Weer een dag. Nog is het draadje niet gebroken, maar hoe lang nog?
Gisteren moest ik weer naar het ziekenhuis voor nieuw gips. Hij was best ok, zuchtte niet te hard, gewoon min of meer normaal meegegaan. 's Middags hij aan het werk, ik beetje klooien achter computer. Toen kon ik het weer niet laten: ik gluurde weer in zijn privégastenboek op die contactsite. Bij hem was niets. Bij haar: 'misschien moeten we weer wat afspreken. Een datum prikken?'
Hij: 'morgen'.
Ik dacht nog: morgen? Dan zouden we de hele dag thuis zijn, hij zou nergens heen. Ik had me zorgen gemaakt over de zaterdag, net als vorige week toen hij de hele dag wegbleef en ik wist dat hij bij haar in de buurt was.
Toch wel weer boos/verdrietig. Hij zag me, vroeg wat er was. Weer gepraat, dat ik moeite had hem te geloven, gewoon het verdriet, dat ik er niet bij kon dat hij niet meer wilde. Of hij alleen nog een weg terug wolde vinden. Hij zei: ik zie het niet, ik weet het niet... Gedoe weer. Toen begonnen we over opdelen van het huis, verkopen, dat soort dingen.
Toen kwam onze dochter uit school. Ik heb haar meegenomen, haar uitgelegd dat ik vreesde dat het niet ging lukken, dat papa niet meer wilde, dat ik probeerde vol te houden. Dat het hoe dan ook beter zou worden...
Nou ja. Uiteindelijk kwam hij ons achterna op de fiets. Thuis zei hij dat we elkaar ook veel te veel op de lip zitten. Dat het misschien een idee was als ik een nachtje naar een vriendin vertrok, gewoon voor lucht. En ik zei dat het ok was. Of dat hij anders een nachtje weg ging naar een vriend. En dat hij de kinderen wel mee zou nemen.

Tsja. Eerst vond ik dat wel ok. Toen dacht ik: shit, dan heb je me wél uit de weg morgen, of ben je zelf weg. Maar waarom dan de kinderen meenemen, dat werkt niet. Of komt hij straks met het argument dat het eigenlijk niet kan, mij alleen in huis terwijl ik op krukken loop? Of heb ik me al die tijd vergist, ben ik bezig hem weg te jagen met mijn jaloezie en is het toch niet waar? En die berichtjes dan ('Nog één dag' op de dag voor mijn vertrek op vakantie. En reactie: 'boink, boink'. Met hartjes en kusjes en zo...).
Ik weet het allemaal niet meer. Probeer mezelf voor te houden dat gluren iedere keer angst en verdriet geeft. Dat hem loslaten de enige manier is. Als hij naar haar wil, kan ik hem niet tegenhouden, dat weet ik toch... Maar hoe kan ik mijn gezin weer bijeen brengen, als zij ertussen zit? Of zit ze er niet tussen? Ik wil hem zo graag geloven, maar ik weet het niet meer. Ik wilde dat ik het hem gewoon kon laten zien: "Kijk, lieverd, dit heb ik gevonden. Ik weet dat het niet ok was om te kijken, sorry, maar ik was zo onzeker. Leg het me uit, alsjeblieft..." Maar dat kan niet, want dan wordt hij zo boos dat alles in puin valt.
En zo modder ik door. Probeer niet te gluren, want wat ik vind maakt me verdrietig. Probeer overeind te blijven. En wacht tot hij straks die bijl wél laat vallen.