Sjongejonge, wat doet dit pijn zeg. Ik wil maar éen ding: dat hij terugkomt. Maar ik wil dat HIJ terugkomt, ik wil er niet meer om vragen. Ik heb de afgelopen maanden zoveel geprobeerd, zo mijn best gedaan. Kwam het intitiatief nu maar eens van zijn kant.
En dat hij dat dus nu niet doet of laat zien, dat zegt natuurlijk genoeg.
En wat doet dat godvergeten pijn, zeg. Mensen vragen me: wil je echt HEM terug of wil je de pijn gewoon niet?
Tja, dat kan ik eigenlijk niet zeggen in deze wirwar van heftige emoties.
Natuurlijk wil ik die pijn niet. En ik wil wat ik al maanden wil: dat hij weer van me houdt zoals hij dat in het begin deed.
Ik ben natuurlijk gaan googlen en gaan kijken naar al die boeken die je kunt downloaden over dat je je ex terug wil.
Nergens op internet kun je eerlijke verslagen vinden of dit is gelukt ja of nee. En inmiddels ben ik zo wanhopig dat ik dat dus wel wil doen, maar ik weet niet eens echt eerlijk waarom. Om dit kut-gevoel kwijt te raken denk ik.
Ik weet dat het niet anders kon, en ik weet dat verder gaan in de situatie waarin we zaten vragen is om uitstel van executie.
Maar ik mis hem ook. Alleen als ik hem nu weer terug vraag, dan zitten we weer in de positie dat hij bepaalt hoe de relatie verloopt en dat is gewoon ook niet wat ik wil. Ik wil niet maar zitten wachten op een teken van leven van hem, ik wil verder met mijn leven en ik weet gewoon niet hoe.
Ik wil hem gewoon weer kunnen aanraken, ik wil zijn stem horen, ik wil gewoon mijn lieve vriendje terug die niets liever wilde dan bij me zijn. Ik wil weer de lol hebben die we hadden. Ik wil weer met hem dansen en uitgaan. Ik wil weer met hem op vakantie.
Ik wil van alles, ik wil alles wat hij schijnbaar niet wil, anders dan had hij zich door mijn boodschap: 'Ik wil geen contact" niet laten stoppen. Dan had hij allang een berichtje gestuurd of iets van zich laten horen. Wanneer gaat dit kutgevoel weg????
En wanneer, wanneer ziet hij in dat hij me zo mist en komt hij terug????