie kunnen verbeteren en of jullie allebei weer dingen samen kunnen gaan doen, jullie relatie weer kunnen oppeppen met meer energie langs beide kanten, leuke dingen samen doen. Bespreek wat zij mist en probeer er wat aan te doen, maar ik denk dat de eerste stap van haar moet komen. Want zolang zij buiten de deur gaat zoeken wat ze in jullie relatie mist, kan jullie relatie nooit meer terug goed komen. Zo kan het niet lang goed blijven gaan denk ik, want het maakt jou kapot. Zij zal moeten kiezen, ze kan niet van twee walletjes blijven eten.
@pdwell@gmail.com
als ik ga scheiden betekent in zekere zin ook het einde van hun onbezorgde leventje.
Probeer je in te denken dat kids dondersgoed in de gaten hebben, wat er speelt, ik neem aan dat jij niet wil dat zij hier de dupe van worden, bij elkaar blijven betekent wel dat zij daar de dupe van worden.
Zij zullen gaan zien dat papa en mama niet meer op een normale manier bij elkaar horen.
Hoe hard jullie ook jullie best doen om voor de kids bij elkaar te blijven, zullen ze toch dingen gaan mee krijgen, hoe dan ook kids zijn altijd het dupe van dit soort dergelijke dingen, maar wat is er nou beter? dat die kleintjes te maken krijgen met een situatie die niet hoort, of dat ze verdrietig zijn dat papa en mama eigenlijk niet bij elkaar horen??? en het op hun manier kunnen verwerken.
Als je zou gaan scheiden weten zij gelijk hoe het zit...blijf jij aanmodderen en denken dat het voor de kinderen beter is, zullen zij dingen strax niet gaan begrijpen...
Bovendien vind ik dat je in deze ook naar jezelf moet kijken, ook jij mag gelukkig worden net als zij, nu zal je dat niet zo zien (ikzelf ook nog niet nl) maar het is toch van de zotte dat elk woord met haar minnaar word besproken!!!!
Het klinkt raar maar ik had me leven anders voorgesteld samen oud worden, genieten van de kleine dingen in het leven zoals samen met je kinderen spelen, samen een wandelingtje maken
Bovenstaande klinkt niet raar...dit beeld hebben we immers allemaal voor ogen, helaas mag het niet altijd zo zijn zoals je hoopt dat het is....
Ik praat heel makkelijk, maar ik weet als geen ander hoeveel pijn je hebt...ik probeer adviezen te geven, aan andere waar ik zelf ook wat aan heb...makkelijk is dit allemaal niet...maar vergeet niet, dat ook JIJ belangrijk bent in dit leven...
Liefs Loverwoman
Hoi, Tuurlijk zijn jouw
Hoi,
Tuurlijk zijn jouw kinderen je achilleshiel, maar wil je dat ze straks gaan opgroeien met het idee dat dit normaal is? Dat papa en mama eigenlijk niet meer van elkaar houden (jij houdt nog wel van haar, maar als ze zo doorgaat, zal bij jou ook een verdedigingsmechanisme gaan intreden), dat mama met iemand anders lichamelijk is, dat je egoistisch mag zijn in een relatie als het jou uitkomt?
Want deze boodschap ga je afgeven aan ze. Dan beter scheiden, dan komen ze in een nieuwe situatie, waarbij mama iemand anders heeft en papa voor ze klaarstaat. Het is moeilijk, het is zwaar en ze zullen inderdaad uit hun vertrouwde leventje gehaald worden, maar als je deze situatie toestaat, blijven ze ook niet in hun gebruikelijke leven. Ze zijn niet gek, hoop niet dat jij dacht dit voort te zetten met je vrouw zonder dat je kinderen er lucht van krijgen.
Het is de moeilijkste beslissing die je waarschijnlijk ooit zult moeten maken, maar als je vrouw er zeker van is dat dit geen vlaag van verstandsverbijstering is, is scheiden de enige optie die je kunt maken in het bestwil van je kinderen.
Heel veel sterkte, ik hoop dat wij je hier allemaal tot steun zullen kunnen zijn in deze vreselijke periode!
Hoe gaat het nu?
Ik heb vanmiddag reaktie gestuurd, maar snap wel dat je niet zo makkelijk een vrouw waar je 10 jaar lief en leed mee gedeeld hebt, zo makkelijk opgeven wilt.
Maar wat drijft haar tot dit alles?
Waar ik zo van schrik, is dat ze nu alles met die minnaar bespreekt, ze hem op de eerste plaats zet, en ze gewoon totaal niet bereid is tot een gesprek met haar eigen man!
We zijn niet allemaal hetzelfde, maar als ik in jou plaats had gestaan, was dit toch wel één van mijn eisen geweest.
Of praten, of één van de twee gaat tijdelijk weg, totdat er wel gepraat wordt.
Zijn deze woorden echt iets voor haar, of is het haar minnaar die haar dit alles voorkauwt?
Ook voor je kids is dit niet goed, misschien denk je dat ze niets doorhebben, maar kinderen voelen vaak veel meer aan, dan men denkt.
Ze voelen spanningen heel goed aan.
En wat ik zou willen weten, als man zijnde, of je kids haar minnaar ook kennen?
Je hebt het volste recht, dat je vrouw al jou vragen beantwoord!!!
Misschien als je kunt praten met haar, dat je ook langzaam het achterliggende probleem kunt vinden, waarom je vrouw er zowiezo een minnaar op na houdt en zo vreemd tegen jou doet.
Blijkbaar uit jou verhaal te lezen, heeft deze man, die minnaar erg veel invloed op jou vrouw.
Als je opkomt voor jezelf, zal je vrouw misschien langzaam wakker worden ... uit de droomwereld waarin ze nu zit.
10 jaar is niet niks, maar ze had ook eerst eens kunnen praten en jou haar problemen kunnen vertellen om zo te zien of jullie er nog iets moois van kunnen maken, samen.
In plaats van een minaar te nemen, en jou nog te vertellen dat je het maar moet accepteren en het haar maar moet gunnen.
Ik zou dat zelf never nooit accepteren, maar nogmaals we zijn niet allemaal hetzelfde, ik heb in mijn relatie weer dingen gepikt, hem steeds weer binnengelaten, wat een ander misschien weer niet had gepikt.
Liefde blijft een breed begrip, was benieuwd hoe het nu met je gaat.
Zana
Welzijn kinderen vs eigen welzijn
Heeey PD.
Ik heb alle reacties op je verhaal nog niet gelezen, dus wellicht dat ik nu een beetje ongenuanceerd uit de bocht kom...., maarrrrruhhh...., wat denkt je vrouw wel niet??!! Haar minnaar komt op de eerste plek en jij hebt dat maar te accepteren?! Zij is slechts een voorbijganger en jij hebt dat maar te accepteren?! Had ze dat niet kunnen bedenken voordat ze met je trouwde al helemaal voordat jullie kinderen kregen?!
Je zegt dat je voor jullie kinderen samen wil blijven, waarmee je eigenlijk zegt dat je bereid bent om alles te slikken en als een hondje achter haar aan te blijven lopen. Maar dat zou in mijn ogen betekenen dat je jezelf als het ware kapot zal maken. Geen grijntje eiegenwaarde zal er nog overblijven als je daarmee doorgaat. En daarbij, kinderen voelen dat soort dingen haarfijn aan...., beter zelfs dan volwassenen dat doen. Ik denk ook niet dat jullie de kinderen hier uiteindelijk een plezier mee gaan doen, maar dat is iets wat jullie natuurlijk zelf moeten beslissen. Als ik jou was (en dat is altijd makkelijk praten, dat weet ik) dan zou ik je vrouw en haar minnaar "gedag" zeggen en voor mezelf kiezen. Daarbij zou ik haar gedrag (vreemdgaan) ook meenemen naar de advocaat om ervoor te zorgen dat zij ook niet nog eens je kinderen én je geld gaat afpakken.
Dit klinkt misschien een beetje ongevoelig en simplistisch, maar ik heb echt geen goed woordn over voor wat vrouw doet/heeft gedaan!
Sterkte!!
Hoihoi Pd
Man, wat een lastig verhaal!!!
Het enige wat ik je kan zeggen is....wat wil jij?
En natuurlijk snap ik dat je je kinderen geen pijn wil doen, en dat je alles voor ze over hebt, maar is dit dan het soort relatie waar jij je kinderen in wil laten opgroeien? Wat voor voorbeeld geef je ze dan?
Jij wil toch ook dat je kinderen (als ze eenmaal de leeftijd hebben om op eigen benen te staan) voor zichzelf opkomen, zichzelf belangrijk vinden, niet over zich heen laten lopen?
Zelf ben ik 6 jaar geleden gescheiden, mijn toenmalige man vond een andere vrouw leuker, mijn kinderen waren toen 2 en 5.
En het gaat echt super met mijn kinderen, al begrijp ik wel dat mijn situatie wat anders ligt, omdat mijn kinderen bij mij zijn 12 van de 14 dagen. Ik wens je heel veel kracht en wijsheid toe in deze oh zo moeilijke tijd voor jou.
Sterkte